Geluk zit soms in een klein hoekje. Dat is niet anders bij topsporters, bij wie hoge pieken en diepe dalen vaak regeren. Neem nu Eli Iserbyt. De crosser rijgt al vijf winters de overwinningen aaneen, maar zakt er op grote afspraken vaak door.
Een jaar geleden liep het net omgekeerd: tijdens de overvolle kerstperiode was Iserbyt op de sukkel met zijn gezondheid, maar op 14 januari stond de West-Vlaming in Meulebeke wel met zijn eerste driekleur te pronken. Vorig weekend moest de frêle Iserbyt in Namen vroegtijdig de strijd staken door zeurende zenuwpijnen in de bil. Het piriformis syndroom. Kwaaltjes eigen aan topsporters. Er wacht hem opnieuw een moeizame kerstperiode, maar evengoed valt er op 12 januari op het BK-circuit van Zolder weer niets te beginnen tegen Iserbyt. Piriformis of geen piriformis.
Sport vol risico’s
Voor zijn collega-topsportster Nicky Degrendele zit het geluk in een nog veel kleiner hoekje. Terwijl een veldrijder in het crossgekke Vlaanderen wekelijks de kans krijgt zichzelf te bewijzen, moet een baanwielrenster met keirin als specialisatie veel meer geduld oefenen. Lees: alleen olympisch eremetaal zorgt voor eeuwige roem. Degrendele beulde zichzelf drie jaar lang af om op de Spelen een hoofdrol te vertolken en leek de benen én het hoofd te hebben om op de wielerpiste van Saint-Quentin-en-Yvelines een medaille binnen te rijven. Alleen werd ze, nota bene na de finish van haar kwartfinale, domweg ten val gebracht – keirin is nu eenmaal een sport van risico’s. Diezelfde avond verscheen Degrendele met een hersenschudding (!) aan de start van haar halve finale en strandde ze zowaar op een zucht(je) van de finale.
“Eerst beul je jezelf drie jaar af en vervolgens word je, nota bene na de finish, domweg ten val gebracht”
Drie maanden later heeft zowat iedereen het voorval al uit zijn of haar geheugen gewist de relativiteit van topsport, weet je wel maar lijdt Degrendele nog altijd pijn. Fysiek én mentaal. Voor hetzelfde geld staat ze straks, in februari op de nagelnieuwe velodroom in Heusden-Zolder, echter met Europees keiringoud te pronken. Of – nog beter – raakt ze in augustus 2028 in het Velo Sports Center in Carson, nabij Los Angeles, niet betrokken bij een domme crash en komt ze vervolgens ook geen luttele centimeters te kort om zichzelf finaal in de medailles te drummen. Goud, brons of zilver, het maakt zelfs niet uit. Tijdens de daaropvolgende podiumceremonie zal Degrendele met een meer dan kamerbrede glimlach eens terugdenken aan die dag waarop ze, na de gemiste Spelen van Tokio, haar contract bij Sport Vlaanderen verloor. Het zou hét moment van haar carrière zijn, maar of het effectief zal gebeuren, kan alleen een helderziende zeggen.
Iserbyt noemt zijn soms opspelende zenuwpijnen in de bil een loterij. Wij noemen het geluk. Geluk dat soms in een klein hoekje zit.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier