Didier Maes, al 50 jaar op de planken: “Een goede mop duurt niet te lang, dat is het geheim”

Je bent dus altijd blijven spelen?

“Inderdaad, van het ene kwam het andere. Op mijn werk speelde ik sketches voor feestjes van gepensioneerden. Het personeel keek altijd uit naar onze optredens. Bij toneelkring Harlekijn had ik mijn eerste ervaringen op een echte scène. Ik speelde er enkele jaren komische stukken. Op een bepaald moment contacteerde wijlen Marc Claerhout me. Hij had mijn vader goed gekend en vroeg me voor een gesproken rol bij de operette. Er werkten veel mensen mee die ook bij de Kortrijkse Revue actief waren en zij stelden me voor om in de Revue te spelen. Daar kreeg ik te horen dat ik niet komiek doe, maar komiek ben en daarom stelde men voor een typetje te maken van mijn personage. ‘Zou je niet akkelen of swisselen‘, werd me gevraagd. Zo werd mijn stotterend personage Willy vanaf de vierde Revue onmiddellijk een vaste rol. Met de operette ben ik na een tijdje gestopt, want op de duur ben je nooit meer thuis.”

Heb je nog dromen op toneelgebied?

“Ooit werd het idee geopperd om in Kortrijk een volkstheater op te richten. Dat zou geen revue zijn, maar een toneel in het Kortrijks dialect. Dat bestaat ook in Antwerpen en Gent. Dat idee werd hier nooit uitgewerkt wegens technische problemen, maar wie weet nemen we dat ooit nog wel eens op. Ik werkte ook al regelmatig mee aan projecten in Kortrijk. Zo maakte ik samen met Bert Dewilde een voordracht over humor. Ook aan een hommage aan Disten Pulle van Bert Dewilde mocht ik meewerken. Dat was ten voordele van het linnenmuseum. Bert schreef ook een parodie op de Slag der Gulden Sporen. Die voorstelling brachten we om het Kortrijks dialect te promoten.”

Ook met de mensen van de Kortrijkse revue werken jullie aan projecten mee?

“Door mijn werk bij De Lijn maakten we een mobiliteitsfilm om het openbaar vervoer in Kortrijk te promoten. Dat was met mensen van de dienst mobiliteit en acteurs van de revue. Voor een evocatie met Mainstream speelden we met de revue eens sketches in het genre van Allo Allo over situaties met de Duitsers en het verzet. Ik speelde dan piano in een café. En aan een langspeelfilm werkten we ook eens mee voor Joost Bert die een lowbudgetfilm wou maken. Hij gaf de opdracht aan een cineast van hogeschool Hiepso om de film te maken en Johan Vandewoestijne regisseerde. Alle acteurs waren amateurs. Hierdoor konden we enkel in het weekend filmen. We waren er 24 weekends aan bezig. Het was de herschreven filmversie van de Revue Kleurd’eu bolje van 2003 die in 2005 twee weken in Kinepolis speelde. Dat was een speciale ervaring en het ging er heel professioneel aan toe.”

Bij de KortrijkseRevue kreeg ik te horen dat ik niet komiek doe, maar komiek ben

Aan zo’n gevarieerd vrijetijdsleven zullen ook wel mooie anekdotes vasthangen?

“Omdat transgenders – vooral met Boudewijn Van Spilbeeck – vorig jaar veel in de media, besloten we daar ook iets mee te doen. Joske – Frank Vierstraete die mijn broer speelt – en ik zouden ons verkleden als vrouw. Met mijn grote gestalte vrouwenkleren vinden, was een probleem. Men raadde aan om naar Bel & Bo te gaan, omdat ze daar grote maten verkopen. Ik ben een paar keer in vrouwenkleren uit het pashokje gekomen om de kleren aan mijn echtgenote te tonen. Een man die er stond te wachten op zijn vrouw bekeek me, maar durfde niets te zeggen. We hebben pas bij ons vertrek aan die man verteld dat het voor de Kortrijkse Revue was, maar we kregen als antwoord ‘elk zijn goesting, ik maak daar niets van hoor’. We hebben er goed mee gelachen.”

Moet een revue het vooral van visuele humor hebben?

“Jazeker, je moet iets brengen waarvan de mensen zien dat het fout is. Een revue is geen echt luisterverhaal. De verhouding tussen groot en klein is bij mijn rol ook zodanig duidelijk dat het grappig is. Vroeger had ik dat met Dominique Sandra, die de rol van mijn vrouw ‘Meusje’ speelde. Zij was klein en ik ben groot van gestalte. Sinds het overlijden van Dominique speel ik samen met Frank Vierstraete, die de rol van mijn kleine broer Joske speelt. Die verschillen uitspelen, is heel belangrijk in een revue. De revue die op 17 mei in première gaat, bevat alvast weer heel veel visuele humor!”

Heb je veel gevoel voor humor?

“Men zegt dat ik dat al had van toen ik klein was. Ik hoop dat het een gave is en ik ben er blij mee. Ook op mijn bus toen ik nog chauffeur was, vonden mensen het fijn als ik eens een mop vertelde. Bij het vertellen van een mop, is trouwens ook de juiste intonatie belangrijk. En moppen mogen niet te lang duren. Humor is héél belangrijk, ook in een relatie en onder vrienden.”

Je bent dus altijd blijven spelen?

“Inderdaad, van het ene kwam het andere. Op mijn werk speelde ik sketches voor feestjes van gepensioneerden. Het personeel keek altijd uit naar onze optredens. Bij toneelkring Harlekijn had ik mijn eerste ervaringen op een echte scène. Ik speelde er enkele jaren komische stukken. Op een bepaald moment contacteerde wijlen Marc Claerhout me. Hij had mijn vader goed gekend en vroeg me voor een gesproken rol bij de operette. Er werkten veel mensen mee die ook bij de Kortrijkse Revue actief waren en zij stelden me voor om in de Revue te spelen. Daar kreeg ik te horen dat ik niet komiek doe, maar komiek ben en daarom stelde men voor een typetje te maken van mijn personage. ‘Zou je niet akkelen of swisselen‘, werd me gevraagd. Zo werd mijn stotterend personage Willy vanaf de vierde Revue onmiddellijk een vaste rol. Met de operette ben ik na een tijdje gestopt, want op de duur ben je nooit meer thuis.”

Heb je nog dromen op toneelgebied?

“Ooit werd het idee geopperd om in Kortrijk een volkstheater op te richten. Dat zou geen revue zijn, maar een toneel in het Kortrijks dialect. Dat bestaat ook in Antwerpen en Gent. Dat idee werd hier nooit uitgewerkt wegens technische problemen, maar wie weet nemen we dat ooit nog wel eens op. Ik werkte ook al regelmatig mee aan projecten in Kortrijk. Zo maakte ik samen met Bert Dewilde een voordracht over humor. Ook aan een hommage aan Disten Pulle van Bert Dewilde mocht ik meewerken. Dat was ten voordele van het linnenmuseum. Bert schreef ook een parodie op de Slag der Gulden Sporen. Die voorstelling brachten we om het Kortrijks dialect te promoten.”

Ook met de mensen van de Kortrijkse revue werken jullie aan projecten mee?

“Door mijn werk bij De Lijn maakten we een mobiliteitsfilm om het openbaar vervoer in Kortrijk te promoten. Dat was met mensen van de dienst mobiliteit en acteurs van de revue. Voor een evocatie met Mainstream speelden we met de revue eens sketches in het genre van Allo Allo over situaties met de Duitsers en het verzet. Ik speelde dan piano in een café. En aan een langspeelfilm werkten we ook eens mee voor Joost Bert die een lowbudgetfilm wou maken. Hij gaf de opdracht aan een cineast van hogeschool Hiepso om de film te maken en Johan Vandewoestijne regisseerde. Alle acteurs waren amateurs. Hierdoor konden we enkel in het weekend filmen. We waren er 24 weekends aan bezig. Het was de herschreven filmversie van de Revue Kleurd’eu bolje van 2003 die in 2005 twee weken in Kinepolis speelde. Dat was een speciale ervaring en het ging er heel professioneel aan toe.”

Bij de KortrijkseRevue kreeg ik te horen dat ik niet komiek doe, maar komiek ben

Aan zo’n gevarieerd vrijetijdsleven zullen ook wel mooie anekdotes vasthangen?

“Omdat transgenders – vooral met Boudewijn Van Spilbeeck – vorig jaar veel in de media, besloten we daar ook iets mee te doen. Joske – Frank Vierstraete die mijn broer speelt – en ik zouden ons verkleden als vrouw. Met mijn grote gestalte vrouwenkleren vinden, was een probleem. Men raadde aan om naar Bel & Bo te gaan, omdat ze daar grote maten verkopen. Ik ben een paar keer in vrouwenkleren uit het pashokje gekomen om de kleren aan mijn echtgenote te tonen. Een man die er stond te wachten op zijn vrouw bekeek me, maar durfde niets te zeggen. We hebben pas bij ons vertrek aan die man verteld dat het voor de Kortrijkse Revue was, maar we kregen als antwoord ‘elk zijn goesting, ik maak daar niets van hoor’. We hebben er goed mee gelachen.”

Moet een revue het vooral van visuele humor hebben?

“Jazeker, je moet iets brengen waarvan de mensen zien dat het fout is. Een revue is geen echt luisterverhaal. De verhouding tussen groot en klein is bij mijn rol ook zodanig duidelijk dat het grappig is. Vroeger had ik dat met Dominique Sandra, die de rol van mijn vrouw ‘Meusje’ speelde. Zij was klein en ik ben groot van gestalte. Sinds het overlijden van Dominique speel ik samen met Frank Vierstraete, die de rol van mijn kleine broer Joske speelt. Die verschillen uitspelen, is heel belangrijk in een revue. De revue die op 17 mei in première gaat, bevat alvast weer heel veel visuele humor!”

Heb je veel gevoel voor humor?

“Men zegt dat ik dat al had van toen ik klein was. Ik hoop dat het een gave is en ik ben er blij mee. Ook op mijn bus toen ik nog chauffeur was, vonden mensen het fijn als ik eens een mop vertelde. Bij het vertellen van een mop, is trouwens ook de juiste intonatie belangrijk. En moppen mogen niet te lang duren. Humor is héél belangrijk, ook in een relatie en onder vrienden.”