Pelouses

Schrijfster Ann De Craemer heeft een passie voor wandelen en fotografie. Elke week maakt ze in Tielt een beeld waarover ze haar gedachten deelt.

Zeg nooit zomaar een muur tegen een muur en zeg nooit zomaar een paal tegen een paal. Een zomeravond kan de twee veranderen in een poëtisch beeld: zachte schaduwen op harde, grijze leistenen, die door het licht van de ondergaande zon een blekere teint krijgen.

Ik ken deze muur al mijn hele leven. Hij bevindt zich op het einde van de Wittestraat, zo’n twintig meter voor de spoorwegovergang. De zijgevel afgezet met leien was ooit die van mijn groottante Flavie. Op de trapjes naar de voordeur was de favoriete bezigheid van mijn zus en ik het doodknijpen van rode beestjes. Die beestjes heten, zo vertelt men mij, ‘spinten’. Mijn vader had ons gezegd dat ze schadelijk waren, dus wij hielpen tante Flavie een handje, maar vooral vonden we de kleurstof die op onze duimen achterbleef betoverend.

Ik vind het misdadig hoeveel mensen vandaag nog groen inpalmen als je ziet hoeveel huizen er in Tielt te koop staan

Achter het huis was er de trein die één keer per uur passagiers naar Brussel bracht, een plek waar wij nog nooit waren geweest. Voor ons uitgestrekte velden met ook toen al, meer richting mijn ouderlijk huis, aan de linkerkant, mijn drie favoriete bomen. De velden werden van elkaar gescheiden door een smalle aardeweg, waar nu aan de rechterkant nieuwbouwhuizen staan.

De mensen die hier bouwden, deden dat waarschijnlijk onder meer voor het groene uitzicht, want is dat niet de droom van elke baksteen-Vlaming: een huis met een pelouse en het liefst twee auto’s ervoor en natuurlijk zicht op groen. Maar omdat elke Vlaming dat wil en dat zomaar allemaal werd toegestaan, is er, o ironie, amper nog groen over. Groot was dan ook mijn verbazing toen ik te midden van dat resterende groen een plakkaat zag met daarop ‘percelen te koop’ . U mag kwaad op me zijn, maar ik vind het misdadig hoeveel mensen vandaag nog groen inpalmen als je ziet hoeveel huizen er in Tielt te koop staan, en ja, die hebben ook vaak een mooie tuin. De betonstop (2040!) komt veel te laat en is een grote farce. Ik mag, alweer o ironie, hopen dat de nieuwe percelen ook een grote pelouse aanleggen en dan wordt het aan weerszijden van de weg vast gezellig naar elkaars groeiende gras kijken.