Ons West-Vlaams blijft overeind als hip mozaïekdialect

Heeft ‘t Hof van Commerce ons dialect gered? Hebben de jongens uit Izegem kunnen voorkomen dat het West-Vlaams voorgoed naar de donkerste spelonken van de prehistorie zou worden verbannen?

Of was het Willem Vermandere die het West-Vlaams bovengronds hielp houden? Of waren het Wim Opbrouck alias het typetje Gerrit Callewaert en zanger-acteur Wannes Cappelle? Of de tv-serie Bevergem? Er passeerde de voorbije jaren geen tv-seizoen of we konden een serie ‘zonder onderschrift’ in onze eigen taal volgen. Het was ooit anders. En het voelde ook ooit anders. Pijnlijk anders.

Het werd ons zelfs ooit verboden om het op de speelplaats te spreken. Maar veel langer dan een ABN-week hield het verbod geen stand. Wat we spraken was al anders dan de taal waarin onze ouders opgroeiden. De ‘canachère’ was intussen al een ‘valies’ en tegen de tijd dat wij onze kinderen naar school stuurden, gaven we hen een boekentas mee. Onze ouders dronken nog koffie uit een ‘zatte’, wij noemden het al een tas maar op school mochten we alleen het Hollandse ‘kopje’ gebruiken. Een bakkie troost hebben we nooit gedronken. Te gek moest het ook niet worden. Ons dialect vervelt permanent maar de grondtoon blijft dezelfde. Die herkennen we overal. Ook bij de uitgeweken West-Vlamingen.

Het is niet alleen onze taal die ons verbindt, maar onderschat ze toch maar niet

Op televisie voerden ze ons, de West-Vlamingen, indertijd op als curiosum: mensen van aan de rand van het land, lichtschuwe plattelanders die nauwelijks te verstaan waren, met hun brabbeltaal, hun g/h-complex en hun glottisslag waarmee ze klinkers en eindlettergrepen inslikken…

En zie en luister, ons West-Vlaams is ineens hip… Niet alleen bij ons, maar over heel Vlaanderen en ooit nog wel eens in Nederland ook. Dat heeft met Kowlier te maken en met Opbrouck en met Vermandere, die wonen en werken in een van de vele varianten van het West-Vlaams, onze dialectmozaïek. Maar meer dan louter een kwestie van taal is dat West-Vlaams vooral een herkenbare manier van zijn. We hoeven het niet te spelen, we hoeven het niet te acteren, we kunnen het gewoon zijn: West-Vlaming. En we kunnen het sinds vorig jaar ook doen: westvlaanderen.