Britta Vanthournout werd geboren op 16 december 1983. Ze volgde de lagere school in Oostende, Sint-Lutgardis. Na het middelbaar onderwijs in het OLV-College studeerde ze vier jaar kine in Brugge. Ze kon onmiddellijk aan de slag in de groepspraktijk van Ineke Delcour aan de Nieuwpoortsesteenweg, waar ze nog lang actief was. Nu werkt ze in het Serruysziekenhuis, afdeling cardiale revalidatie.
Britta trouwde tien jaar geleden met de Portugese kinesist Telmo Correia en is de fiere mama van twee sportieve zonen. Ze zijn beiden lid van Hermes AC. De oudste voetbalt, eerst bij SK Snaaskerke, nu bij KM Torhout. De jongste is een ‘Zwaantje’, zoals mama! Het gezin Correia-Vanthournout woont al tien jaar in Zandvoorde.
Britta startte, in het spoor van broer Brent, op 4-jarige leeftijd met rolschaatsen. Toen werd nog gereden op vier wieltjes, twee voor en twee achter. Via de recreatie evolueerde ze vlotjes, onder supervisie van Roland Deroo naar de eerste competitie. “Ik was negen toen ik op de traditionele driedaagse van Zandvoorde in 1992 mijn eerste beker won als eerstejaars miniem”, vertelt Britta. “Ik finishte algemeen als tweede en kreeg een mooie beker een sierlijke vrouw op een marmeren voet. Ik heb de trofee nog steeds. Als tweedejaars miniem werd ik in 1993 voor het eerst Belgisch kampioen in Heverlee, weg en piste.
De overgang bij de pupillen, en van rolschaatsen naar skeelers, was niet eenvoudig en ik moest tevreden zijn met ereplaatsen. Maar als cadet, 12 jaar oud, pakte ik weer de Belgische titel algemeen en werd ik voor het eerst geselecteerd voor het EK in Italië, alleen op de weg. Als cadet moest ik optornen tegen scholieren en meer dan de trofee van jongste deelnemer aan het EK zat er niet in.
Als eerstejaarsscholier was ik ook geselecteerd voor het EK in Spanje, Pamplona. Elk jaar kwam ik dichter bij het podium, want in 1998, categorie Dames C, tweedejaars scholier, werd ik weer algemeen Belgisch kampioen. Ik won alle tien de proeven. Dat was mijn doorbraak en op het EK in Lissabon pakte ik twee bronzen en een zilveren medaille, telkens op de korte afstanden. Voor de club én voor de Belgische skeelerwereld was dat een ferme opsteker.”
Onder leiding van een nieuwe trainer maakte iedereen grote vorderingen. In 1999 beleefde Britta het mooiste seizoen uit haar carrière. “Als Belgisch kampioen juniores mocht ik mee naar het EK in Gera, Oost-Duitsland. Daar pakte ik voor het eerst twee Europese titels, goud op de 300 en de 500m. Ik werd ook geselecteerd voor het WK in Chili. Door een liesblessure kon ik niet rijden op de piste maar met pijnstillers kon ik wel deelnemen aan de marathon op de weg en behaalde ik een bronzen medaille.”
Drie keer goud
In 2000 was Britta tweedejaars junior en ze won ook alle wedstrijden in het BK. Het EK vond plaats in Hongarije. “Van de vijf proeven op de weg won ik drie keer goud op de 300m, de ploegenkoers en de 1.500m. Ik pakte ook twee keer zilver. Op de 500m was het heel nipt. Op het WK in Colombia, het mekka van de skeelersport, haalde ik veel top-tien-plaatsen, maar net geen podium. De concurrentie was te zwaar! In 2001 werd ik senior. Het BK viel best mee met enkele podiumplaatsen. Op het EK in Portugal haalde ik onverwacht brons op de weg, 300m tijdrijden. Het WK ging door in het zuiden van Frankrijk. Ik behaalde een 4de plaats op de 1.000m. In de marathon finishte ik als zesde.”
In 2002 werd het EK weer georganiseerd in Zuid-Frankrijk en daar pakte Britta de titel in de ploegkoers. “Op de 500m reed ik een zilveren medaille en dan viel ik in de 1.000m op piste. Mijn ribben waren gekneusd, maar in de kliniek in Frankrijk vonden ze dat niet zo erg. Terug in Oostende, een week later, ging ik toch nog eens naar de kliniek en bleek ik drie breuken in mijn hand te hebben. Dat was twee weken voor het WK in Zandvoorde. De orthopedist heeft mij meteen geopereerd. Dankzij individuele trainingen achter de bromfiets heb ik me toch kunnen klaarstomen voor het WK voor eigen volk. Op de 1000m haalde ik de finale. Later op het jaar, nam ik in september nog deel aan de World Cup in Rome. Ondanks de pinnen en mijn gips reed ik daar als eerste over de streep, goed voor een riante geldprijs voor de hele ploeg!”
“In 2003 werd ik nog eens algemeen Belgisch kampioen, met zes gouden en twee zilveren medailles. Op het EK in Pavlova in Italië, viel ik enkele keren naast het podium en op het WK in Venezuela werd ik vijfde op de 1.000m. Ook op het WK 2004 in Nederland stond ik niet meer op het podium. Door mijn intensieve studies voor kinesist werd het moeilijk om alles te combineren. In 2006, 2007 en 2008 nam ik nog deel aan het EK, zonder ambitie en ook zonder uitschieters. In 2009 was het EK in Oostende. Op de marathon sleepte ik nog een vijfde plaats uit de brand. Een echte stunt in de herfst van mijn carrière op wieltjes.”
Van 96 tot 2009 heeft Britta elk jaar het EK gereden, de WK’s van 1999 tot 2005. Ze heeft een flink stuk van de wereld gezien dankzij haar ‘sport op wieltjes’.
Overstekende giraf
“Ik heb veel te danken aan mijn sport: vele levenslessen in een versneld tempo, in 2001 een unieke, Olympische stage van drie weken in Zuid-Afrika met bekende sporters als Ulla Werbrouck. Toen ik samen met de wielrensters ging trainen, stak een giraf de baan over! Daarnaast reisde ik de wereld rond om te kunnen uitblinken op wieltjes. Bij aankomst in Columbia en Venezuela vroegen de fans van de skeelersport onze handtekening. We konden er alleen naar buiten onder politiebegeleiding. China was ook een land vol contrasten.”
“Toen ik afstudeerde en meteen zelfstandig begon te werken als kinesiste, werd het skeeleren een groot risico. Er mocht niets gebeuren met mijn handen. Op zeker ogenblik trok ik er een streep onder en koos voor mijn job. Ik speel al enkele jaren recreatief volleybal bij Ladies Volley en elke week ga ik ook naar CrossFit in Jabbeke. Daarnaast begeleid ik de zonen naar de atletiek, het voetbal en het skeeleren, ook een drukke bezigheid, geloof me!”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
