De komende weken vieren alle brandweerlieden van dit land Sint-Barbara, de patroonheilige van onze spuitgasten. Zij zetten zich elke dag opnieuw in om mensen in nood een helpende hand toe te reiken. Wij klopten aan bij enkele ‘pompiers’ met een mooi verhaal.
Brandweerman van vader op (klein)zoon: “Je eerste brand met dodelijke afloop blijft voor altijd bij”
Michael Algoedt (33) uit Kortemark was al heel vroeg van de brandweermicrobe gebeten. “De oude kazerne in de Torhoutstraat ken ik als mijn broekzak: ik heb er als kind dikwijls geravot. Ik was dan ook apetrots toen ik op mijn twaalfde bij de jeugdbrandweer mocht. Het zit bij ons in het bloed: mijn vader en grootvader zijn/waren ook allebei brandweerman.”
“Die eerste brand met dodelijke afloop blijft voor altijd bij. Ook het treinongeval waar ik bij was, staat tot op de dag van vandaag nog altijd op mijn netvlies gebrand. Dat er door jouw toedoen misschien iemand gered kan worden, geeft anderzijds wel een fijn gevoel. Brandweervrijwilliger zijn is méér dan een hobby. Het is een passie.”
“De Sint-Barbaraviering is voor ons het hoogtepunt van het jaar – voor sommigen zelfs belangrijker dan kerstdag. Het is een soort dankmoment voor onze partners: ‘bedankt dat je achter ons staat’ en ook een moment waarop we eens met de hele brandweerfamilie samen zijn. Waar iedereen enorm naar uitkijkt, is de toespraak van onze proost tijdens de misviering. Die heeft altijd een humoristische noot, en hij durft ons weleens door de mangel te halen. ’s Namiddags worden dan door onze postoverste de brevetten uitgedeeld. En voor de rest wordt er die dag vooral veel gegeten en gedronken.”
Z’n tweejarig zoontje is volgens Michael ook al helemaal verkocht. “Als we aan de kazerne passeren is hij dolenthousiast, en ook zijn speelgoed is momenteel allemaal brandweer wat de klok slaat. Hij krijgt het thuis dan ook met de paplepel ingegoten”, knipoogt Michael. Wat als hij later níet in papa’s voetsporen wil treden? “Eerlijk? Ik zou toch wel een beetje ontgoocheld zijn”, lacht Michael. “Mijn vader heeft het nog nooit met zoveel woorden gezegd, maar ik voel bij hem ook wel dat hij preus is op mij.” (WK)
Tom en Ellen zijn een brandweerkoppel: “De vonk is in de kazerne overgeslagen”
Ze vormen al achttien jaar een koppel, stapten twaalf jaar geleden in het huwelijksbootje en zijn de trotse ouders van Sky (11), Leelooh (8) en Niyah (4). Maar zonder hun gedeelde liefde voor de brandweer zouden Ellen Devisch (36) en Tom Vandeputte (39) elkaar nooit tegen het lijf gelopen zijn. Tom maakt al sinds oktober 2003 deel uit van het Ardooise korps, Ellen startte er in januari 2007 als brandweervrouw. “Maar een jaar eerder kwam ik al regelmatig in de kazerne over de vloer”, glimlacht ze. “Daar ben ik ook voor de charmes van Tom gevallen. De vonk is tussen de pompwagens overgeslagen.”
Sindsdien is de brandweer een vitaal onderdeel van hun leven. “De pompiers hebben ons een gezin geschonken”, glunderen ze. “Dat beseffen we maar al te goed. Thuis gaat het ook vaak over wat er bij de brandweer is gebeurd. Het doet ook deugd om na een stevige interventie eens goed te kunnen ventileren. Het grote voordeel is dat we elkaar volledig begrijpen.”
Ook de drie kinderen zijn helemaal gek van de brandweer. “Als thuis de bieper gaat, springen ze zelfs mee in de auto richting kazerne. Oma komt hen daar dan ophalen, terwijl wij in de brandweerwagen plaatsnemen. Of ze straks in onze voetsporen zullen treden? “We pushen ze niet, maar de gezonde interesse is er nu al.”
Tom en Ellen voeren ook vaak samen interventies uit. “We kennen elkaar door en door. Al maken we er wel een punt van om nooit samen een risicovolle situatie in handen te nemen. Bij de brandweer is elk detail grondig voorbereid, maar onze kroost zit altijd in ons achterhoofd. Safety first.” (PVH)
Elke wil meer vrouwen in het korps: “Brandweer is mijn grote uitlaatklep”
Al vijftien jaar is Elke Dessein (36) trotse brandweervrouw bij het korps van haar thuisgemeente Ledegem, waar ze met haar man Dries Carrein en hun twee kinderen Arnaud (8) en Julien (5,5) woont. “Ik werkte toen mee aan de grote brandweerhervorming en hielp mee de hulpverleningszone Fluvia in de steigers zetten. Zo raakte ik steeds meer gefascineerd door het wereldje”, legt Elke uit, die beroepshalve bij de zone Midwest een administratieve functie bekleedt.
Intussen heeft Elke al heel wat interventies op de teller. “Verkeersongevallen, wateroverlast, wespennesten verdelgen en natuurlijk ook branden blussen. Al ben ik nog nooit ín een brandend gebouw geweest. Mijn allereerste interventie met dodelijke slachtoffers zal ik nooit vergeten. In de Kortwagenstraat in Ledegem was een jonge vrouw met haar wagen tegen een boom gebotst. Ik zie die beelden nog steeds voor me. Nu kan ik steeds beter de knop omdraaien. Dat is ook nodig, wil je deze job goed doen.
Elke omschrijft de brandweer als een roeping. “Ik doe het zielsgraag. Het is niet alleen mijn uitlaatklep, ik help er ook mensen mee. De brandweer is mijn tweede familie. We weten perfect wat we aan elkaar hebben en tijdens interventies kunnen we blindelings op elkaar vertrouwen. Ik zou het echt niet meer kunnen missen.”
Al mogen er van Elke best wel wat meer dames tot het korps toetreden. “Momenteel zijn we met twee, op een totaal van een dertigtal brandweerlui. Maar we staan meer dan ons mannetje”, glimlacht ze. “We hebben allemaal hetzelfde doel: mensen helpen. En daar halen we enorm veel voldoening uit.” (PVH)
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
