Kapitein Francis Daniaux (67) ging op 1 november met pensioen na een carrière van 33 jaar als brandweervrijwilliger. Zijn collega’s verrasten hem thuis met loeiende sirenes. “Het voelt als een hoofdstuk dat afgesloten wordt.”
Francis was 33 jaar toen hij begin de jaren negentig aan zijn opleiding begon. “Destijds gold er nog een leeftijdslimiet: na je 35ste kon je geen brandweerman meer worden. Een aantal van mijn beste maten was al gekazerneerd, en je weet hoe dat gaat tussen pot en pint: ‘Allez Francis, kom er ook bij!’ (lacht) Zo werd ik op de valreep ook pompier.”
De brandweer werd vroeger nogal stiefmoederlijk behandeld, zo vertelt Francis. “In die beginjaren moesten we het doen met een jaarbudget van 400.000 Belgische frank, omgerekend zo’n tienduizend euro, en een veertig jaar oude ladderwagen zonder stuurbekrachtiging. Pure folklore”, herinnert Francis zich. Na een promotie tot korporaal en vervolgens onderluitenant, werd hij in 2016 kapitein. “Je moest daarvoor een aantal bijkomende brevetten behalen, wat ik toen ook gedaan heb. Dat was bij de overgang naar de hulpverleningszones”, vertelt Francis. “Vóór de hervorming was de brandweer hoofdzakelijk gemeentelijk georganiseerd. Ik heb in die 33 jaar een ongeziene evolutie meegemaakt. Zowel wat de uitrusting als organisatie betreft, zijn we de eenentwintigste eeuw ingegaan.”
Twee zusjes
De eerste keer dat hij als pompier moest uitrukken was voor een kelderbrand. “Mijn laatste brand was die bij Sleeplife vorige maand. Toen we daar aankwamen, sloegen de vlammen al metershoog uit het dak: een verloren zaak”, aldus Francis. Toch was dat niet de zwaarste brand die hij in zijn 33-jarige carrière meemaakte. “Dat was die bij meubelmaker Kamoen in de Paul Devauxstraat, waar nu de KBC is gevestigd. Maar wat het meeste indruk op mij maakte, dat waren die incidenten waar kinderen bij betrokken waren. Omdat je dat op je eigen kinderen projecteert. Zo hebben we in de Bakkerstraat eens twee zusjes uit een brand gehaald.”
ambulancier
Francis was ook een tiental jaar ambulancier, want naast zijn werk als brandweervrijwilliger had hij zijn vaste dagtaak op de dienst intensieve zorgen van AZ Zeno, het voormalige Fabiolaziekenhuis. “Ook daar heb ik veel menselijk leed gezien. Een jongeman die met zijn hand in een vleesmolen vastzit, zulke dingen staan voor altijd op je netvlies gebrand. Tegenwoordig kan je na zulke traumatische ervaringen terecht bij het COT (Collegiaal OndersteuningsTeam, red.) en is er na elke interventie een korte debriefing, maar in die tijd bestond dat allemaal nog niet. Dertig jaar geleden heerste er ook nog een echte machocultuur bij de brandweer. Je moest een vent zijn”, aldus Francis. De grootste voldoening haalde hij uit de interventies met goede afloop. “Als die er niet waren, zou je het ook nooit zolang volhouden. En af en toe zijn er zo van die pakkende momenten geweest. Dat jongetje waar ik je daarnet over vertelde, dat was een familie uit Wallonië en wij hebben die mensen toen een kaartje gestuurd om hen te steunen in hun verdriet. Toen we een maand of twee later een mooie brief terugkregen, was dat voor ons allemaal een emotioneel moment”, zegt Francis.
familie
Zijn collega’s bij de brandweer werden een beetje familie. “Er vielen, zoals in de beste families, weleens woorden. Maar als het erop aankomt, ben je toch op elkaar aangewezen. Je komt ook terecht in situaties waarbij je leven van elkaar afhangt”, klinkt het. De kazerne ligt bij Francis om de hoek. “Het zal raar doen als ik de sirenes hoor. Ik ben 67 jaar en heb daarmee de pensioengerechtigde leeftijd bereikt, maar het is met pijn in het hart dat ik stop: de brandweer is al die jaren een vast deel van mijn leven geweest. Bovendien had ik zelf ook helemaal niet het gevoel dat ik door mijn leeftijd niet meer meekon. Op de administratie had ik zeker nog iets kunnen betekenen”, vertelt Francis, die 33 jaar vrijwilliger was. “Het voelt echt als een hoofdstuk dat afgesloten wordt.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
