Cynthia is wereldreiziger van beroep: “En graag voor de rest van mijn leven”

Vandaag is ze vooral reisfotografe en reisblogger, maar de afgelopen jaren verdiende Cynthia Bil (35) uit Knokke ook de kost als barista, schildersmodel, poetsvrouw, bakker, tuinier, kamermeisje, leerkracht en herder. “Eigenlijk ben ik wereldreiziger van beroep. En dat wil ik de rest van mijn leven doen.”

Als kind droomt iedereen ervan wereldreiziger of avonturier te worden. Maar als je ouder wordt, verdwijnt meestal het geloof dat het mogelijk is. Toch deed de Knokse Cynthia Bil (35) het. In 2011 gaf ze haar job, huis en bezittingen op om een wereldreis te maken. “Het was de bedoeling een jaartje te reizen, maar sindsdien ben ik niet meer gestopt. Ondertussen reis ik al acht jaar de wereld rond.”

Australië

“Ik was 26 en ongelukkig. Terwijl ik eigenlijk het perfecte plaatje had. Ik werkte als leerkracht in een school voor buitengewoon onderwijs in Brugge en woonde samen met mijn vriend. Ik kon nergens over klagen, maar toch had ik het gevoel dat ik geleefd werd. Ik vroeg me dan af wat ik zelf wou. Die periode van twijfels en depressie is mijn grootste geschenk geweest. Ik heb mijn relatie verbroken, maar we zijn nog de beste vrienden.”

“Op bepaalde momenten voel je dat de wereld nog niet openstaat voor nomaden. Als je geen domicilie hebt, besta je wettelijk niet.”

Na een zoektocht via verschillende interimjobs besefte Cynthia wat haar echt gelukkig had gemaakt. “Ik had mijn stage als leerkracht in Senegal gedaan. En dat was fantastisch. Toen ik terug moest naar België weende ik. Dus besloot ik twee maanden naar Ierland te gaan. Ik werkte op boerderijen, in gasthuizen… In ruil voor enkele uren werken per dag had ik kost en inwoon en kon ik de streek verkennen. Het begin van het echte avontuur. Daarna vertrok ik naar Australië.”

Het vliegticket om na dat eerste jaar terug te keren vanuit Australië was geboekt. “Maar ik heb het vliegtuig laten vertrekken zonder mij. Ik voelde me goed. Ik was wie ik wou zijn. Na twee jaar ben ik toch teruggekeerd, maar het lukte niet mij nog aan te passen. De onzekerheid was in het begin het moeilijkste. Gaat het lukken? Wat met de gevaren? Hoe moet dat financieel? Mijn belangrijkste raad: doe het stap voor stap. Ga ervoor, maar probeer bijvoorbeeld eerst via een working holiday visum. Daarmee kan je als Belg een jaar lang werken in Canada, Australië, Nieuw-Zeeland, Taiwan en Zuid-Korea. Je mag dan een jaar rondreizen en werken. Zo maak je het financieel haalbaar om een deel van de wereld te zien. Zelf combineerde ik dat ook altijd met vrijwilligerswerk. Dan had ik bijvoorbeeld ook gratis accommodatie.”

Rompslomp

Dat werken, sparen, verder reizen en dan terug opnieuw beginnen… het was haalbaar. Maar toen ze dertig werd, wou Cynthia toch iets opbouwen. “Ik leerde mijn vriend Niko kennen, een wereldreiziger uit Canada. Ik vond ook de passie voor fotografie en schreef ook graag. Hij houdt dan weer van filmen. Dus begonnen we een blog en youtube-kanaal. Maar het is niet eenvoudig om daar geld mee te verdienen, dus moesten we op zoek naar andere inkomsten. In China is er veel vraag naar lessen Engels. En dat kan ook online. Je hebt alleen een laptop nodig en een goeie internetverbinding. Het bleek een veel constantere manier om geld te verdienen. En het maakt niet uit waar je bent. Je hebt geen werkvisum nodig, want je werkt niet echt in een land, maar online.”

Vooral de administratieve rompslomp is vaak een uitdaging. “Op bepaalde momenten voel je dat de wereld nog niet openstaat voor nomaden. Als je geen domicilie hebt, besta je wettelijk niet. Telkens je voor een probleem komt te staan, moet je zoeken naar een oplossing. Hoe kan je je laten betalen voor het lesgeven, voor de blog en wettelijk in orde zijn? Nu ben ik weer even in België gedomicilieerd. Maar ik ben ook al zonder domicilie geweest. Zeker niet evident. Estland biedt nu de mogelijkheid van een online citizenship voor ondernemers. Maar dat is redelijk duur.”

Toch doet die administratieve rompslomp Cynthia niet twijfelen over haar keuze. “Je leert er ook uit. Alternatieve oplossingen zoeken, maakt het net uitdagend. Er is voor alles een oplossing. Ik ben mijn rechten kwijt op pensioen en zo… maar uiteindelijk is alles onzeker. De wereld verandert voortdurend. Ik denk dat mijn flexibiliteit mij sterker maakt om te overleven. Als een job, een huis en kindjes je gelukkig maken, doe dat dan vooral. Maar het is niet aan mij besteed.”

“Ik mis het eten. Het eerste wat ik deed toen ik terugkwam uit Azië, was een droge worst kopen.”

Cynthia heeft een grote dosis durf. Maar bang is ze nog niet geweest. “Gevaar kan overal zitten. Toen ik in een bos in Slovenië zat, kreeg ik het nieuws over de aanslag in Parijs. In Turkije kreeg ik bericht over de aanslagen in Brussel.”

“Mijn vriend en ik reizen vooral al liftend. Als je je niet wantrouwig opstelt, zijn mensen echt wel behulpzaam. Je moet natuurlijk niet naïef zijn. Er zijn rotte appels. Maar hier in België wordt ook gemoord. Ik ben in die acht jaar nog nooit in een levensbedreigende situatie terechtgekomen. In Marokko heeft er eens iemand echt veel moeite gedaan om onze portefeuille met daarin onze bankkaarten en geld terug te brengen. Hij had in de portefeuille mijn bankkaart gevonden, daarop mijn naam gezien en via facebook een bericht gestuurd. Hij kwam de portefeuille zelfs speciaal brengen. Wat je uitstraalt, krijg je terug.”

Het materiële heeft Cynthia achter zich gelaten. “Al mijn meubels en bezittingen heb ik weggegeven. Mijn boeken liggen bij mijn nichtje, enkele cd’s en een sportzak met kleren bij vrienden. Mijn hele hebben en houden weegt 25 kilogram. Een grote rugzak en een kleine. Mijn camera, mijn telefoon en mijn laptop zijn mijn belangrijkste bezittingen. Daarnaast heb ik tent, slaapzak, slaapmat. Mijn kleren zijn bestand tegen extreme hitte en extreme koude. Dé truck: laagjes! Ik heb niet zo veel outfits. Als ik iets leuk vind, moet ik denken: is het functioneel. Vroeger hield ik van hakjes, juwelen… nu ben ik minimalist. En dat werkt bevrijdend: eigenlijk heb je niet veel nodig.”

Vlaamse stoofpot

En je familie dan? “Natuurlijk mis ik die. Mijn moeder mist mij ook, maar ziet dat het mij gelukkig maakt. Mijn zus ziet ook dat ik opengebloeid ben. En als ik terug ben, zijn de contacten gewoon intenser. Je maakt onderweg veel nieuwe vrienden, maar mijn echte vrienden zijn nog altijd hier.”

“De wereld is nu mijn thuis. Alleen over het Vlaamse eten ben ik soms nostalgisch. Ik kan zo genieten van de simpele Vlaamse stoofpot: aardappels, appelmoes en worst. Of witloof, spinazie in roomsaus… Of een broodje martino. Het eerste dat ik deed toen ik terugkwam van Centraal Azië was een droge worst kopen in de supermarkt. Heerlijk!”

De toekomst? “Mijn vriend organiseert momenteel tochten in Marokko, dus ik trek deze winter daarheen. In de lente willen we dan terugkeren naar Georgië en Azerbeidzjan. We merken dat onze volgers veel interesse hebben in Centraal Azië. Het zijn ook landen die ons hart gestolen hebben. Je kan daar dagen in de bergen trekken zonder mensen te zien. Toeristen kennen de streek ook niet. Dus als je in een dorpje aankomt, vallen de monden open en staan ze van ver te zwaaien. Het is nog authentiek.”