Veronique (54) is als vrijwilliger aan de slag bij De Meers: “Ik had hier vroeger aan moeten beginnen”

‘Vrijwilliger, jij bouwt onze wereld’. Dat is het thema van de Week van de Vrijwilliger die nog tot en met zondag 9 maart in heel Vlaanderen plaatsvindt. Veronique Vandendriessche (54) is één van hen. Ze zet zich in voor personen met dementie in woonzorgcentrum De Meers. “Ik vertrek ’s avonds altijd met een gevoel van voldoening terug naar huis”, zegt ze.

(Lees verder onder het kaderstukje)

Veronique is actief als vrijwilligger in woonzorgcentrum De Meers in Waregem sinds oktober vorig jaar. Ze is daar actief op de derde verdieping, genaamd De Renbaan, waar personen met dementie verblijven. Ze staat de begeleiders ‘wonen – leven’ bij als die activiteiten organiseren voor de bewoners van die afdeling. Ze is er op dinsdag- en donderdag aan de slag, telkens van 14 tot 17 uur.

Vrijwilligers zijn erg belangrijk in onze samenleving. Door hun engagement in alle mogelijke sectoren kunnen activiteiten en taken, waar geen of minder geld voor is, toch doorgaan. Zo staat het te lezen op de site van Vlaanderen.be en daar valt niets tegenin te brengen. Misschien mogen we daar zelfs aan toevoegen dat ze voor een stuk ‘het cement’ van de samenleving zijn.

Allicht geldt dat laatste nog iets meer voor zij die in de zorg actief zijn. Dat is dus het geval met Veronique Vandendriessche en 135 anderen die gratis en voor niets het beste van zichzelf geven in De Meers, met 307 bewoners een van de grootste woonzorgcentra in de regio. Met zijn allen kregen ze deze week terecht een dessertbuffet als bedankje voor hun inzet.

“Als de bewoners me zien, weten ze dat er iets plezants staat te gebeuren”

Gelukkig kon Veronique zich tussen alle activiteiten door ook even vrijmaken voor een babbel over haar engagement dat in geen tijd uitgegroeid is tot één van haar grote passies. “Ik vind het nog altijd jammer dat ik hier niet vroeger mee begonnen ben”, zegt ze. Haar verhaal is één warm pleidooi voor vrijwilligerswerk.

Wat doe je precies in De Meers?

“Ik help mee met Hilde en Lore, de begeleiders ‘wonen – leven’, om activiteiten te organiseren voor de bewoners, in dit geval personen met dementie van de afdeling De Renbaan. Dat kan van alles zijn: van bingonamiddagen over het bakken van wafels tot het bekijken van oude foto’s. Dat laatste is van enorm belang voor hen. De meesten beginnen spontaan te vertellen als ze beelden zien van vroeger. Een oude wasmachine, een jukebox, een radio of een schietspoel, ze zorgen er vaak voor dat de bewoners beginnen te vertellen over vroeger. Muziek is dan weer ideaal om hen in de goede stemming te brengen. Zo is er hier een vrouw die altijd een beetje triest rondloopt omdat ze haar man mist. Hij komt geregeld op bezoek en dat zeggen we haar ook maar dan nog blijft ze verdrietig. Laat je vrolijke liedjes horen, dan fleurt ze op, begint ze mee te zingen en te dansen en vergeet ze al haar zorgen.”

Is het mentaal zwaar om personen met dementie mee te begeleiden?

“Neen, al vreesde ik daar ook voor in het begin. Die angst was nergens voor nodig, zo bleek snel. Inmiddels merk ik dat die bewoners me ook herkennen, want soms hebben ze toch heldere momenten. Als ze me zien, weten ze dat er iets plezants staat te gebeuren. Sommigen vragen dan meteen wat gaan we doen. Mijn naam zullen ze nooit onthouden maar toch heb ik het gevoel dat er ondanks hun verwardheid een lichte vorm van communicatie is. Ik vind het in elk geval heel plezant om met hen te werken.”

Je straalt enthousiasme uit. Ik kan me indenken dat dit zeker in dit geval een grote kwaliteit is?

“Misschien wel, ik probeer vooral een luisterend oor te bieden. Ik hou ook altijd een beetje in de gaten wie zich wat wegstopt en daar ga ik dan bij zitten voor een gesprek. Wie geen zin heeft om deel te nemen aan de activiteiten, probeer ik te overtuigen om het wel te doen. Ze hebben er zo’n deugd van.”

Je verdient er niets aan dit engagement. Waarom doe je het dan?

“Omdat ik er veel plezier aan beleef maar ook omdat ik veel dankbaarheid ervaar bij de bewoners en het personeel. Het is vreemd maar toen ik nog ging werken als poetshulp in een ziekenhuis (niet dat van Waregem, red.) heb ik dat respect nooit gekregen. Waar ik werkte, werd er veel geroddeld en ik voelde me daar echt niet goed bij. Hier is dat totaal anders. Als vrijwilliger had ik van de eerste dag meteen een warm gevoel.”

Je was 53 toen je met vrijwilligerswerk begon. Wat heeft je over de streep getrokken om het te proberen?

“Daar zit een klein verhaal aan vast. Acht jaar geleden moest ik stoppen met werken wegens rugklachten. Ik werkte als poetshulp en kon dat op zeker ogenblik niet langer doen omdat het te belastend was voor mij. Er was zelfs een ingreep nodig en nadien ben ik op ziekteverlof gesteld, want ik sukkel nog altijd met rug- en nekpijn. Na jaren thuiszitten begon ik hoe langer hoe meer na te denken over de vraag hoe ik me opnieuw nuttig kon maken in de samenleving. Op zeker ogenblik heb ik dan beslist om aan te kloppen bij De Meers. Van het moment dat ik hier binnenstapte, voelde ik meteen ook: dit is wat ik wil.”

Is er tot slot een plek in Waregem die je koestert?

“Dan denk ik vooral aan de stadionvijvers waar ik graag wandel om nadien iets te gaan drinken in de buurt.”