Rik Vandevenne: “De politiek moet jonger worden, daarom zet ik een stapje opzij”

Rik Vandevenne (65) gaat op politiek pensioen. Na dertig jaar trouwe dienst in de gemeenteraad en het schepencollege van Spiere-Helkijn vindt hij het welletjes geweest. Zijn abrupte afscheid lijkt ingegeven door de nipte nederlaag van de gemeenteraadsverkiezingen in oktober, maar stond in feite al wat langer vast. We schuiven aan bij het gemeenteraadslid thuis, op 24 december, de dag voor Kerstmis. In de kleine veranda, met zicht op een rijkelijk gedekte feesttafel, blikt Rik Vandevenne met enige weemoed terug op zijn politieke loopbaan.

“Het was niet de bedoeling dat ik de politiek al zo vlug adieu zou moeten zeggen”, mijmert Rik Vandevenne, zich intussen verwarmend aan een witte porto. “Het plan was om, in eerste instantie, nog drie jaar de honneurs in de gemeente waar te nemen, en pas daarna de fakkel door te geven aan de jeugd. Maar Joris Blontrock (voorzitter van vzw De Maretak, red.), het lid van Team+ waar ik het dichtste bij stond, werd niet verkozen. Ik ijverde al lang voor een verjonging van de politieke ploeg in Spiere-Helkijn, en ik vond dat Joris daarbij moést zijn. Daarom heb ik een stapje achteruit gezet.”

Maar dat is niet de enige reden die hem er toe bracht de politiek vaarwel te zeggen. Tijdens de gemeenteraden, na de verkiezingen, bleek het water tussen burgemeester Walraet en hemzelf te diep. “De burgemeester viseerde mij persoonlijk, waardoor Team+ onmogelijk op een constructieve manier oppositie kon voeren. Ik wilde dat de jonge garde met een propere lei het politieke kalenderjaar zou kunnen aanvangen. Mijn exit bleek daarvoor onvermijdelijk.”

Via schoonbroer

Een gevestigde waarde die plaatsmaakt voor verjonging en vernieuwing, dat lijkt wel een blauwdruk van de politieke situatie in de jaren tachtig van de vorige eeuw, de tijd dat Rik Vandevenne zélf nog een jong en passioneel veulen was. “Ik was al vroeg actief op sociaal vlak, werkte beroepshalve voor het ACV en was vrijwilliger bij de CM. Mijn schoonbroer Marc Ollevier, toen parlementslid voor de CVP, had contacten bij de partij van Pierre Maes en heeft me voorgesteld. Zo ben ik de gemeentepolitiek ingerold, hoewel ik het politieke reilen en zeilen in Spiere-Helkijn toen eigenlijk amper kende.”

Dirk Walraet wist wat voor vlees hij met mij in de kuip haalde, ik had mijn kennis bewezen

Renaissance

Op dat moment verkeerde de faciliteitengemeente in een ongeziene politieke impasse. “De tegenstellingen en de rivaliteit tussen Spiere en Helkijn waren enorm en hadden toenmalig burgemeester Glorieux de kop gekost. Die situatie verslechterde zelfs nog tijdens de bestuursperiode van Pierre Deldaele (1982-1988), want op een gegeven moment werd er zelfs een avondklok ingesteld in de fameuze Vromawijk en stond Spiere-Helkijn vooraan in de nationale kranten. Stagnatie alom dus, maar de broodnodige vernieuwing kwam er niet. Dirk Walraet heeft de gemeente toen uit het slop gehaald door buiten de bebouwde zone een industrieterrein aan te leggen. Die renaissance van Spiere-Helkijn viel ook samen met mijn eerste stappen in de gemeentepolitiek.”

Rond de eeuwwisseling stapte de binnenkort oud-schepen over naar de groep rond burgemeester Walraet, waar hij zich al snel ontpopte tot onmisbare schakel. “Dirks partij had last van bloedarmoede, en had nood aan versterking. Ze wisten wat voor vlees ze in de kuip hadden, want als oppositiegemeenteraadslid had ik al bewezen mijn dossiers te beheersen. Met een aantal jongere mensen, zoals Johan Vercoutere en Conny Seynaeve hebben we toen geprobeerd een brug te slaan tussen Spiere en Helkijn. Dat is ons uiteindelijk ook gelukt.”