Niet zo lang geleden was Rien Claeys (25) uit Meetkerke, een deelgemeente van Zuienkerke, nog erg mager. Het gevecht tegen de weegschaal bepaalde haar hele jonge leven, en net daarom wordt ze nu eetstoorniscoach. “De lange strijd die ik zelf voerde, wens ik niemand toe.”
Rien Claeys kreeg de diagnose anorexia in 2011. Het werd een lang gevecht, met meer vallen dan opstaan. “De problemen begonnen toen ik in het tweede middelbaar zat. Ik kampte met een laag zelfbeeld, voelde mij op school een buitenbeentje. Daarnaast was ik ook heel perfectionistisch ingesteld, wat dan weer gepaard ging met een enorme controledrang”, vertelt ze.
Zo belandde ze in een neerwaartse spiraal. “Toen mijn vriendinnen begonnen uit te gaan, ging ik mij nog meer afzonderen. Liever thuis in mijn veilige cocon, dan op een plek waar ik geen enkele controle had over mezelf. Ik vluchtte weg van de verwachtingen, waarvan ik schrik had dat ik ze toch nooit kon inlossen”, klinkt het.
Van kwaad naar erger
Haar eetstoornis gaf Rien een soort van houvast. “Maar ondertussen ging het wel van kwaad naar erger met mij: op een half jaar tijd verloor ik zo’n 15 kilo. Het was uiteindelijk mijn turnleraar die aan de alarmbel trok. Ik herinner me nog hoe papa me moest meesleuren naar het ziekenhuis”, glimlacht Rien.
Na een verblijf van zes maanden in het Universitair Centrum Kinder- en Jeugdpsychiatrie in Antwerpen stond ze er plots weer alleen voor. “Terug naar die grote, boze wereld waar iedereen meteen een oordeel klaar had. Van toen af werd dat dagelijkse gevecht met de weegschaal pas echt een obsessie”, aldus Rien, die ondertussen meerderjarig was en dus op zichzelf aangewezen.
“Op een bepaald moment woog ik nog 38 kilo en belandde ik in een depressie, waar ik dacht nooit meer uit te geraken”
“Ik heb toen veel te lang gewacht om opnieuw professionele hulp te gaan zoeken. Ik zal het wel alleen kunnen, dacht ik. Mezelf verstoppend in wijde kleren, waardoor niemand iets doorhad. Tot ik op een gegeven moment nog maar 38 kilo woog en in een zware depressie belandde. Hier ga ik nóóit meer uitgeraken, dacht ik.”
Maar met de juiste hulp raakte Rien er uiteindelijk toch weer bovenop. Ook al kon ze al die tijd daarvoor óók al terugvallen op artsen, diëtisten en psychologen. “Stuk voor stuk waardevolle hulpverleners, maar het was die ene ervaringsdeskundige die mij na twaalf jaar lichtpuntjes liet zien. Die ‘sprekende ervaring’ bleek de missing link in mijn herstel.” Een week op retraite met lotgenoten deed ook wonderen: plots was er dat besef dat ze er niet alleen voor stond.
Gezond gewicht
Sindsdien gaat het beter en beter met Rien. “Ik zit weer op mijn gezond gewicht, voel me goed in mijn vel. Ik weet nu dat ik er wél zelf uit kan geraken, als ik maar door die angst heen bijt. Je kan je eetstoornis als een boek voor je neus houden, maar je kan het ook voor je neerleggen en ondertussen tóch nog de schoonheid van het leven zien. Begeleiding zet dus ook in op aanvaarding, jezelf de ruimte geven om de pijn er te laten zijn. Want de kwetsbaarheid blijft.”
“Ik hoefde níet per se die Rien te zijn die overal ja op zei, ik kon ook voor mezelf en voor het leven kiezen”
De coronapandemie joeg het aantal eetstoornissen bij jongeren verder de hoogte in. “Terwijl het taboe, de onwetendheid en het onbegrip immens groot blijven”, weet Rien uit eigen ervaring. Ze voelde zich geroepen om dat hiaat in de hulpverlening te helpen opvullen. “Reflectie op mijn eigen ziekteproces leidde tot waardevolle inzichten. Ik heb zelf hulp moeten léren aanvaarden, maar op een gegeven moment ben ik toch beginnen te beseffen dat ik, in plaats van altijd naar dat duiveltje op mijn schouder te luisteren, wel degelijk mijn eigen keuzes kon maken. Ik hoefde níet per se die Rien te zijn die overal ja op zei, ik kon ook voor mezelf en voor het leven kiezen”, klinkt het.
Lotgenoten begeleiden
Op 1 september start Rien als ervaringsdeskundige in het paramedisch centrum Westhuis, een multidisciplinaire groepspraktijk in Oostkamp. Ze gaf daarvoor haar job als audiologe op.
“Ik ga er lotgenoten van dichtbij begeleiden in hun herstelproces. Mensen met een eetstoornis moeten hun angsten zien te overwinnen. Ik ga samen met hen een pannenkoek eten, mee boodschappen doen. Het voelde voor mij ook als een overwinning toen ik in de supermarkt de koekjesafdeling niet langer angstvallig hoefde te mijden. Een ijsje, een zakje chips, een boterham met confituur: het mág weer allemaal.” ‘Fear foods’, noemt Rien het. “Bij ons thuis vielen er vaak harde woorden aan de eettafel: éét dan toch! Zo werkt het natuurlijk niet. Als coach wil ik ook naasten informeren, handvatten aanreiken hoe ermee om te gaan”, zegt ze.
Unieke job
Haar nieuwe job is vrij uniek, beseft Rien zelf. “Er zijn tenslotte geen scholen waar je dit kan leren hé. Ik hoop dat velen die drempel durven te overschrijden om naar mij te komen om samen de weg naar herstel te bewandelen. Ik wens niemand de lange strijd toe die ik zelf voerde.”
Rien heeft vandaag zelfs een relatie. “Ook hij heeft me mezelf weer graag leren zien, en da’s de voorwaarde om anderen liefde te kunnen geven”, klinkt het.
Info: www.leeflief.be
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
