Dranouter, niet zonder trots kan ik meedelen dat dit toch al ongeveer mijn 23ste editie moet zijn. Het enige jaar dat ondergetekende niet aanwezig was op het festivalterrein, was 2012. Het jaar waarin mijn zoontje op ‘Dranouter’ zondag 5 augustus werd geboren.
Bizar, hoe je in elk levensstadium op een andere manier naar iets uitkijkt. Als kind lonkten hoofdzakelijk de schminkstand, het bekertjes inzamelen, het kopen van volstrekt onbenullige souvenirs en de kinderanimatie. Later evolueerde dat naar die eerste pintjes drinken zonder ouders, het dansen in de biertent tot de zon weer opkwam tot het kamperen met de vrienden als twintiger. Er was zelfs een tijd dat ‘Dranouter’ hét hoogtepunt van het jaar was. Een heel jaar lang uitkijken naar dat eerste weekend van augustus!
Gisteren zette ik als prille dertiger voorzichtig en een beetje aarzelend voet aan wal op het nieuwe festivalterrein. En het moet gezegd worden: Dranouter voelt steeds een beetje aan als thuiskomen. Dezelfde vertrouwde sfeer verplicht je om een speut gas terug te nemen en te genieten, genieten, genieten. Het terrein oogt gezellig. Honderden kleurrijke vlaggetjes heten je welkom, animatie en verwondering alom, geen kilometers wandelen om de diverse concertlocaties te bereiken, behalve dan van de parking. Met de fiets komen, is dan ook geen slecht gedacht. Tot mijn verbazing kom je ook als dertiger nog heel wat ‘leeftijdsgenoten folkies’ tegen die zonder veel moeite straffe verhalen over dit festival uit hun mouw schudden. De details zal ik u besparen. Kortom, op dit nieuwe terrein loop je geen kennissen mis.
Voor wie dacht dat het me alleen maar om de sfeer te doen is, heeft het verkeerd. De muziek doet er wel degelijk toe. Mooie muzikale herinneringen aan Khaled, Sinéad O’Connor, Levellers, Patti Smith, Melanie, Manau, Admiral Freebee, Tori Amos, Salvatore Adamo, De Dolfijntjes,…staan in mijn geheugen gegrift. Gisteren nam ik me voor om even af te stappen van de ‘grote’ namen en er een voor mij volstrekt onbekende naam uit te kiezen. Het werd: William Fitzsimmons. De woorden ‘soundtrack van Grey’s Anatomy’ en ‘Mc Dreamy’ in de infobrochure gaven voor mij de doorslag. De dromerige, wondermooie songs pasten perfect bij het ondergaan van de zon op een prachtige zomerdag. De intieme sfeer bereikte een hoogtepunt toen Fitszimmons zonder veel moeite tussen het niet zo uitgebreide publiek (de rest zat ondertussen al bij Bart Peeters) zijn laatste nummer bracht. Prachtig!
Op zaterdag laat ik mijn jongste kennismaken met Dranouter. Benieuwd of hij ook gebeten wordt door de Dranouter microbe?!
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier