Eén op de zestig Belgen krijgt dagelijks een beroerte en werkt aan een lang herstelproces, in de hoop ooit weer de oude te worden. Ook Patrick Verheye (57) uit Dentergem maakte het mee. In zeven maanden tijd leerde hij opnieuw stappen en praten. Zelfs deeltijds werken zou na de zomer weer tot de mogelijkheden behoren. Als dank voor het verplegend personeel maakte hij een hulpboek voor wie zelf een beroerte doormaakt.
Patrick is vertegenwoordiger in lasbenodigdheden en metaalverwerkende machines bij de firma Welda. Na zijn uren ontpopt hij zich tot een gepassioneerd freelance fotograaf. Zijn camera stond er lange tijd onaangeroerd bij, maar daar komt stilaan verandering in. Staat hij op een statief, dan kan hij er toch al mee aan de slag. “Het toestel zelf vastnemen en focussen is nog te moeilijk, maar ik kom er wel”, zegt Patrick overtuigend. “Ik ben al blij dat ik weer kan doen wat ik graag doe.”
Snel handelen cruciaal
Daarmee verwijst Patrick naar die noodlottige 30 november, toen het ’s morgens ei zo na helemaal fout liep. “Zoals wel vaker gebeurde, werd ik rond 5 uur wakker en kon ik niet goed meer slapen. Ik besloot naar beneden te gaan en nog wat in de sofa te rusten. Toen mijn vrouw Rita een uur later opstond en me aantrof, had ze meteen door dat er iets niet klopte. Ik had geen kracht meer in mijn linkerarm en -hand, mijn spraak was erg onduidelijk en mijn mondhoek hing scheef. Ik had het nog niet door, tot ik in de spiegel keek en ik besefte dat ik een beroerte had. Rita heeft me meteen naar de spoedafdeling van het Sint-Andriesziekenhuis in Tielt gebracht. Haar snel handelen was cruciaal voor mijn toekomst, maar dat wisten we toen nog niet. Uiteindelijk moest ik naar het ziekenhuis van Kortrijk voor dringende gespecialiseerde zorg. Er volgde een spoedoperatie.”
Een nachtmerrie
Drie uur later ontwaakte Patrick in een andere wereld. “Ik was nog steeds deels verlamd en kon iedereen begrijpen maar niet antwoorden. Ik had dagenlang last van afasie. Een echte nachtmerrie, want ik ben van nature een babbelaar. Toen dat niet meer kon, reageerde ik heel emotioneel. Dat laatste heeft van mij een ander mens gemaakt.”
Het was niet de eerste keer dat het noodlot bij Patrick toesloeg. “Bij een arbeidsongeval in 1995 werd een deel van mijn hand afgerukt en moest ik leren leven met enkele vingers minder. Wat ik daaruit geleerd heb, is dat je altijd moet blijven strijden. Zes jaar later moest ik ook een niertransplantatie ondergaan nadat ik terminale nierinsufficiëntie had. Drie weken later had ik een andere nier, iets wat je je nu met de lange wachtlijsten bijna niet meer kan inbeelden.”
Spectaculaire vooruitgang
“Na mijn veertigste ben ik in de verkoop gegaan en heb twaalf jaar avondlessen gevolgd. Ik heb me bijgeschoold op vlak van computers en fotografie en heb nu ook een diploma handels- en bedrijfsbeheer. Als fotograaf ben ik een allround freelancer, van een huwelijksopdracht tot productfotografie. Alleen staat dat nu allemaal op een lager pitje.”
Met een positieve ingesteldheid begon Patrick aan zijn revalidatie. “Na verwoede pogingen kreeg ik stilaan wat tintelingen in mijn vingers. Gelukkig schoof logopediste Dagmar me toen een boekje met pictogrammen toe, zodat ik kon aanwijzen wat ik bedoelde. Dat is mijn redding geweest. In het begin zei ik nog eens ‘nee’ als ik ‘ja’ bedoelde, maar er kwamen stilaan verstaanbare klanken. De dokters waren verbaasd door mijn spectaculaire vooruitgang. In amper zeven maanden tijd had ik een hele weg afgelegd. Nu lukt praten, maar op een traag tempo. Als ik rustig ben, kan ik vlot praten, zodra ik stress heb, is dat moeilijker.”
Eigen praktisch boekje
De voorbije maanden is Patrick begonnen aan een eigen versie van een boekje vol pictogrammen om zich verstaanbaar te maken. “Ik heb het verfijnd, er tal van eigen ideeën aan toegevoegd en het de naam ‘De Praatkameraad’ gegeven”, vertelt hij. “Je vindt er niet alleen weekdagen of uren in terug, maar ook pakweg gebruiksvoorwerpen of gerechten. Daarnaast voegde ik ook praktische zaken toe, zoals een emotie- of pijnmeter. Later op het jaar wil ik een definitieve versie uitbrengen, met afbeeldingen door mezelf genomen. Ik zou graag hebben dat het boek een eigen leven gaat leiden en dat andere mensen in gelijkaardige situaties er gebruik van kunnen maken. Het doet deugd dat ik op die manier iets kan betekenen voor lotgenoten. De eerste exemplaren wil ik geven aan Trui Valcke en Marjan Debel van de revalidatiedienst in Tielt, die me enorm geholpen hebben bij mijn herstel en het boek. Ondertussen kan Patrick stilaan beginnen uitkijken naar het hervatten van zijn werk. “Als alles goed gaat, kan ik volgend jaar terug stilaan terug aan de slag, maar dan op een laag pitje. Alles staat of valt natuurlijk met mijn gezondheid. Ik weet dat het nooit meer wordt zoals voordien, maar ik ben enorm blij met de stappen die ik al gezet heb.”
Vanaf volgende week: http://www.depraatkameraad.be
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
