6.655 bolletjes, leve de democratie !

Zeg nog dat de politiek de mensen niet interesseert: maar liefst 6.655 West-Vlamingen zijn straks op 14 oktober kandidaat voor een zitje in hun gemeenteraad. Daar zitten doorgewinterde burgemeesters en schepenen tussen, nationale kopstukken, enkele BV’s, maar vooral ook: héél veel gemotiveerde burgers. Die, elk vanuit hun achtergrond en ieder met zijn talenten, iets moois wil maken van hun gemeente. Niet per se op jacht naar een postje, want er zijn ‘maar’ 1.491 zetels om in te palmen en de OCMW-raad als reservebank is afgeschaft. Maar vooral omdat ze er willen voor gaan en op die manier ook iemand willen zijn in hun gemeente. Hoe mooi kan de democratie zijn!

Er wordt veel bedisseld en gewisseld maar het is nog altijd de kiezer die politici maakt of kraakt

Als kiezer hebben we echter niet altijd het gevoel dat we veel in de pap te brokken hebben. In de partijcenakels wordt vaak op voorhand al een en ander beslist over het lot van dat politieke voetvolk: door de lijstvorming bijvoorbeeld (hoe hoger op de lijst hoe makkelijker om verkozen te worden), door afspraken over wissels tijdens de komende bestuursperiode, door de voorakkoorden die op veel plaatsen worden gesloten maar bijna nooit openlijk worden toegegeven, door de vele vele lijsten waar de man nog altijd bovenaan prijkt en niet de vrouw…

En toch hebben we als kiezer meer macht dan we denken: alsmaar vaker is bijvoorbeeld binnen de partij vooraf afgesproken dat wie de meeste stemmen haalt schepen wordt, in Wingene geldt dat zelfs voor de toekomstige burgemeester. En het zou écht helpen als we, meer dan nu het geval is, onze stem zouden geven aan een vrouw, een beloftevolle jongere of een combinatie van beide. Finaal is het nog altijd de kiezer die kaarten schudt en politici kan maken of kraken. Waarom zouden alle partijen anders zoveel tijd en energie stoppen in het benaderen en bewerken van die kiezer?

5.164 West-Vlaamse kandidaten zullen op 14 oktober te horen krijgen dat ze niét verkozen zijn. Een groot aantal onder hen zal daar niet echt van opkijken, voor vele anderen die zich de ziel uit het lijf hebben gegeven zal de ontgoocheling bitter zijn. Al moeten zij niet wanhopen, want er is nog altijd de opvolgersbank. Waar, zo wijst ons onderzoek uit, tegenwoordig toch heel vaak uit geput wordt om allerhande redenen. Een ervan is dat de combinatie met het gezinsleven en/of het professionele bestaan naderhand te zwaar blijkt. Wat vaak ook wil zeggen : het is toch niet wat ik ervan gedacht had. Maar ook voor deze mensen respect, ze hebben het minstens geprobeerd.