“Er zat al wat ruis op mijn techniek”: Tine Mannaerts (36) schreef zich na jaren opnieuw in bij Tieltse muziekschool en schitterde op podium Gildhof

Op het podium van het cultuurcentrum Gildhof stond afgelopen weekend de Tieltse Tine Mannaerts, in het gezelschap van haar dwarsfluit en begeleid door orkest Zanglust. De vrouw laat zich dagelijks met veel plezier omringen door muziek, want ze speelt niet enkel haar instrument vol passie, ze werkt ook vol overgave bij Piano’s Maene. “Nu besef ik weer waarom ik vroeger zo vaak speelde.”

Tine Mannaerts besloot als jong meisje om zich volledig te gooien op het bespelen van de dwarsfluit. Na vele jaren schreef ze zich opnieuw in voor de opleiding, en dat aan de Tieltse Academie. Kers op de taart van dit schooljaar was er afgelopen weekend, toen ze samen met Zanglust het Concertino voor fluit, Opus 107 van Cécile Chaminade mocht brengen.

Wanneer heb je je passie voor muziek ontdekt?

“Ik ben, net als zovelen, als kind begonnen met muziek en heb mijn volledige fluitopleiding afgewerkt in Deinze. Ik ben ook van daar afkomstig. Ik was toen echt gepassioneerd door muziek en deed alle extra vakken die aangeboden werden. Mijn grote droom was om naar het conservatorium te gaan. Ik ben toen zelfs bij verschillende professoren gaan voorspelen, om hun mening en advies te vragen. Maar al snel kwam de ontnuchtering. Fluit bleek toen een heel populair instrument te zijn en ik was te ambitieus. Als ik soliste wilde worden in een orkest, zou ik echt alles moeten opofferen. Toen heb ik met pijn in het hart besloten om dat niet te doen. Dat was moeilijk, maar ik ben wel altijd blijven spelen en zo kon ik mijn ei wel kwijt. Zo leerde ik bij de JET Symphonic Band in Tielt ook mijn man kennen.”

Intussen laat je je ook dagelijks omringen door muziek, want je werkt bij Piano’s Maene als service manager. Wat moeten we ons daarbij voorstellen?

“Toen ik net afstudeerde in de richting cultuurmanagement bleken ze bij Piano’s Maene een nieuwe functie te creëren, waarbij ze iemand zochten met mijn profiel. We hadden twee piano’s van hen in huis, dus ik kende het bedrijf wel. Ik heb daar toen 14 jaar geleden gesolliciteerd. Het was mijn eerste job. Binnen het bedrijf kon ik dan doorgroeien. In mijn job als service manager is elke dag anders. Er zijn veel toffe uitdagingen en projecten.”

“Ook de sfeer bij Piano’s Maene zit heel goed. We werken hard voor iets waarin we ook allemaal geloven en dat is plezant. Concreet hou ik me bezig met de klantenrelaties. Klant is koning. Het is dan ook mijn taak om het contact met de klanten te onderhouden, dat gaat van aankoop over onderhoud tot stembeurten en de telefonie, maar net zo goed om mijn collega’s daarin te enthousiasmeren.”

Je schreef je na al die jaren opnieuw in voor de opleiding fluit aan de Tieltse academie. Vanwaar die keuze?

“Ik ging eigenlijk met mijn zoon naar de grote uitprobeerdag, waar ik toen Karla Savat heb ontmoet, de dwarsfluitlerares. Van het een kwam het ander en in september ben ik opnieuw gestart. Het was het grootste geschenk dat ik aan mezelf kon geven. Ik vind het ongelooflijk tof. Intussen speel ik 28 jaar fluit, maar de laatste jaren was er op technisch vlak hier en daar wel wat ruis opgedoken. Soms gebruik je truken van de foor, maar nu heb ik iemand die pedagogisch onderlegd is die me kan sturen. Zo leerde ik enkele verkeerde gewoontes weer af, maar kon ik ook focussen op hoe je een mooie klank creëert.”

“Optreden met een orkest is absoluut een unieke gelegenheid”

“Er komt zeker wel wat studeerwerk bij kijken, maar als ik zie welk traject ik sinds september al heb afgelegd… Het stuk dat ik op het podium in het Gildhof heb gebracht, is een werk dat ook aan de conservatoria wordt gespeeld. Ik ben er sinds december mee bezig en zou eraan kunnen blijven studeren. Maar optreden met een orkest is absoluut een unieke gelegenheid en ik ben erg dankbaar voor deze kans.”

Zou je ooit overwegen om een ander instrument te bespelen?

“Daar heb ik even over nagedacht, maar als ik nu zie hoeveel plezier ik beleef aan het herontdekken van de fluit, dan merk ik dat er nog lang geen verveling opduikt. Ik heb zelfs een deel van mijn persoonlijkheid herontdekt. Hernieuwd plezier dus, en opnieuw het besef waarom ik vroeger zoveel speelde. Voorlopig is er dus geen nood aan een nieuw instrument.”

Hebben jij en je man de muzikale microbe aan de kinderen doorgegeven?

“We zijn zeker een muzikaal gezin, mijn man speelt euphonium en piano. Er is altijd wel muziek in huis en we nemen de kinderen al regelmatig mee naar een concert. Onze kinderen mogen hun eigen keuzes maken. Dat doe je uiteraard op heel jonge leeftijd en op basis van een heel subjectief iets. Zo weet ik dat ik zelf naar een concert met fluit ben gegaan en daar omver werd geblazen. Dat heeft mijn keuze zeker bepaald. Mijn dochter koos op basis van presentatiefilmpjes op YouTube voor de klarinet. Maar ze doet het heel graag. We zien wel waar het naartoe leidt. Onze zoon wil trombone gaan spelen, maar eerst moet hij nog wat groeien.”