Karl Vannieuwkerke schrijft elke week een brief. Hij kijkt uit naar de dag waarop hij Dominique Persoone eens mag ontmoeten. De reden daarvoor kom je hieronder te weten. Dominique mag altijd antwoorden: karl@kw.be.
Beste Dominique,
Je hebt mensen die onmiddellijk onder de huid kruipen en je hebt mensen die je nooit kunnen raken. Hoe hard die laatste hun best ook doen. Jij zit bij mij duidelijk in de eerste categorie. We hebben mekaar nog nooit ontmoet, maar ik ken je ondertussen al een jaar of vijf vrij goed. Dat denk ik toch, maar er moet een kanttekening bij. Het is maar vanop televisie. Toen ik in 2014 speekselklierkanker kreeg en tijdens de radiotherapie enkel goed genoeg was om voor en na het middagdutje in de zetel te hangen en wat televisie te kijken, heb ik je ontdekt. Njam TV werd vaste prik. Ik bleef hangen bij Peppe Giacomozzo, Peter Goossens en Roger van Damme. Nog iets langer bij Dagny Ros Asmundsdottir. Maar ik werd pas echt vrolijk toen jij verscheen, Dominique. Moeilijk te omschrijven wat het is. Je hebt niets van de afgeborstelde presentator, het West-Vlaamse accent is onmogelijk te verbloemen en er zijn de voorspelbare onelinertjes . Maar het kon mij allemaal geen kloten schelen. Rock-’n-roll, baby! Ook al was ik op dat moment mijn smaak helemaal kwijt, je deed me zin krijgen in eten. Ik maakte in de weken die volgden een bucketlist van wat ik allemaal zou binnenspelen eens mijn smaak terug was. Een groot deel van die lijst was geïnspireerd door jou. Pannenkoeken met crème légère, hamburgers met een frisse kruidensaus, chocoladekroketten en de holy mackerel van Dagny Ros. Weet je nog dat je toen een T-shirt met het opschrift FrenchKick aan had? Ik weet nog altijd niet wat dat PlayMobil-mannetje op de print aan het doen was. Enfin, mijn receptenlijstje was uitgebreid en werd later ook effectief afgevinkt.
Vorige week, tussen Kerst en Nieuw, knetterde het haardvuur en zette ik de televisie nog eens op Njam. Als bij toeval was je de eerste die op mijn scherm kwam. Je zat samen met Peppe en Jeroen De Pauw in een huis in Vresse-sur-Semois. De chalet aan de Semois. Ik herkende het huis onmiddellijk. Château Lacrou van het fantastische koppel Peter en Sabine, West-Vlamingen natuurlijk. Ondernemers met een kwaliteitsslagerij in Brussel en een vakantiehuis in Vresse-sur-Semois. We zaten er ook in september voor Vive le Vélo! met Matteo Simoni en Louis Talpe. Een chalet kan je het bezwaarlijk noemen. Het neigt meer naar château dan naar houten hut en je zal de sauna ook wel gevonden hebben. Al zie ik je ’s nachts eerder naar de kelder sluipen waar de hammen en salami’s hangen te drogen. Het programma had weinig om het lijf. Jullie moesten voor de vorm wat yoga doen en in een kajak springen. Ingrepen van de programmamakers die deden denken aan een tang en een varken. Maar jij was er. We bleven dus kijken, Dominique. En momenteel ben je ook te bewonderen in het beste wat er op televisie te vinden is: Over De Oceaan op Vier is gewoon een zalig programma. In juli werd het al op Play More van Telenet aangeboden. Mijn vriendin en ik hebben de hele reeks op een paar dagen verorberd. Jij op een zeilboot met Jani Kazaltzis, Imke Courtois, Otto-Jan Ham, Charlotte Vandermeersch en Evi Hanssen. Dobberende televisie. Ideaal om mensen te leren kennen. Wat ik van je dacht, bleef aan het eind van de serie helemaal overeind, Dominique. Alcoholsmokkel in conservenblikken, af en toe eens stevig vloeken en vooral heel veel plezier en relativeringsvermogen. Rock-’n-Roll, baby! Ik kijk echt uit naar de dag waarop ik je eens mag ontmoeten.
Warme groet,
Karl kruipt in zijn pen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
