“We deden alles samen. Letterlijk alles. Plots bleef ik alleen achter. Natuurlijk is dat moeilijk, maar ik probeer positief te blijven. Ondanks die aanhoudende bouwmiserie, ja. Ik denk dat die stress toch veel heeft gedaan met haar gezondheid…”. Marc Fouquet (90) uit Knokke-Heist verloor één jaar geleden totaal onverwacht zijn echtgenote Francine (85). De vrouw was heel haar leven kerngezond en vocht haar laatste jaren tegen de bouwmiserie in hun buurt. Nu blijft Marc alleen achter in hun gehavende woning.
“Je moet er niet op letten als de deur wat stroef opent. We zijn dat hier ondertussen helaas gewoon.” Marc Fouquet (90) heeft er net een sessie opzitten bij de kinesist wanneer hij ons verwelkomt in zijn gezellige rijwoning in de Stadhuisstraat in Knokke-Heist. Zijn haren netjes gekamd en met een stralende glimlach ploft hij zich neer op zijn stoel. Achter zich: een stapel kranten, veelal artikels over de bouwellende van de voorbije jaren in zijn buurt. Meer bepaald veroorzaakt door het prestigieuze bouwproject HOOST.
Verzakkingen
Sinds 2022 voert aannemer ARTES werkzaamheden uit in het kader van de realisatie van de kleurrijke toren en de heraanleg van het Maes en Boereboomplein. Alleen liep dat niet helemaal zoals gepland. Sinds de start van de werken, liepen diverse huizen in de buurt schade op door verzakkingen. “Het begon allemaal in mei 2022″, herinnert Marc zich. “Ruim twintig jaar eerder hadden Francine en ik dit huis gekocht. Het was in prima staat en goed onderhouden, maar plots merkten we scheuren op in de muren. En daarna in de vloer en zo ging het verder. Al snel bleek de oorzaak te liggen bij de grote werken hier vlak om de hoek.”
Daarmee doelt Marc op de bouw van het kleurrijke HOOST-project. Dochter Tine (56) slaat een diepe zucht. “We zijn bijna drie jaar verder en een oplossing is er voor ons nog steeds niet uitgewerkt. En dan te zeggen dat ik jaren geleden zélf tegen mijn ouders zei: jullie gaan geen last hebben van dat project. Pas op: niemand in de buurt was blij met HOOST. Ook mijn moeder niet. Waarom? Omdat het een gedrocht is, dat het open centrum van Heist wegneemt. Maar dat de ondergrond zou verzakken en tal van huizen zoveel schade zouden oplopen? Neen, daar hadden we nooit aan gedacht”, vertelt Tine, die blijft hopen op een correcte afhandeling. “Ja, er werden experten aangesteld en er lopen gesprekken met de verzekeringsmaatschappij. Maar eerlijk? Een goed gevoel hebben we daar niet bij. Ze geven mij vooral het gevoel dat het allemaal wel meevalt, terwijl je met eigen ogen kan zien hoe het huis is gescheurd. En dan wil ik nog niet al het behangpapier van de muur trekken… Of kijken naar de ondergrond. Er zijn al mensen in de buurt die een regeling hebben getroffen met ARTES, hoor ik. Al vermoed ik dat dat vooral de kleinere schadegevallen zijn. Maar nogmaals: wat mij betreft is het voorstel onvoldoende. Voor we een akkoord tekenen willen we dat de schade grondig wordt bekeken en begroot.”
Positiviteit
Op de achtergrond luistert Marc aandachtig mee. Hij blijft ondanks alles positief. “Ik ben vooral blij dat het nog bewoonbaar is en ik hier warm en droog zit”, glimlacht de man. “Of we nooit aan verhuizen hebben gedacht? Absoluut niet. Dit is de thuis van Francine en mezelf. Ook toen ze vorig jaar plots overleed heb ik geen seconde gedacht om hier te vertrekken. Ik ben hier gelukkig. Al is het natuurlijk wel moeilijk, dat geef ik toe. Francine en ik deden alles samen. Fietstochtjes, wandelen, tv-kijken, eten, … Ze zorgde goed voor mij en op geen tijd stond ik er plots alleen voor. Ik weet dat Francine wel heeft afgezien van deze hele situatie, die blijft aanslepen. Ze heeft tranen gelaten, maar tegelijk kropte ze veel op. Het heeft haar gezondheid op een bepaalde manier kwetsbaarder gemaakt”, zegt Marc.
Het is ondertussen een jaar geleden dat Francine met spoed werd opgenomen in het ziekenhuis en overleed aan een acute hersenvliesontsteking, maar het verdriet blijft groot. “Nooit was Francine ziek. En dan plots van de ene dag op de andere was ze weg. Konden we zelfs geen deftig afscheid nemen”, zucht Marc. “Nooit hadden we gedacht dat we op onze oude dag nog zoveel zouden meemaken. Maar verkopen? Neen, echt niet. Ik bewaar zo’n mooie herinneringen aan dit huis.”
Dochter Tine knikt bevestigend. “Papa blijft zo positief. En hij doet het fantastisch. Mama zou het wellicht nooit geloofd hebben dat hij zó goed zijn streng zou trekken”, aldus Tine. “Papa probeert zoveel als mogelijk naar het kerkhof te gaan. Als het kon ging hij elke dag. (wijst naar een boekje) Hierin houdt hij bij hoeveel keer hij gaat. Sinds haar overlijden al tweehonderd keer. Gelukkig krijgt hij ook veel hulp van familiehulp. Maar het is en blijft jammer dat hij zijn oude dag op deze manier moet beleven, net zoals de laatste jaren met mama samen niet waren wat ze hadden gehoopt”, besluit Tine. (MM)
