Gabriël Vancraeynest (74) uit Varsenare is overleden aan het coronavirus. De man raakte thuis in stevige ademnood en stierf een week later in het ziekenhuis. “Ik heb hem enkel nog kunnen bellen”, zegt zijn weduwe.
Hij was een kat met negen levens. Gabriël Vancraeynest (74) sukkelde al verschillende jaren met zijn gezondheid. De man werkte tot aan zijn pensioen als aannemer en moest noodgedwongen stoppen door een hartaderbreuk. Die overleefde hij als bij wonder. Net zoals een val van zes meter hoog. En een tijdje geleden werd ook nog eens prostaatkanker bij hem vastgesteld. “Hij heeft echt van alles meegemaakt”, zegt weduwe Monique Vereecke. “Maar hij sloeg zich er telkens door. Dat virus heeft hem nu toch klein gekregen. De enige troost is dat hij niet heeft moeten afzien. En daar ben ik toch wel dankbaar voor.”
Tijdens de nacht van 14 op 15 maart werd duidelijk dat Gabriël het coronavirus had opgelopen. ‘s Morgens voelde hij zich al onwel. Maar hij kwam de dag goed door. ‘s Nachts ging het echter fout. Hij raakte plots in extreme ademnood. “Het was verschrikkelijk om te zien. Hij snakte naar adem. De angst in zijn ogen vergeet ik nooit meer“, zegt zijn vrouw Monique.
Bewust van zijn kwetsbare positie
Gabriël werd naar het ziekenhuis gebracht. Al snel werd duidelijk dat hij besmet was geraakt. Al blijft het een vraagteken waar dat is gebeurd. De man was zich namelijk bewust van zijn kwetsbare positie. “We hebben alles en iedereen gemeden. Zelfs de kinderen zijn niet op bezoek gekomen. Hij waste zijn handen om de haverklap. Hij is wel één keer gaan kaarten, daar hield hij enorm van. Ik vermoed dat hij het toen heeft opgelopen, al kan ik dat natuurlijk niet met zekerheid zeggen. Maar die kaarten gaan natuurlijk wel van hand tot hand.”
Gabriël lag uiteindelijk een week in het ziekenhuis. Maar Monique heeft hem niet meer mogen zien. Het risico was te groot. Ze heeft hem enkel nog even aan de telefoon kunnen spreken. “Maar hij had zijn hoorapparaat niet mee, dus hij hoorde me niet goed. Ik vroeg hem hoe het ging. “Goed”, loog hij. Ik heb hem niet meer alles kunnen zeggen wat ik wou. Maar ik heb wel nog gezegd dat ik hem graag zag en hem zou missen. De laatste keer dat ik hem zag, was toen hij net in het ziekenhuis was binnen gebracht. Hij schudde even met zijn hoofd op de manier waarop enkel hij dat kon. ‘Wat kom ik nu weer tegen?’, zei hij zo op zijn manier.”
Korte begrafenisplechtigheid
Zaterdagnacht verloor Gabriël de strijd. Een verpleegster hield zijn hand vast toen hij zijn laatste adem uitblies. En dat deed Monique pijn.
“Ik begrijp natuurlijk dat het te gevaarlijk was. Maar ik had daar moeten zitten. Ik wou bij hem zijn tot op het einde.” De vrouw vertelt dapper, maar is gebroken. En op een knuffel moet ze nog even wachten. “Mijn kinderen mogen me niet vastnemen. Ik zou het ook niet willen, het risico is nu te groot. Tenslotte leefde ik nog een hele tijd bij hem. Maar het is hard om te moeten rouwen zonder je kinderen of kleinkinderen een knuffel te kunnen geven. Vrijdag is de begrafenis. Een korte dienst van een half uurtje. Allemaal uiteen, geen troostende schouder in de buurt.”
(TLG)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier