Achter de gevels

Joost Devriesere is auteur en journalist. Onze columnist vraagt de lezers om waakzaam te zijn voor huiselijk geweld.

‘Misschien moet je de politie bellen, Joost.’ In mijn kop gingen wel duizend alarmbellen af, want me bij mijn naam noemen, dat deed ze alleen als ze echt bezorgd was. Ik had de bons ook gehoord, en hij had luid en dof geklonken, alsof bij de buren iemand met geweld tegen de muur was gekwakt. Ik haalde de schouders op. ‘Je moet je pas zorgen maken als je op een dag niets meer hoort’, zei ik. Dat had mijn moeder me ingeprent toen ik nog een knaap was. Dat het de stiltes zijn die je het meest moet vrezen.

Ik dacht wel twee keer na voor ik de blauwbloezen belde. Zo groot en breed was de buurman, dat men hem in vroeger tijden Goliath zou hebben genoemd. Hij had kolossale schouders, en handen waarmee hij stenen kon verpulveren. Vrijwel de enige keren dat ik hem zag, was toen hij bij me aanbelde om te vragen of hij over de muur mocht klimmen die onze tuinen van elkaar scheidde. ‘Sleutel vergeten’, was telkens zijn excuus.

“Zorg voor elkaar, maar wees ook waakzaam voor wat er naast de deur gebeurt”

Vervolgens besteeg hij de keukenladder die ik voor hem had klaargezet, glimlachte en glipte over de muur. Ik ben best een goede buur, dacht ik dan. Dat vond de buurvrouw niet. Telkenmale als ik haar tegenkwam, wendde ze haar hoofd van me af, alsof ik een gevaarlijke ziekte had, die bovendien besmettelijk was. Ik wist niet waarom ze dat deed. Ik, die haar echtgenoot meermaals uit een benarde situatie had gered, was toch minstens een knikje waard?

Vandaag, een maand nadat ons een lockdown werd opgelegd en vele mensen meer dan ooit tevoren op elkaars lip moeten leven, komen de eerste verhalen naar buiten. Over toegenomen huiselijk geweld. Over vrouwen, kinderen en ook mannen die achter de gevels letsels oplopen waarvan ze nooit meer zullen herstellen.

Doe niet zoals die Joost zovele jaren geleden. Zorg voor elkaar, maar wees ook waakzaam voor wat er naast de deur gebeurt.