Vertrouwen moet je verdienen. Vincent Van Quickenborne heeft er hard moeten voor werken. Dat hij een slimme strateeg was, een durver en een hervormer, had hij in de Wetstraat al wel vaker bewezen, maar de zet waarmee hij zes jaar geleden de hegemonie doorbrak in zijn eigen thuisstad, wekte hier en daar nogal wat wrevel. Zes jaar van hard werk leverde hem veel sympathie en respect op. En vooral: waanzinnig veel stemmen. Onder de vacht van dit politieke dier schemert almaar meer een warme burgervader door. De burgemeester onderbrak voor ons zijn drukke coalitiebesprekingen en liet ons even meekijken in zijn hart. Al waarschuwde hij meteen: “Bij mij kan je de mens niet scheiden van de politicus.”
Toen uw vrouw zondagnamiddag de koer van het stadhuis kwam opgereden, vielen jullie mekaar in de armen en zagen we u zelfs een traantje wegpinken. Zijn dat momenten die u liever afschermt?
“Nee, ik ben iemand die zijn emoties niet wegstopt. Maar ik ga die ook niet per se breed uitsmeren. Er zijn in de voorbije jaren veel kippenvelmomenten geweest. Ook moeilijke momenten. Zo heb ik een paar keer gespeecht op een begrafenis. Of kwam ik op plekken van tragische ongevallen, die me diep raakten. Ik heb gelukkig meer momenten van vreugde meegemaakt dan van verdriet. Die vochtige ogen op zondag kwamen door de ontlading na maanden van zwaar campagne voeren. Je mag dan niet onderschatten. Ik was met relatieve zekerheid opgestaan, maar met het verstrijken van de uren sloop de twijfel binnen. De ontlading was best intens.”
Toen u van het stadhuis naar hotel Damier wandelde, stak u de armen in de hoogte, als een sportman die een finale gewonnen had. De hele markt was aan het applaudisseren.
“Ja, je ziet je ploeg staan, je hele team. Al die mensen die je bij wijze van spreken de laatste maanden meer gezien hebt dan je vrouw en je dochter. En die allemaal stralen van geluk. Mensen met wie je samen iets hebt opgebouwd. Want dat is niet zomaar gegaan. Er zat een weldoordachte strategie achter en veel hard werk. We hoopten stiekem dat we de grootste gingen worden, we dachten aan 25 of misschien 26 procent. En dan ga je gewoon los over de dertig. Dat is voor een deel mijn verdienste, maar het is vooral echt teamwork. Het zegt alles dat we met al onze mensen, alle 41, meer dan 1.000 stemmen halen. Geen enkele andere lijst in heel Vlaanderen heeft dat gekund.”
U hebt uw team meer gezien dan uw vrouw, zegt u. Gebrek aan tijd voor het gezin was deze week het eerste antwoord in De Slimste Mens op de vraag waar een vrouw het meest over zeurt tegen haar man.
“Ja, dat is juist, zeker als politicus. Wij proberen één avond per week te reserveren voor elkaar. Tijdens de campagne kan je niet verwachten van de mensen van je team dat ze huisbezoeken doen als je er zelf geen doet. Je kunt anderen de affiches niet alleen laten ophangen. Je moet ook zelf de handen vuilmaken. Beschikbaar zijn voor de mensen. En dat is niet altijd makkelijk. Vooral als je weet dat er een tweede kindje op komst is.”
“We hebben nu gelukkig wel een aantal dagen vastgelegd tussen kerst en nieuw om te gaan skiën. En op zondagmiddag gaan we af en toe ook eten bij mijn schoonouders in Waregem. Dat is ook een kwaliteitsmoment. Maar zelfs tijdens de campagne zijn we een paar keer samen op stap geweest met de dochter. De zoo van Rijsel is een tip voor mensen met kleine kinderen. Er zijn dus wel wat gezinsmomenten. Ze zijn kort, maar intens. Gelukkig heb ik een echtgenote die me heel veel vrijheid geeft en die zich politiek totaal niet moeit. Ze vertrouwt erop dat ik weet waar ik mee bezig ben.”
In welke mate maakt zij u beter als mens?
“Anouk staat heel positief in het leven. Als het moeilijk gaat, dan helpt ze me door te zetten. Ze geeft me moed. Want er zijn moeilijke momenten bij de vleet. Tijdens de campagne bijvoorbeeld, toen Het Nieuwsblad een peiling publiceerde waarvan ik dacht: dat kan niet kloppen. Het was zelfs voorpaginanieuws. Er werd ronduit gezegd: ‘Slechte score voor Q’. Dat komt binnen hé. En men schrijft dat maar, terwijl achteraf dan blijkt dat men compleet fout zit. Die krant corrigeert dat natuurlijk niet. Dat zijn moeilijke momenten. Zo’n peiling heeft een psychologisch effect op het hele team. Ik zei dan wel ‘Gasten, je moet dat niet geloven,’ maar dat zijn mokerslagen. En die worden zomaar gratuit uitgedeeld. Achteraf moet je wel weer rechtstaan. Op zulke momenten helpt mijn vrouw me er wel bovenop. Gelukkig. Anders zou het eenzaam zijn op het thuisfront.”
Privé
Geboren in Gent op 1 augustus 1973. Getrouwd met Anouk Sabbe en papa van Bo.
Opleiding
Studeerde rechten aan de KU Leuven.
Loopbaan
Na lidmaatschap bij de marxistische partij AMADA, kwam hij via de Volksunie en ID21 van Bert Anciaux bij Spirit terecht. Het duurde niet lang voor hij senator werd. In die tijd ging hij door het leven als ‘Quickie’ en liet hij zich opmerken met spraakmakende acties, dossiers en wetsvoorstellen.
Kort na zijn overstap naar de VLD werd hij staatssecretaris voor Administratieve Vereenvoudiging. Later werd hij minister en vervolgens even vice-premier. Minister van Ondernemen en Vereenvoudigen was de titel die hem het best afging.
In 2012 koesterde hij opeens ook lokale ambities. Als volleerde strateeg haalde hij met zijn Open VLD als tweede grootste partij het burgemeesterschap binnen. Daarmee maakte hij een einde aan bijna 150 jaar christendemocratisch beleid in Kortrijk.
Met al die verplichtingen slibt uw agenda wellicht wel vaker dicht. Iedereen wil een stukje van u. Voelt u zich nooit gegijzeld in uw eigen leven?
“Nee. Ik gebruik het woord ‘verplichting’ ook nooit, want ik vind dat geen verplichtingen. Ik zeg nooit ‘ik moet naar daar’, ik zeg ‘ik mag naar daar’. Oké, soms heb ik ook wel eens wat minder zin, maar uit elke vinkenzetting of kaarting, haal ik altijd wel iets interessants. Het is een privilege om te mogen doen wat ik doe. We zijn nu een coalitie aan het vormen, we gaan teksten schrijven, we gaan de nieuwe oriëntaties uitzetten. Je bent architect van wat er gaat komen.”
Een van de moeilijke aspecten van uw job is dat u soms zware knopen moet doorhakken en mensen moet ontgoochelen met wie u iets hebt opgebouwd.
“Precies en dat weegt zwaar. Ik moet nu afscheid nemen van de voorzitter van de gemeenteraad, een man die ik echt goed ken en met wie ik een vriendschappelijke band heb opgebouwd. Hij maakt deel uit van een andere partij en is niet meer verkozen. Ik heb hem vandaag opgebeld en gezegd hoe verschrikkelijk ik dat voor hem vind. Het is een harde stiel hé, de politiek. Mensen denken te makkelijk: de zakkenvullers. Maar je moet het maar doen: durven opkomen voor je ideeën en je blootstellen aan kritiek van de buitenwereld. Je zou moeten zien welke bagger onze mensen op de sociale media over zich heen krijgen.”
“Gelukkig is er die solidariteit binnen het team. Dat heb ik ook altijd gezegd: ‘Doe mee, je zult je menselijk verrijken.’ Niet: je zult er rijk van worden. Wel: je zult er als mens veel sterker uitkomen. Je moet er op letten dat je menselijk blijft in de politiek. Toen de uitslagen binnenliepen, leefde ik echt mee met Hannelore Vanhoenacker, die ik tijdens de campagne wat beter had leren kennen. Het verlies waarmee zij als koploper van CD&V werd geconfronteerd, is voor iemand die staat voor de vernieuwing hard om dragen. De kiezers kunnen genadeloos zijn, maar ze hebben altijd gelijk. Soms helaas, soms niet. Je moet je daar bij neerleggen. Zo werkt onze democratie.”
U zei het net zelf: u verwacht een tweede kindje. Wat heeft het vaderschap met u gedaan?
“Het heeft me vooral een grote verantwoordelijkheidszin gegeven. Doordat een kind een heel ander beeld van de wereld heeft, krijg je zelf een heel andere kijk op de dingen. Als je met een kinderwagen ergens naartoe moet, is de toegankelijkheid belangrijk. Zo word je aan het denken gezet over hoe een oma van tachtig met een looprekje daar voorbij moet. Je gaat opeens ook veel beter zien hoe gevaarlijk auto’s kunnen zijn in de binnenstad. Hoe belangrijk gezonde lucht is.”
“Ik ben een relatief oude vader. Ik ben vader geworden op mijn 44ste, maar ik heb een hele goeie band met mijn dochter. Op de ene of andere manier voelt ze wel aan wat ik doe. Zondag stond ze mee te dansen. En op maandag zei ze na een korte nacht: ‘Papa blij, papa gewonnen.’ Een echt babbelwater. Een kwieke madam. En ik heb gelukkig genoeg tijd voor haar om niet zoals veel politici te moeten zeggen: ‘Ik heb mijn kind nooit zien opgroeien.’ Elke dag van haar leven zie ik haar, hou ik ze vast, speel ik even met haar of vertel ik iets. Natuurlijk, mijn vrouw doet veel meer dan ik. En ik ben haar daar zeer dankbaar voor.”
Er komt niet alleen een kindje bij, u hebt ook bouwplannen. U trekt weg uit centrum Kortrijk.
“Ja, we gaan bouwen. Langs de Leie. We hebben daar jaren geleden iets gekocht. We zijn nu aan het overleggen met een architect. Ik ga niet zeggen waar we exact naartoe gaan, maar we trekken niet echt weg uit het centrum. Ik wil het binnenstedelijke blijven beleven. Ik vond het belangrijk om iets te vinden dat met de fiets en zelfs te voet bereikbaar was. Alleen is het ook weer kwestie van de tijd te vinden. Want er komt al snel nieuwe campagne aan voor de verkiezingen van mei volgend jaar en dan hebben we de geboorte van onze dochter of zoon iets later. Dus het worden nog hectische maanden. Het is nu stilletjes hopen dat het een kalmere zomer wordt in 2019.”
Privé
Geboren in Gent op 1 augustus 1973. Getrouwd met Anouk Sabbe en papa van Bo.
Opleiding
Studeerde rechten aan de KU Leuven.
Loopbaan
Na lidmaatschap bij de marxistische partij AMADA, kwam hij via de Volksunie en ID21 van Bert Anciaux bij Spirit terecht. Het duurde niet lang voor hij senator werd. In die tijd ging hij door het leven als ‘Quickie’ en liet hij zich opmerken met spraakmakende acties, dossiers en wetsvoorstellen.
Kort na zijn overstap naar de VLD werd hij staatssecretaris voor Administratieve Vereenvoudiging. Later werd hij minister en vervolgens even vice-premier. Minister van Ondernemen en Vereenvoudigen was de titel die hem het best afging.
In 2012 koesterde hij opeens ook lokale ambities. Als volleerde strateeg haalde hij met zijn Open VLD als tweede grootste partij het burgemeesterschap binnen. Daarmee maakte hij een einde aan bijna 150 jaar christendemocratisch beleid in Kortrijk.
Met al die verplichtingen slibt uw agenda wellicht wel vaker dicht. Iedereen wil een stukje van u. Voelt u zich nooit gegijzeld in uw eigen leven?
“Nee. Ik gebruik het woord ‘verplichting’ ook nooit, want ik vind dat geen verplichtingen. Ik zeg nooit ‘ik moet naar daar’, ik zeg ‘ik mag naar daar’. Oké, soms heb ik ook wel eens wat minder zin, maar uit elke vinkenzetting of kaarting, haal ik altijd wel iets interessants. Het is een privilege om te mogen doen wat ik doe. We zijn nu een coalitie aan het vormen, we gaan teksten schrijven, we gaan de nieuwe oriëntaties uitzetten. Je bent architect van wat er gaat komen.”
Een van de moeilijke aspecten van uw job is dat u soms zware knopen moet doorhakken en mensen moet ontgoochelen met wie u iets hebt opgebouwd.
“Precies en dat weegt zwaar. Ik moet nu afscheid nemen van de voorzitter van de gemeenteraad, een man die ik echt goed ken en met wie ik een vriendschappelijke band heb opgebouwd. Hij maakt deel uit van een andere partij en is niet meer verkozen. Ik heb hem vandaag opgebeld en gezegd hoe verschrikkelijk ik dat voor hem vind. Het is een harde stiel hé, de politiek. Mensen denken te makkelijk: de zakkenvullers. Maar je moet het maar doen: durven opkomen voor je ideeën en je blootstellen aan kritiek van de buitenwereld. Je zou moeten zien welke bagger onze mensen op de sociale media over zich heen krijgen.”
“Gelukkig is er die solidariteit binnen het team. Dat heb ik ook altijd gezegd: ‘Doe mee, je zult je menselijk verrijken.’ Niet: je zult er rijk van worden. Wel: je zult er als mens veel sterker uitkomen. Je moet er op letten dat je menselijk blijft in de politiek. Toen de uitslagen binnenliepen, leefde ik echt mee met Hannelore Vanhoenacker, die ik tijdens de campagne wat beter had leren kennen. Het verlies waarmee zij als koploper van CD&V werd geconfronteerd, is voor iemand die staat voor de vernieuwing hard om dragen. De kiezers kunnen genadeloos zijn, maar ze hebben altijd gelijk. Soms helaas, soms niet. Je moet je daar bij neerleggen. Zo werkt onze democratie.”
U zei het net zelf: u verwacht een tweede kindje. Wat heeft het vaderschap met u gedaan?
“Het heeft me vooral een grote verantwoordelijkheidszin gegeven. Doordat een kind een heel ander beeld van de wereld heeft, krijg je zelf een heel andere kijk op de dingen. Als je met een kinderwagen ergens naartoe moet, is de toegankelijkheid belangrijk. Zo word je aan het denken gezet over hoe een oma van tachtig met een looprekje daar voorbij moet. Je gaat opeens ook veel beter zien hoe gevaarlijk auto’s kunnen zijn in de binnenstad. Hoe belangrijk gezonde lucht is.”
“Ik ben een relatief oude vader. Ik ben vader geworden op mijn 44ste, maar ik heb een hele goeie band met mijn dochter. Op de ene of andere manier voelt ze wel aan wat ik doe. Zondag stond ze mee te dansen. En op maandag zei ze na een korte nacht: ‘Papa blij, papa gewonnen.’ Een echt babbelwater. Een kwieke madam. En ik heb gelukkig genoeg tijd voor haar om niet zoals veel politici te moeten zeggen: ‘Ik heb mijn kind nooit zien opgroeien.’ Elke dag van haar leven zie ik haar, hou ik ze vast, speel ik even met haar of vertel ik iets. Natuurlijk, mijn vrouw doet veel meer dan ik. En ik ben haar daar zeer dankbaar voor.”
Er komt niet alleen een kindje bij, u hebt ook bouwplannen. U trekt weg uit centrum Kortrijk.
“Ja, we gaan bouwen. Langs de Leie. We hebben daar jaren geleden iets gekocht. We zijn nu aan het overleggen met een architect. Ik ga niet zeggen waar we exact naartoe gaan, maar we trekken niet echt weg uit het centrum. Ik wil het binnenstedelijke blijven beleven. Ik vond het belangrijk om iets te vinden dat met de fiets en zelfs te voet bereikbaar was. Alleen is het ook weer kwestie van de tijd te vinden. Want er komt al snel nieuwe campagne aan voor de verkiezingen van mei volgend jaar en dan hebben we de geboorte van onze dochter of zoon iets later. Dus het worden nog hectische maanden. Het is nu stilletjes hopen dat het een kalmere zomer wordt in 2019.”
Privé
Geboren in Gent op 1 augustus 1973. Getrouwd met Anouk Sabbe en papa van Bo.
Opleiding
Studeerde rechten aan de KU Leuven.
Loopbaan
Na lidmaatschap bij de marxistische partij AMADA, kwam hij via de Volksunie en ID21 van Bert Anciaux bij Spirit terecht. Het duurde niet lang voor hij senator werd. In die tijd ging hij door het leven als ‘Quickie’ en liet hij zich opmerken met spraakmakende acties, dossiers en wetsvoorstellen.
Kort na zijn overstap naar de VLD werd hij staatssecretaris voor Administratieve Vereenvoudiging. Later werd hij minister en vervolgens even vice-premier. Minister van Ondernemen en Vereenvoudigen was de titel die hem het best afging.
In 2012 koesterde hij opeens ook lokale ambities. Als volleerde strateeg haalde hij met zijn Open VLD als tweede grootste partij het burgemeesterschap binnen. Daarmee maakte hij een einde aan bijna 150 jaar christendemocratisch beleid in Kortrijk.
Met al die verplichtingen slibt uw agenda wellicht wel vaker dicht. Iedereen wil een stukje van u. Voelt u zich nooit gegijzeld in uw eigen leven?
“Nee. Ik gebruik het woord ‘verplichting’ ook nooit, want ik vind dat geen verplichtingen. Ik zeg nooit ‘ik moet naar daar’, ik zeg ‘ik mag naar daar’. Oké, soms heb ik ook wel eens wat minder zin, maar uit elke vinkenzetting of kaarting, haal ik altijd wel iets interessants. Het is een privilege om te mogen doen wat ik doe. We zijn nu een coalitie aan het vormen, we gaan teksten schrijven, we gaan de nieuwe oriëntaties uitzetten. Je bent architect van wat er gaat komen.”
Een van de moeilijke aspecten van uw job is dat u soms zware knopen moet doorhakken en mensen moet ontgoochelen met wie u iets hebt opgebouwd.
“Precies en dat weegt zwaar. Ik moet nu afscheid nemen van de voorzitter van de gemeenteraad, een man die ik echt goed ken en met wie ik een vriendschappelijke band heb opgebouwd. Hij maakt deel uit van een andere partij en is niet meer verkozen. Ik heb hem vandaag opgebeld en gezegd hoe verschrikkelijk ik dat voor hem vind. Het is een harde stiel hé, de politiek. Mensen denken te makkelijk: de zakkenvullers. Maar je moet het maar doen: durven opkomen voor je ideeën en je blootstellen aan kritiek van de buitenwereld. Je zou moeten zien welke bagger onze mensen op de sociale media over zich heen krijgen.”
“Gelukkig is er die solidariteit binnen het team. Dat heb ik ook altijd gezegd: ‘Doe mee, je zult je menselijk verrijken.’ Niet: je zult er rijk van worden. Wel: je zult er als mens veel sterker uitkomen. Je moet er op letten dat je menselijk blijft in de politiek. Toen de uitslagen binnenliepen, leefde ik echt mee met Hannelore Vanhoenacker, die ik tijdens de campagne wat beter had leren kennen. Het verlies waarmee zij als koploper van CD&V werd geconfronteerd, is voor iemand die staat voor de vernieuwing hard om dragen. De kiezers kunnen genadeloos zijn, maar ze hebben altijd gelijk. Soms helaas, soms niet. Je moet je daar bij neerleggen. Zo werkt onze democratie.”
U zei het net zelf: u verwacht een tweede kindje. Wat heeft het vaderschap met u gedaan?
“Het heeft me vooral een grote verantwoordelijkheidszin gegeven. Doordat een kind een heel ander beeld van de wereld heeft, krijg je zelf een heel andere kijk op de dingen. Als je met een kinderwagen ergens naartoe moet, is de toegankelijkheid belangrijk. Zo word je aan het denken gezet over hoe een oma van tachtig met een looprekje daar voorbij moet. Je gaat opeens ook veel beter zien hoe gevaarlijk auto’s kunnen zijn in de binnenstad. Hoe belangrijk gezonde lucht is.”
“Ik ben een relatief oude vader. Ik ben vader geworden op mijn 44ste, maar ik heb een hele goeie band met mijn dochter. Op de ene of andere manier voelt ze wel aan wat ik doe. Zondag stond ze mee te dansen. En op maandag zei ze na een korte nacht: ‘Papa blij, papa gewonnen.’ Een echt babbelwater. Een kwieke madam. En ik heb gelukkig genoeg tijd voor haar om niet zoals veel politici te moeten zeggen: ‘Ik heb mijn kind nooit zien opgroeien.’ Elke dag van haar leven zie ik haar, hou ik ze vast, speel ik even met haar of vertel ik iets. Natuurlijk, mijn vrouw doet veel meer dan ik. En ik ben haar daar zeer dankbaar voor.”
Er komt niet alleen een kindje bij, u hebt ook bouwplannen. U trekt weg uit centrum Kortrijk.
“Ja, we gaan bouwen. Langs de Leie. We hebben daar jaren geleden iets gekocht. We zijn nu aan het overleggen met een architect. Ik ga niet zeggen waar we exact naartoe gaan, maar we trekken niet echt weg uit het centrum. Ik wil het binnenstedelijke blijven beleven. Ik vond het belangrijk om iets te vinden dat met de fiets en zelfs te voet bereikbaar was. Alleen is het ook weer kwestie van de tijd te vinden. Want er komt al snel nieuwe campagne aan voor de verkiezingen van mei volgend jaar en dan hebben we de geboorte van onze dochter of zoon iets later. Dus het worden nog hectische maanden. Het is nu stilletjes hopen dat het een kalmere zomer wordt in 2019.”
Gemeenteraadsverkiezingen 2018
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier