Op maandag 25 mei overleed Gerard Vandenabeele aan Covid-19 in de Sint-Jozefskliniek in Izegem. Hij werd acht weken beademd. Gerard was een heel actieve dorpsgenoot, die 50 jaar de échte Sinterklaas was. Op 1 november is zijn kleindochter Florien jarig. Voor de familie blijft Allerheiligen voor altijd een feestdag, geen rouwdag.
Gerard Vandenabeele, echtgenote van Odette Delaere, vake van Katrien en Veerle, opa van zes kleinkinderen uit de Bollewerpstraat werd ziek in de periode dat nog niet iedereen werd getest. Dochter Veerle werkt als logopediste in het ziekenhuis en zij werd ook ziek.
“Op 25 maart kregen we beiden met enkele uren verschil koorts. Ik ben hier uiteraard binnen geweest, want ik woon naast de deur, maar we hielden heel veel afstand van elkaar. Opa heeft thuis één week uitgeziekt. Volgens de dokter kon het Covid-19 zijn, maar ook iets anders. Hij had hoge koorts, maar dat zakte met een medicijn.”
“Op 31 maart zakte zijn saturatie naar 84. Opa werd opgenomen op spoed. Eén dag later stuurde hij nog een sms naar mij. In de voormiddag hadden we hem nog aan de telefoon en toen klonk hij goed. Omstreeks 17.30 uur verzwakte hij heel vlug. Enkele uren later kregen we een telefoon dat ze hem onder narcose gingen brengen. We kregen opa ook nog aan de lijn om te zeggen dat hij de dag erop niet zou kunnen bellen. Mijn dochter Florien was dan jarig en hij zei dat hij geen proficiat ging kunnen zeggen. Ze gingen hem voor één week onder narcose brengen. Hij ging vol vertrouwen onder narcose, heel rustig en dankbaar. Vanaf toen hebben we opa niet meer gehoord.”
Veerle is vol lof over de dokters en verpleegkundigen: “Chapeau voor de mensen van intensieve zorgen. Iedere dag werd ik op de hoogte gehouden. Ik beperkte mij meestal tot vier keer bellen per dag, maar belde ik acht keer, dan waren ze ook vriendelijk. Ze stuurden foto’s via whatsapp en berichtjes.”
“Toen ze opa op zijn buik gingen draaien, belde de dokter dat we op bezoek mochten komen. Ze benadrukten dat het zeker geen laatste afscheid was. Oma en ik gingen langs en we werden volledig ingepakt. Met Pasen kon hij terug op zijn rug liggen. De ene keer was er verbetering, de andere keer was het heel slecht en toen kreeg hij er nog een longontsteking bij.”
“We werden ooit opgebeld dat het in de eerste 24 uren moest verbeteren, anders gingen ze de behandeling stopzetten. Dat was voor ons een heel zwaar moment. Oma wilde dat opa de ziekenzalving kreeg en dat gebeurde op moederdag. Oma bedankte opa voor zo’n mooie moederdag, omdat hij bleef strijden. Vier dagen voor zijn overlijden konden ze opa met een beperkte beademing laten ademen. Op zaterdag kreeg hij echter terug koorts, was de verzuring heel sterk aanwezig. Op maandagmorgen 25 mei lieten we de behandeling stoppen. We konden anderhalf uur bij opa zijn. In de gegeven omstandigheden konden we mooi afscheid nemen. We stonden daar ingepakt, we kunnen niets doen, maar we waren erbij.”
Gerard was een populaire dorpsgenoot, maar hoe verliep de begrafenis die in beperkte kring moest gebeuren?
Katrien: “Het was een heel intense periode. De kleinkinderen hadden het enorm moeilijk omdat ze geen afscheid konden nemen. Tussen opa in lockdown, opa in het ziekenhuis en zijn overlijden is er voor de kleinkinderen niet veel verschil geweest. De kleinkinderen hebben elkaar gesteund. Spijtig dat ze ook niet in het funerarium afscheid konden nemen. Dat is een deel van een rouwproces dat we hebben gemist.”
“Het was geen grote, wel een heel innige begrafenis, samen met de naaste familie. De kleinkinderen droegen allemaal op hun eigen manier hun steentje bij. Kleinzoon Emiel speelde op zijn piano alle liedjes die opa graag hoorde, kleinzoon Viktor is zanger en schreef een liedje voor opa, Simon schreef een gedichtje namens de kleinkinderen. Florien en Seppe lazen voor. De vier kleinzonen droegen opa uit de kerk. Kleindochter Elise droeg de urne.”
“Omdat het afscheid in een kleine kring gebeurde, konden we hem een heel persoonlijke begrafenis geven.”
“Voor oma was het belangrijk dat opa in de kerk was, maar toen mocht de pastoor geen echte eucharistieviering doen. Het was een dienst, geen mis. Jammer voor al de mensen die hem kenden, maar intiemer kon het voor ons niet zijn.”
Gerard was jullie vader, maar ik hoor jullie constant opa zeggen. Geen papa of vader?
Veerle: “Sinds de kleinkinderen geboren werden, zijn moeke en vake veranderd in opa en oma. Opa zei altijd: ‘Dat is de mooiste titel die ik heb gekregen, opa zijn.’ Ik zeg ook nooit moeke, altijd oma.”
Naar het schijnt werden er ten huize Vandenabeele ontelbare kussen en kruisjes gegeven?
Veerle: “Opa en oma waren op 11 september 55 jaar getrouwd. We weten niets anders dan dat ze iedere avond hand in hand samen in de zetel zaten. Nooit vertrok opa zonder een kruisje en een zoen. Kwamen we toe – ook de kleinkinderen – dan gaf iedereen een zoen, vertrokken we dan was het een kruisje en een zoen. Door de coronacrisis mogen we echter elkaar niet meer aanraken.”
“1 november mag geen rouwdag worden, het moet een leuke dag blijven”
“Opa vertrok naar de kliniek en we zeiden aan oma dat ze geen kruisje of zoen mocht geven. We waren immers 99,9 % zeker dat hij besmet was. Voor oma was dat het moeilijkste. Toen we in de intensieve op bezoek waren, zeiden ze dat we hem niet mochten aanraken. Ik zei aan de hoofdverpleegster dat ze oma maar twee of drie paar handschoenen moesten laten aantrekken, maar dat ze een kruisje ging geven. Ze hebben dat gerespecteerd. Toen we nadien een bezoek brachten, deden ze zelfs zijn arm bloot, zodat oma hem even kon aanraken.”
Wat is de allermooiste herinnering?
Katrien: “Teveel om op te noemen. Opa had een groot hart, hij stond voor iedereen open. Hij gaf ook nooit op. Zijn leuze was: Niet gaan bestaat niet. Ook thuis was hij altijd welgezind. Opa dat was geven én helpen. En ik ben nog altijd de dochter van de échte Sinterklaas (lacht). Opa was zeker 50 jaar lang Sinterklaas. Hij deed huisbezoeken, trok naar de scholen, ging naar het wzc Maria Rustoord.”
Er komt een moeilijke periode aan met 1 november. Een dag dat je naar het kerkhof gaat?
Veerle: “Op 1 november verjaart onze oudste dochter. Die dag mag geen rouwdag worden, het moet een leuke dag blijven.”
Odette: “Mijn verjaardag, zijn verjaardag op 14 oktober, 55 jaar getrouwd…dat waren allemaal al moeilijke dagen. Allerheiligen is een gemaakte dag.”
Katrien: “Dat is Kerkhof Kermisse. Ik ben niet aan het kerkhof. Aan iemand die je graag ziet, denk je elke dag en niet enkel op 1 november.”
Veerle: “Wij zullen naar het kerkhof gaan. Een dag eerder of misschien op 1 november, maar zeker niet om in de kijker te lopen.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier