Hassan Abusafar, een Palestijn die al bijna twee jaar in Brugge woont, is wanhopig op zoek naar 28.000 euro om zijn broer Osama, diens vrouw Neda en hun drie jonge kinderen levend uit de hel van Gaza weg te krijgen. “De kans is zeer reëel dat ze de volgende aanvallen van Israël niet overleven.”
Voor wie al eens de zaterdagmarkt in Brugge bezoekt, is Hassan Abusafar (39) wellicht een vertrouwd gezicht: hij prijst er al enkele maanden in een halfbakken West-Vlaams – een taaltje dat het midden houdt tussen Brugs en Algemeen Nederlands, zij het met een zuiders accent – tomaten en prei aan. Deze voormalige Palestijnse journalist – hij was in Gaza freelance correspondent voor Palestijnse mensenrechtenorganisaties – werkt tegenwoordig voor een groenteboer uit Staden en schuimt de markten af. Ondertussen volgt hij lessen Nederlands aan de Brugse stadsschool SNT.
We ontmoeten Hassan in een huisje in hartje Brugge, dat hij huurt samen met zijn broer Saif en hun Palestijnse vriend Hesham. De piepkleine woonkamer wordt gedomineerd door een tv-scherm, waar dagelijks urenlang naar de Arabische nieuwszender Al Jazeera gekeken wordt. De cijfers van het oplopend aantal doden in Gaza worden lijdzaam aanschouwd. De kaap van de 30.000 doden en 71.000 gewonden is al overschreden. Een kopje troost – muntthee – moet wat soelaas proberen te bieden.
Mensensmokkelaars
Voor hij in mei 2022 in Brugge belandde, was Hassan in Gaza actief voor een jeugdorganisatie die strijdt voor gelijke rechten van mannen en vrouwen. Dat was een doorn in het oog van de politieke organisatie Hamas, die de plak zwaait in Gaza. Na een verblijf in Egypte voor een conferentie, kreeg hij geen toelating meer om de grens over te steken en terug te keren naar Gaza. “Noodgedwongen ben ik toen naar Turkije getrokken. Ik besloot naar Europa te vluchten en betaalde in Turkije 10.000 euro aan smokkelaars, die mij in een gammel bootje naar Griekenland brachten. Mijn broer Saif is later ook naar Griekenland gevlucht, waar hij stokslagen van de politie kreeg. Hij houdt er rugklachten aan over en werd in het AZ Sint-Jan al geopereerd.”
Het is niet zijn eigen lot dat nu primeert voor Hassan. “Ik wil zo snel mogelijk mijn andere broer Osama en zijn gezin uit de hel van Gaza halen”, zegt hij. “Mijn familie is naar Rafah in het zuiden van Palestina gevlucht, nadat hun huis twee keer door het Israëlische leger gebombardeerd werd. Mijn neef en zijn vrouw verloren daarbij het leven. De Israëli’s hebben mijn familie nadien aangemaand om naar het zuiden van Gaza te gaan, omdat het daar veiliger is. Maar nu komt ook Rafah in het vizier van het Israëlische leger.”
Volgens Hassan is de situatie in Rafah erg kritiek: er is weinig eten en nauwelijks drinkbaar water. Hij grijpt zijn smartphone en belt zijn broer op voor een videochat. Osama, wiens beide benen tot aan de knie geamputeerd zijn na een kinderziekte, oogt vermoeid. Hij is in enkele maanden tijd 20 kilogram vermagerd. “We koken zeewater drie keer, vermengen het met bloem en ajuinen. Dat zijn onze maaltijden.”
(lees verder onder de foto)
Osama’s vrouw Neda neemt de telefoon over. Ze heeft net twee sinaasappels gepeld en opgegeten, haar enige voedsel die dag. Ze toont de papfles van haar jongste zoon, Mohammed, die amper zes maanden is en ondervoed raakt. “Omdat ik zelf verzwakt ben, kan ik hem de borst niet geven. En zie je de papfles? Ze is voor slechts een vierde gevuld met water. Het Egyptische leger heeft een kilometer lange pijplijn vanaf de grens aangelegd, om het vluchtelingenkamp van Rafah van drinkbaar water te voorzien. Maar de voorbije drie dagen hebben ze de kraan afgesloten. Puur machtsmisbruik.”
De paniek valt af te lezen uit de ogen van de vrouw. Haar man Osama stuurt nog een foto van hun andere zonen. De oudste, Osama junior, is vijf jaar en zou dit jaar voor het eerst naar de lagere school trekken. Maar de Israëlische aanvallen hebben elke vorm van onderwijs onmogelijk gemaakt. Een filmpje toont hoe zijn driejarige zoon Hassan junior maar nipt een bombardement overleeft. De jongen huilt onophoudelijk terwijl het bloed uit zijn oren loopt.
Race tegen de klok
“Mijn familieleden moeten daar weg”, aldus Hassan. “Het is een race tegen de klok. Het gevaar dat ze de aanvallen van Israël niet overleven, is reëel.”
Volgens Hassan is er maar één manier om zijn familie weg te krijgen uit Gaza. Via een zogenaamd Egyptisch reisvisum, al is de kans reëel dat het om malafide praktijken gaat. Zó wanhopig is Hassan. “Wie geld heeft, krijgt zo’n visum. In vredestijd kostte dat 500 dollar per persoon. Voor 1.500 dollar kreeg je een snellere service. Nu kost zo’n visum via een Egyptisch reisbureau 10.000 dollar per volwassene en 3.500 dollar per kind. Mijn broer heeft dus 30.500 dollar nodig om met zijn gezin in Egypte te geraken, omgerekend 28.000 euro.” Maar dat geld heeft Osama niet. Hij werkte voor de oorlog voor een Palestijnse radiozender, nu ligt die plat.
Bijgevolg hebben Hassan en Osama een inzamelingsactie opgestart, in de hoop om aan geld te geraken voor de redding van zijn familieleden. “Osama was ook actief voor een Italiaanse ngo. Zijn Italiaanse collega’s en enkele Brugse vrienden hebben al 11.000 dollar bijeengebracht”, besluit Hassan, die hoopt dat West-Vlamingen die som verder aanvullen.
Bekijk ook
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
