Bestuurder (94) getuigt anoniem over aanrijding met kinderwagen in Wervik: “Ik was precies ‘verdoofd’ en had hen niet gezien”

© gf
Erik De Block
Erik De Block Medewerker KW

“Ik weet niet hoe het komt. Ik was precies ‘verdoofd’. Ik had de ouders met hun buggy niet gezien. Neen, ik was niet verblind door de zon, want die zat achter ons. Nog nooit overkwam me wat in het verkeer. Het is wreed dat dit moet gebeuren op mijn oude dag.” De 94-jarige man die donderdag in de vooravond in de Speldenstraat in Wervik een koppel met een kinderbuggy aanreed op het zebrapad doet ons zijn verhaal.

De man was jarenlang bediende in een bouwonderneming en woont in Wervik. De vader van vier kinderen wil ons zijn verhaal doen, maar dan wel anoniem en zonder initialen. “Met mijn echtgenote was ik in het parochiaal centrum Het Portaal in de Kruisekestraat in Wervik gaan kaarten bij Okra”, vertelt hij. “Nadien reden we tot aan de Aldi in de Komenstraat.”

Aanrijding

Op weg naar huis, met zijn grijze Toyota Yaris, ging het fout. Kylian Vandevoorde (24) en Melanie Demora (22) staken op het zebrapad de drukke Speldenstraat over met hun zoontje Lyzio, pas zeven weken oud. Halfweg het zebrapad kwam het tot een aanrijding. “Ik ben er nog altijd niet goed van”, vertelt de chauffeur ons zondagmiddag.

(Lees verder onder de video)

“Het was een grote schok. Ook voor mijn vrouw. Het ‘klopt’ nog altijd in mij. Het is moeilijk om er over te raken. Dat kind had ik dood kunnen rijden. De ouders misschien ook. Ik moet de verklaringen van de vader in KW formeel ontkennen, want ik had helemaal de intentie niet om verder te rijden. Ik zocht een plaats om te parkeren. Ik kon maar moeilijk midden de straat parkeren, met al dat verkeer in de vooravond. Zowat tien meter voorbij Banden Breine parkeerde ik. De politie kwam ter plaatse en ik onderging een alcoholtest. Heel de namiddag had ik koffie en cola gedronken.”

Wagen als enige hulpmiddel

Het rijbewijs van de aanrijder is niet ingetrokken. Zondagmiddag reed hij met zijn echtgenote naar haar zus die in een woonzorgcentrum in Komen verblijft. “Mijn auto heb ik van april 2004”, vertelt hij. “Die auto is het enige hulpmiddel dat we nog hebben om boodschappen te doen. Een bak tafelbier of pakken melk kan ik maar moeilijk met mijn fiets gaan halen. We doen enkel maar korte afstanden. Gaan we naar mijn zoon op de Zilverberg in Rumbeke, dan komt hij ons ophalen.”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier