Matthieu Ronsse: “Ik heb mijn kunstschilder zijn altijd als een roeping gezien”

De van Kortrijk afkomstige kunstschilder Matthieu Ronsse wordt wel eens een artistieke duizendpoot genoemd. Hij is van vele markten thuis: hij houdt van literatuur, is kunstschilder, beeldend kunstenaar en muzikant. “Ik zou die draad graag weer opnemen”, zegt hij over dat laatste. Sinds kort is hij ook curator en medezaakvoerder van de Kortrijkse Avee Gallery. “Het is een levendige plek waar creatieve zielen elkaar kunnen ontmoeten.”

Matthieu Ronsse (38) stamt uit een kroostrijk gezin dat eerst in Kortrijk en later in een groot huis in Stasegem woonde. “Ik ben de enige van de zeven kinderen die in de kunst zit. We hebben ook een wielrenner, een vroedvrouw en een theatertechnicus in onze rangen”, zegt Matthieu lachend. Hij is samen met kunstschilderes Louise Delanghe. “We zijn partners in crime. We geven elkaar opbouwende kritiek en hebben het dikwijls over de materie, de structuur en de techniek van het schilderen. Ik haal daar veel inspiratie uit.”

Matthieu Ronsse studeerde in 2003 af in de richting schilder- en beeldende kunst aan Sint-Lucas Gent. “Ik leerde daar het kunstaspect van technisch schilderen.” Meteen na zijn studies werd hij door Jan Hoet Jr. opgemerkt tijdens Coming People in het S. M. A. K. Gent. Het werd het begin van een internationale carrière. Zo is en was zijn kunst behalve in België te zien in Turijn, Berlijn, Parijs, New York, Miami, Basel, Londen, Milaan en zelfs in China. Matthieu is van vele markten thuis en beperkt zich niet alleen tot het hanteren van het penseel. Hij maakt ook sculpturen en installaties. Verder was hij ook frontman/zanger bij de band Ratzinger, die bekende muzikanten zoals Mauro Pawlowski en Elko Blijweert telde. “Ik zou die draad graag weer opnemen.” Sinds kort is Matthieu curator en samen met kunstschilder Petrus Paklons medezaakvoerder van Avee Gallery in Kortrijk.

Wat moeten we ons bij Avee Gallery voorstellen?

“Het is een levendige plek waar creatieve zielen elkaar kunnen ontmoeten: een platform voor iedereen die poten en oren heeft voor kunst. We wilden al lang zoiets. Het is de eerste plek in Kortrijk waar jonge kunstenaars de kans krijgen om hun werk ongeremd tentoon te stellen. We gebruiken elke hoek en kantje van de ruimte in het pand. Onze tentoonstellingen kunnen een week duren of langer. Het kan perfect elke week iets anders zijn. We evolueren mee met ons eigen werk. Het wordt dus ook een ontmoetingsplek voor elke creatieveling of kunstliefhebber. Zo willen we de Kortrijke kunstscène nieuw leven inblazen.”

Afstand nemen van mijn verkocht werk is een drijfveer om nieuwe dingen te creëren – Matthieu Ronsse

Wanneer heb je beseft dat je kunstenaar wilde worden?

“Ik heb altijd al veel getekend, ook als kind. Als 12-jarige was mijn fantasie en aspiratie een Rembrandt te worden door het schilderen van portretten. Bij zijn schilderijen komt het licht van binnenuit. Ik zie dat als een soort paspoort van hem. De grote doorslag gebeurde in de Onze-Lieve-Vrouwekerk van Kortrijk. Samen met mijn vader ging ik mee naar een herdenkingsmis van zijn grote baas Francis Holvoet. Papa werkte al jaren bij die firma en zag de baas als zijn tweede vader. Door te veel volk moesten wij in een zijbeuk plaats nemen.”

“Papa en ik zaten recht tegenover het schilderij de Kruisoprichting van Antoon van Dyck. Ik raakte erg gefascineerd door het schilderij, mede door het Gregoriaans gezang tijdens de plechtigheid. Dat was een mystieke ervaring. Dat schilderij staat nog altijd op mijn netvlies gebrand. Deze gebeurtenis zou mijn levensloop bepalen. Je moet weten dat ik begonnen ben als ambachtelijk schilder om mijn brood te verdienen, maar het beroemde schilderij bleef me achtervolgen. Daardoor ben ik kunstschilder geworden. Ik heb mijn kunstschilder zijn, altijd als een roeping gezien door wat toen in de kerk gebeurde.Ik geloof daar sterk in.”

Wat is het einde van dit mooi verhaal?

“Ik kreeg er mijn allereerste opdracht door. Een tijdje na die plechtigheid bestelden de zonen van mijn vaders baas een portret van hun vader. Ik heb daar zeer gewetensvol aan gewerkt. Eigenlijk verwachtte ik daar niets van maar op een bepaald moment stuurden de zonen mij een dankbrief met daarin een grote som geld. De brief zelf was bijna poëzie over de kleuren en de techniek van het portret. Dit raakte me wel.”

Matthieu Ronsse (38) is afkomstig uit Kortrijk. Hij is samen met kunstschilderes Louise Delanghe. Hij genoot een opleiding Beeldkunst aan de Kunstafdeling VTI Kortrijk en studeerde in 2003 af als kunstschilder aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten Sint-Lucas Gent. Matthieu begon als ambachtelijk schilder. Hij werd later beroepshalve kunstschilder en beeldend kunstenaar. Matthieu is medezaakvoerder van Avee Gallery in Kortrijk. Matthieu was muzikant, houdt van literatuur, muziek en beroepshalve van reizen rond de wereld voor zijn vele tentoonstellingen.

Wat is voor jou de definitie van kunst?

“Ik bekijk dat een beetje sceptisch. Het is boeiend maar op een vreemde manier. Kunst overkomt je! Of je het nu ambachtelijk doet of via kunst, het moet goed zijn, aanspreken. Schilderen is een taal die andere werelden aanraakt, het is een ander universum. Ik geloof ook in het interdisciplinaire van kunst. Kunst, literatuur en muziek zijn onwaarschijnlijk toegankelijk. Het wegvallen van enkele musea in Kortrijk is niet goed. Dat is ambtenarij. Kunst moet van binnenuit en ondergronds naar boven groeien en zichtbaar zijn. Mensen moeten kunst kunnen zien én aanvoelen én beleven.”

Na je allereerste solotentoonstelling in 2006 waren je schilderijen in een mum van tijd verkocht. Vertel eens.

“Tot nu toe heb ik geen enkele verklaring voor dat succes. Dat het zulk een vaart zou lopen, had ik niet verwacht. Misschien omdat ik toen al een tentoonstelling had in het S. M. A. K. en in Milaan en Turijn. Het was wel leuk natuurlijk en het ging over grote sommen. Ik weet eigenlijk niet wat mijn werk goed maakt. Het blijft moeilijk om over mijn eigen kunst te praten.”

Heb je soms spijt dat je na verkoop je kunstwerken nooit meer ziet?

“Nee, eigenlijk niet. Afstand nemen van mijn verkocht werk is een drijfveer om nieuwe dingen te creëren.”

Ben je filosofisch ingesteld?

“Onlangs heb ik het boek Over roem van de Franse filosoof Michel de Montaigne gelezen. Daarin staat dat filosofie gaat over dingen die bij de werkelijkheid aanleunen. De Goddelijke Komedie van Dante kan niet dichter bij het leven staan. Het is een soort dal: bij tegenslag komen we er toch uit en toch is het geen tegenslag. Een verhaal dat goed afloopt.”

Hoe zou je jezelf verder omschrijven?

“Je mag ‘bescheiden’ opschrijven, maar je zal me dit zelf niet horen zeggen. (lacht) Als je van jezelf zegt dat je bescheiden bent, ben je net niet bescheiden. Laat het mij houden op barbaars en melancholisch. Ik verklaar me nader: barbaars omdat ik nog altijd durf bepaalde dingen of werken kapot scheuren en verwerken in een kunstwerk of installatie in combinatie met bijvoorbeeld een koelkast. Dat geeft een surrealistische kant aan het geheel. In het boek De Barbaren gaat het over het verloren gaan van fijnzinnigheid en culturaliteit. Ik heb die goede waarden meegekregen van thuis maar heb in de literatuur toch een en ander ontdekt. Bijvoorbeeld in het katholicisme: de bliksemschicht die je vloert als je iets misdoet. Barbaars. Het schenkt ongebreidelde aandacht aan iets dat je niet wist dat het bestond. We moeten misschien het barbaarse proberen te ‘ontbarbaren’.”

Dan rest nog je melancholische kant. Een ‘nostalgie du passé’?

“Melancholie is inderdaad een soort heimwee. Van als ik een kind was, was wat in het verleden leefde een bron van inspiratie. Ik zie het verleden als de toekomst. Het is en blijft een perpetuum mobile.”

Waarmee wil je dit gesprek afronden?

“Goh … Je moet niet iets echt afronden of afsluiten. Alles kan een open einde hebben: dit kan het begin zijn van een ander verhaal.”