Chris Seynaeve (43) uit Izegem mag zich voortaan de eerste Belg noemen die er in slaagde de 6633 Arctic Ultra in Canada tot een goed eind te brengen. Die staat bekend als de zwaarste ultramarathon ter wereld. In zes dagen stapte hij ruim vierhonderd kilometer naar de poolcirkel en dat in temperaturen tot – 40 graden. Hoe hij het er van af bracht en wat hem gaande hield legt hij hieronder uit.
“Ik had niet gedacht dat het zo enorm zwaar zou zijn”, zegt Chris, als we hem twaalf uur na zijn topprestiatie aan de lijn krijgen. “Ik ben met weinig verwachtingen aan de wedstrijd begonnen, maar ik kreeg al gauw een enorme ram. Na dertig kilometer vroeg ik me af waar ik in hemelsnaam aan begonnen was. Het ging toen alleen maar bergop en de wind sneed me bijna de adem af. Gelukkig vond ik tien kilometer verder wel mijn draai en kon ik mijn ritme aanpassen. Het werd al snel duidelijk dat veel deelnemers het moeilijk en koud hadden, maar ik maakte onderweg gelukkig geen grote fouten. Zo voelde ik al gauw aan dat ik wel aan die mijlpaal halverwege de race zou raken. “
Daar stond onze landgenoot voor een nieuw dilemma. Er mee stoppen en een zilveren medaille krijgen of als enige doorgaan tot de poolcirkel. “Meerdere kandidaten die al eens hadden deelgenomen zagen het op dat punt niet meer zitten en gaven er de brui aan. Toen heb ik gebeld naar mijn vrouw en zij heeft me aangemoedigd om door te zetten. Het moment dat ik aan het tweede deel startte had ik veel pijn, maar mijn besluit stond vast: ik zou doorgaan tot het einde. Iedere stap die ik toen zette maakt me gedrevener. Niets ging me nog tegenhouden. Het hielp natuurlijk ook dat ik dit voor het goede doel doe. Met sponsorgeld probeer ik in mijn thuisstad de problematiek van lege boterhamdozen bij leerlingen op school tegen te gaan. Als ik dan eens een moeilijk moment heb, denk ik aan zij die het nog veel zwaarder hebben.”
Zwaarste van de voorbije jaren
Op de koop toe bleek het weer er het zwaarste van de voorbije vijf jaar te zijn. “Op het koudste moment gaf de thermometer – 44 graden aan”, zegt Chris. “Als je denkt dat je in je leven ooit al koud hebt gehad, dan heb je de wind daar nog niet gevoeld. “s Nachts rustte ik wel een paar uur, maar ik kon nooit langer dan drie kwartier dutten voor dat ijzige gevoel me terug wakker maakte. Het straffe is dat ik geen énkele blaar heb. Ook van andere kwaaltjes ben ik miraculeus genoeg gespaard gebleven. Enkel het topje van mijn neus is wat afgewreven (glimlacht).”
Gelukkig overheerst bij de Izegemnaar vooral de trots op wat hij gerealiseerd heeft. Als eerste Belg ooit de zwaarste ultramarathon ter wereld uitstappen en zich zo bij het selecte kransje van slechts twintig mensen voegen die de race ooit voltooiden. “Ik had nooit gedacht dat ik in mijn leven nog zo’n moment zou meemaken. Het voelde alsof ik de Tour de France gewonnen had of net Olympisch kampioen was geworden. Hoe ik mijn overwinning heb gevierd? Met één van de beste hamburgers die ik ooit in mijn leven gegeten heb (lacht). De crew had me in de laatste kilometers ook al op muziek getrakteerd en de laatste twee dagen claxonneerden truckers naar me of stopten ze me al eens een frisdrankje toe. Iedereen leefde met me mee. ’s Avonds wachtte er ook nog een groot kampvuur op me. Straks vertrekken we terug naar het stadje Dawson en daar is er nog een bekerceremonie. Al kan het ook niet vlug genoeg donderdag zijn, wanneer ik terug mijn familie in de armen kan sluiten.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
