Jimmy Frey wordt 80: Succes is een verslaving, maar ik ben afgekickt

Drie wensen heeft hij voor zijn 80ste verjaardag. “Een betere gezondheid, terug op het podium staan en… de aftrap geven van de kampioenenmatch van Club Brugge.” Jimmy Frey wordt zondag 80 jaar, maar blijft een showman. De West-Vlaamse Johnny Hallyday blikt met ons terug op zijn carrière en zijn leven. “Toen ik kanker kreeg, wist ik niet dat ik nog zo populair was.”

“Ik ben een klassiek geschoold zanger. Mijn zangdiploma is het enige diploma dat ik ooit gehaald heb”, knipoogt Jimmy Frey. Maar wie hem ooit zag optreden weet dat hij – als geen ander – de gave heeft om een publiek te entertainen. “Ik ben een showman. Ik ben dankbaar voor mijn leven en mijn carrière, maar soms vind ik dat ik een beetje miskend ben. Als er artikels over mij verschenen ging het altijd over ‘playboy Jimmy’ of over mijn ‘karakter’. Oké, ik zeg eerlijk mijn gedacht, en ik was niet ongevoelig voor vrouwelijk schoon. Maar waarom komen ze niet eens naar een optreden? Dan pas mag je oordelen. Ik ben een podiumbeest.”

(Lees verder onder de video)

Vandaag woont hij in Duinbergen, maar op 28 april 1939 werd Jimmy Frey geboren in Brugge als Ivan Moerman. “Die naam gebruik ik nooit meer. Er is toch ook niemand die Will Tura aanspreekt met de naam Arthur? Officieel heet ik nog altijd zo, natuurlijk. In het ziekenhuis spreken ze mij nog zo aan, op officiële documenten staat het nog… Maar ik voel me Jimmy Frey. Dat is wie ik ben.”

Conflict met Johnny Hallyday

De carrière van artiest Jimmy Frey begon in Parijs. “Mijn ouders zijn uit elkaar gegaan in een periode dat dat nog niet evident was. Ik ben toen met mijn moeder naar Brussel verhuisd. Studeren was niets voor mij, dus leerde ik de slagersstiel. Keihard werken, altijd in de kou, maar in de weekends kon ik zingen. Ik won een aantal zangwedstrijden en kreeg een contract in een revue met Bobbejaan Schoepen. Mijn moeder wou niet dat ik zong. Dus verhuisde ik. Ik woonde in een klein zolderkamertje in Brussel. Een studentenkot. Ik had niets.”

Maar via een optreden leerde Jimmy Louis Marichal kennen. “Hij geloofde in mij en via hem kreeg ik in 1963 een contract bij Philips in Parijs. Daar wou ik ‘She loves you’ van The Beatles opnemen in het Frans. Maar Johnny Hallyday wou dat ook. Die discussie was het einde van mijn Parijs avontuur. Johnny was god in Frankrijk. Ik heb veel van hem geleerd. Die man zette de zalen in vuur en vlam. Ongelofelijk. Het was een feest vanaf het moment dat hij opkwam. Ik ga niet zeggen dat hij goed kon zingen. Maar de mensen willen spektakel, je hebt dat in je of je hebt dat niet.”

Ik had veel succes bij de vrouwen, maar ik ben nooit getrouwd en heb geen kinderen. Het leven loopt zoals het loopt

Voor Jimmy Frey was het een mooie leerschool. “Ik was ook een echte performer“, knipoogt hij. Hij geniet duidelijk als hij over zijn optredens vertelt. “Ik vloog er serieus in. Als ik ‘Zo mooi, zo blond en zo alleen’ inzette, kreeg ik zalen van 5.000 mensen van de eerste tot laatste rij mee. (zingt het refrein, red.). De linkerhelft van de zaal: ‘zo mooi, zo blond…’ en dan de rechterhelft in canon: ‘zo mooi, zo blond…’. Ik maakte er altijd een feest van.”

Hysterie

“Maar laat ons beginnen van bij het begin. Na Parijs, mocht ik bij Philips België aan de slag. Ik kreeg een contract. Zelfs al zong ik eigenlijk niet zo graag in het Nederlands. Maar er moest brood op de plank komen. Ik nam het nummer ‘Aan de overkant op’.” Het liedje zelf was aanvankelijk niet zo’n groot succes, maar daar bracht het televisieprogramma Tienerklanken – en vooral de performer Jimmy Frey – verandering in. “Op een podium kon ik de mensen overtuigen. Ik had altijd mooie en speciale kleren aan, ik had geblondeerd haar… Ik was modern. Voor op mijn tijd. Ze hadden dat hier in België nog nooit gezien. Van het ene moment op het andere was ik een ster. Daags nadien belde de impresario van Liliane Saint-Pierre me op en de trein was vertrokken.”

In 1965 doet Jimmy mee aan het Vlaams Schlagerfestival. Hij wordt met het nummer ‘Niemand’ tweede, na Louis Neefs met ‘Als ik ooit eens vijf minuten tijd heb’. “Ik bracht vernieuwing op televisie en het publiek smulde ervan. Ik begon het nummer met mijn rug naar het publiek. En midden in het nummer rukte ik mijn das uit. Hysterie. Vanaf dat moment kende iedereen Jimmy Frey.”

“Mijn grote doorbraak kwam er een jaar later in het programma Canzonissima. Met ‘Ik geloof’, een nummer van Bobbejaan Schoepen, had ik eindelijk een goede tekst.” Zijn warme stem klinkt opnieuw door de living. “Ik haalde uiteindelijk niet de finale, maar ik maakte er een geweldige show van.” Jimmy zong het nummer in een militair kostuum met een groot kruis op zijn borst. “Het imago deed alles. Ik kreeg 200 brieven per dag van fans, zelfs van geestelijken. Maar ik kreeg geen punten van de jury. Ook Marva haalde de finale niet. Wat een misrekening. Ze hebben de uitzending moeten beginnen met ons of ze haalden geen kijkers. We mochten onze liedjes zingen buiten competitie”, lacht hij.

Hitmachine

De samenwerking met producer Roland Kluger maakte van Jimmy Frey een echte hitmachine. Het begon met ‘Zo mooi, zo blond en zo alleen’. “Ik verkocht 65.000 exemplaren. Eigenlijk had ik een voorliefde voor nummers met schwung en soul. Ik was een man van de actie.” Toch werden zijn grootse hits eigenlijk de trage nummers. “Ik had juist een groot succes gehad met ‘Als een kus naar tranen smaakt’, en eerlijk gezegd haatte ik dat nummer. Veel te traag. Maar toen had ik toevallig twee dagen na elkaar een televisie-uitzending. Ik zong op zaterdagavond drie nummers in een programma waar ook Helen Shapiro en Engelbert Humperdinck drie nummers zongen. Een opgenomen programma. Maar op zondag moest ik live op tv zingen. Dus Roland (Kluger, red.) belt me. ‘Jimmy’, zegt hij. ‘Il faudra une autre chanson’.” Het publiek verwachtte een nieuw nummer. En ‘Rozen voor Sandra’ lag klaar. “Ik dacht bij mezelf. Weer nen tragen, zo’n smartlap. Ik had er een hekel aan. Maar, ja, er zat niets anders op.”

De dag na de uitzending ging Jimmy naar zijn moeder in Brugge. “Ze zei: ‘Ivan, iedereen spreekt me hier aan over dat nummer. Ze zingen het zelfs al mee.’ Ik dacht bij me zelf: ‘t is niet waar. Maar de trein was vertrokken. Het land stond op zijn kop. Ik stormde Will Tura voorbij in de hitparade.”

De jeugd kent Jimmy Frey misschien niet meer. Maar als je Saragossa vernoemt, dan is iedereen mee.

Zoals elk jaar vertrok Jimmy Frey in januari naar de Canarische eilanden voor twee maanden. “Ik heb altijd mijn rust genomen. Twee dagen voor mijn terugreis krijg ik een telegram: Jimmy, kom niet naar België. Neem het vliegtuig naar Nice, wij komen je ophalen voor de muziekbeurs MIDEM in Cannes. Ik kwam daar bruingebrand toe, met een bleek grijs kostuum. Als een echte ster in het chicste hotel van Cannes. Op mijn nachttafeltje in het hotel lag een telegram van de grote baas van Philips Europa: Jimmy, Proficiat voor meer dan 130.000 verkochte exemplaren. Ik heb het nummer opgenomen in het Frans, Spaans, Italiaans en Duits. Mijn Engels was nog te slecht. Jammer genoeg. Al heb ik later met ‘Yet I Know’ een dikke hit gehad.” In totaal verkocht ‘Sandra’ wereldwijd 1,8 miljoen exemplaren.

Het succes van Rozen voor Sandra zou hij nooit overtreffen, maar vele van zijn andere hits werden op de radio platgedraaid. Zelfs nu is Saragossa nog altijd een klassieker op carnavals- en après-ski-feestjes. “De jeugd kent Jimmy Frey misschien niet meer. Maar als je Saragossa vernoemt, dan is iedereen mee. Fascinerend toch, dat het nummer nog altijd zo populair is? Het gaat al mee van 1979.”

Kanker

Ironisch genoeg herlanceerde een persoonlijke tragedie zijn carrière. Twee dagen na zijn 50ste verjaardag krijgt Jimmy te horen dat hij lymfeklierkanker heeft. “Herinner jij je Levenslijn? Samen Leven?”, vraagt hij. Alsof hij een jonge journaliste moet overtuigen van zijn succes. Natuurlijk herinner ik me Jimmy Frey met zijn petje. Ik herinner me zelfs het moment dat hij het afneemt en zijn kale kop van de chemobehandelingen toont tijdens een live-uitzending op VTM. “Het was een triestige periode in mijn leven. Maar voor mijn ego was het misschien wel een van de mooiste. Toen ik kanker kreeg, wist ik niet dat ik nog zo populair was. We haalden 180 miljoen frank op voor de strijd tegen kanker. Ik ontdekte dat ik ook binnen de showbizz vrienden had. Jo Vally heeft op dat moment heel veel voor mij betekend. En alle andere artiesten die meezongen. Geweldig toch?”

Op een tafeltje in zijn appartement staat een tiental foto’s. Waaronder twee van zangeres Yasmine, die in 2009 overleed. “Ik heb traantjes gelaten toen zij stierf. Dat was zo’n schatje. Ook in de periode dat ik ziek was, kwam ze mij altijd een knuffel geven en dan wreef ze eens over mijn hoofd, mijn kale kop. Zij heeft het hardst meegeleefd van alle collega’s. Een knappe dame ook. Maar bij haar maakte ik geen kans, hé”, knipoogt hij.

Vrouwenidool

En zo brengt Jimmy zelf het gesprek bij zijn imago als vrouwenidool. Hij was ooit smoor op Ann Christy, maar kon haar niet krijgen. “Maar ik had het wel in mij om de vrouwen te veroveren, hoor. Zelfs Julio Iglesias vond mij een ladykiller. Tijdens de internationale Knokke Cup namen landen het tegen elkaar op. Julio zat in het Spaanse team, ik in het Belgische samen met Marva en nog twee Walen. Julio en ik werden vrienden en zaten elke avond in de Number One in Knokke, nooit voor zes uur in ons bed. (lacht) We betaalden het orkest om langer te blijven doorgaan. Hij had een grote boon voor Patricia Paay. Maar ik was degene die haar kon krijgen”, glundert Jimmy. “‘Vedette Americaine’, noemde Julio me. Je moet een keer naar mijn jeugdfoto’s kijken. Ik had wel iets van een playboy, niet?”

En hij toont een stoere zwart-witfoto waarop hij half hangend poseert met ontblote borst. “Mijn kledij heeft veel gedaan. Al heeft dat imago van ‘ladies man’ ook wel mijn voeten uitgehangen. Ik had veel succes bij de vrouwen, kreeg duizenden brieven voor afspraakjes, maar daarom ga je niet met iedereen naar bed. Daarvoor was ik veel te moeilijk. Ik heb twee grote liefdes gehad. Een meisje uit Brugge en dan deze dame.” Hij toont ons een foto. “Een prachtig meisje van goede komaf. Ik heb haar onlangs wel nog eens opgezocht op internet. Ze was toen te jong voor mij. Maar ik was tot over mijn oren verliefd. Ik ben nooit getrouwd, heb geen kinderen. Toch ben ik allesbehalve eenzaam en ongelukkig. Ik heb vrienden. Zelfs vrienden die mij beloofd hebben dat ze voor mij mijn begrafenis gaan regelen. Dan mis je toch niets in het leven. (zwijgt even) Het leven loopt zoals het loopt.”

Paul Severs

Voor zijn 70ste verjaardag deed Jimmy Frey een tournee met Paul Severs en Marc Dex. Twee andere iconen van het Vlaamse lied. Paul Severs, de jongste van de drie, is deze week begraven. “Een groot verlies. Maar volgens mij heeft hij overdreven. Hij deed soms drie optredens per dag. Dat is roofbouw plegen op je lichaam. Ik heb hem nog gezegd: je ziet er niet uit, je bent te bleek. Elke zanger is een beetje egotripper. Ik ook. Zangers staan graag in the picture. Succes is verslavend. Je mist het podium en het publiek. Ik kan nu al twee jaar en een half niet meer optreden. Misschien een geluk. Ik ben afgekickt. Al hoop ik wel nog terug op het podium te staan.”

Paul Severs trad soms drie keer op per dag. Dat is roofbouw plegen op je lichaam.

“Niets is evident in het leven. Dat moet op mijn grafsteen komen. Ik heb armoede gekend, kanker gehad, en nu ben ik nog altijd aan het herstellen van een fietsongeval met vluchtmisdrijf. Ik ben echt in een sukkelstraatje beland: van ziekenhuis naar revalidatiecentrum en terug. De pijnen zijn al iets dragelijker, maar ik kan nog niet goed uit de voeten.”

Club of Anderlecht

Voor zijn 80ste verjaardag brengt Universal opnieuw de opnames uit Jimmy’s beginperiode uit: de Franse nummers uit de jaren 1962-1963. Er komt ook een nieuwe opname bij van het nummer ‘Momenten van Geluk’. “Een cadeau voor mijn 80ste verjaardag? Een goede gezondheid en terug op het podium staan. En als ik nog iets mag kiezen: de aftrap geven voor een match van Club Brugge. Liefst die waarop ze kampioen spelen. Gilles (Van Binst, red.) en mijn andere maten bij Anderlecht zullen het wel niet graag horen. Met hen voetbalden we regelmatig op het strand. Maar eigenlijk zitten zowel Anderlecht en Club Brugge in mijn hart. Fernand Goyvaerts, die nog bij Club Brugge, Barcelona en Madrid voetbalde, is een van mijn jeugdvrienden. Met hem voetbalde ik op ‘t pleintje aan ‘t monument in Heist aan zee. Toen hij terugkwam van Spanje heeft hij nog enkele jaren bij Cercle Brugge gespeeld. Toen mocht ik mee trainen op maandag en woensdag. Om mijn lijn te houden. Ik was zeker geen ‘prutser’ als voetballer. Urbain Braems zei toen tegen mij: ‘gij had meegekund in tweede klasse’. Ik heb altijd veel sport gedaan. Kijk maar, ik kan nu nog niet klagen over mijn figuur. En toch gaan we dat taartje aansnijden dat je meegebracht hebt”, knipoogt hij.

“Ik ben ontzettend dankbaar dat ik hier nog ben. Ik hoop nog vijf jaar op dit appartement te kunnen blijven. Want de volgende stap, dat weet je ook wel, dat is het oudemannekenshuis.” We komen daar graag naar het optreden voor jouw 85ste verjaardag kijken, Jimmy. Een echte showman wordt nooit oud. Gefeliciteerd!