Dirk De Decker van café Mango in Rumbeke werkt al een halve eeuw in de horeca

Dirk De Decker (63) is een bekend gezicht in de Roeselaare horecamiddens. Bij de jongere garde zijn Dirk en dochter Françoise de gezichten van café Mango in Rumbeke. Maar Dirk heeft al een horecaverleden van maar liefst 50 jaar.

Je bent 63 en toch heb je al een horecaverleden van 50 jaar. Dat vraagt toch om een beetje uitleg?

Dirk De Decker: “Eigenlijk zelfs langer dan 50 jaar. Ik ben opgegroeid op Krottegem waar mijn ma café Stad Antwerpen in de Koornstraat uitbaatte. Dat café was net voor het terrein van Club Roeselare. Vroeger was er nog geen kantine op de Club en na de eerste helft staken de supporters de straat over om snel een pint te drinken bij ons. Ik herinner mij dat ik net voor de rust heel veel flesjes mocht opentrekken en nadien heel veel flesjes ophalen en wegzetten (lacht). Maar mijn eigenlijke horecaperiode begon maar op dertienjarige leeftijd.”

Was dat in café Antwerpen?

“Neen, dat was in Parijs-Tours langs de Brugsebaan in Lichtervelde. Dat was het café van wielrenner Gilbert ‘Smetje’ Desmet en dat was een oom van mij. Hij had net zijn café uitgebreid en had een extra hulp nodig. Op 1 juli 1970 ben ik daar begonnen en mijn taak was om alle tafels af te ruimen die vrijkwamen. En ik bleef meteen inslapen ook en dit gedurende de hele grote vakantie. En dat was zo gedurende alle vakantieperiodes en weekends. Vanaf 14-15 jaar mocht ik wel beginnen bestellingen opnemen en bedienen. Maar ik ben dat heel lang blijven doen, ja, ieder weekend en iedere vakantieperiode. Het was toen geen mode om te zeggen dat je die dag niet kon werken of dat je er eens enkele dagen tussenuit wilde. Maar dat stoorde mij niet, ik was niets anders gewoon en ik deed het graag.”

Mag ik daaruit afleiden dat de school niet iets voor jou was?

“Neen, zeker niet. Ik ging graag naar school en studeerde graag en goed. Ik ben aan de RITO afgestudeerd als elektricien en heb bij enkele bedrijven in Roeselare gewerkt vooraleer ik bij Louis De Poortere kwam waar ik als elektricien in de onderhoudsploeg werkte. Ik heb dat tien jaar gedaan en vond het een bijzonder prettige periode. Ondertussen had ik ook mijn legerdienst gedaan. Maar ieder vrij weekend ging ik helpen in Parijs-Tours.”

Tot je zelf de uitbater werd van het Bourgondisch Kruis in Roeselare?

“Dat was op 1 juli 1987, met de Batjes. Dat café werd door de brouwerij Rodenbach volledig vernieuwd en mijn vrouw en ik hadden ons kandidaat gesteld om het uit te baten. Het gerucht liep dat ook voetballer Richard Niederbacher en zijn Roeselaarse echtgenote en Miss België Françoise Bostoen interesse hadden om de zaak open te houden. Het duurde lang voor we groen licht kregen. Pas veertien dagen voor de Batjes wisten we dat het voor ons was.”

“Mijn klanten van de Nieuwmarkt moesten maar Stella hebben”

Je hebt uiteindelijk zeventien Batjes meegemaakt in het Bourgondisch Kruis?

“Ja, en meer slecht weer dan goed weer gehad (lacht). Ik herinner me niet dat we ooit drie dagen na elkaar zon hebben gehad. Maar de Batjes waren natuurlijk hoogdagen. Maar er zijn natuurlijk heel veel anekdoten blijven hangen van die periode. Het feit bijvoorbeeld dat mijn klanten van de Nieuwmarkt alleen maar Stella moesten hebben. En dat het altijd in glazen van 33 cl moest zijn maar dat ze hun pint nooit volledig leeg dronken. Of die keer dat Louis Gryspeerdt me probeerde te overhalen om mee te doen met zijn kroegentocht. Hij verzekerde mij dat ik zeker twaalf vaten bier zou verkopen die avond en als dat niet het geval was dat hij ze zou betalen. Ik geloof dat hij mij tien vaten heeft betaald. De mensen komen naar muziek luisteren maar drinken geen pinten, hé! Maar Louis was wel van zijn woord (lacht).”

Na 16 jaar was het Bourgondisch Kruis voorbij?

“Op 1 mei 2003 ben ik gestart in Park Rodenbach en na twee jaar kwam ik naar Mango, dat eigendom was van Geert Verstraete. Ik heb hier eerst twee jaar in loondienst gewerkt en dan als zelfstandige. Dan heb ik het café en de kroeg kunnen kopen. We hebben de zaak goed uitgebouwd, mijn dochter Françoise, onze acht vaste medewerkers, onze extra’s en ik.”

Zullen we ooit de horeca nog hebben van voor corona?

“Ik hoop het toch. Je kunt je toch niet inbeelden dat we voorgoed zo moeten leven? De eerste maanden zullen vreemd zijn. Wij zullen de opstart goed voorbereiden en hoe sneller we nieuws krijgen over de te nemen maatregelen, hoe beter. Afhankelijk van de social distancing maatregelen die wij moeten nemen, kunnen we zelfs onze parking en een stukje van de tuin innemen als terras.”

Met alles wat je nu weet, zou je het opnieuw doen?

“Waarschijnlijk wel. Ik heb het altijd graag gedaan, ook al is het veel werken. Ik heb wellicht geen vijftien weekends vrij gehad in mijn hele leven. Bovendien moet je diplomatisch zijn en veel kunnen verdragen. Willy van de vroegere Feestzalen Sint-Michiel heeft het me ooit eens gezegd: ofwel moet je erin geboren zijn ofwel moet je veel honger hebben om in de horeca te werken.”