Mollenvanger Marc Denys in gesprek met Gilles De Coster (De Mol)

Het doek is gevallen en het allerlaatste masker viel af. Zondagavond 8 mei kregen we met de livefinale in Brussel een fantastische afsluiter van het tiende molseizoen. De avond startte op de Canarische Eilanden om te eindigen met een knal: een ontploffende confettibom in een tot de nok gevuld Paleis 12.

Zoals al weken door jullie mollenvanger voorspeld, werd de 26-jarige West-Vlaamse lerares Uma Vandemaele ontmaskerd als de Mol van dit jubileumseizoen.

Er werd gedrumd, getapdanst en er kwam zelfs een dwangbuis aan te pas. Maar iedereen wachtte natuurlijk op het moment suprême: de ontmaskering van de Mol, het hoogtepunt van de show.

Sven kroonde zich eerst tot winnaar en maakte direct al plannen om het geld te investeren in zijn eigen kinderboerderij. Enkele ogenblikken later ontdekten we wie de mol was: Yens of Uma. Uiteraard kennen jullie het resultaat al. Het grote gloriemoment van onze West-Vlaamse topper, de onvoorbereide Mol van dit seizoen, was aangebroken.

Volgende zondag krijgen we te zien hoe de kandidaten van De Mol opnieuw oog in oog staan met elkaar. Dan krijgen we ook een overzicht van alle molacties van eerst Philippe en nadien Uma. Ik kreeg het voorrecht om Gilles De Coster alvast enkele vragen te stellen over het afgelopen bewogen seizoen.

“Dag Gilles, bedankt dat je tijd wil vrijmaken voor onze lezers. Wat vond je van dit seizoen?”

“Misschien eerst en vooral starten bij die 11 onbekende Vlamingen voor wie het in november allemaal begon. Uit die duizenden inzendingen kozen wij een groep en de deelnemers maakten daar vervolgens een hechte vriendengroep van. Ik ben ontzettend trots op hen en wil hen uitdrukkelijk danken voor hun deelname, hun vriendschap en de manier waarop ook zij met alle omstandigheden zijn omgegaan. Dat is veel minder evident dan het lijkt en het siert hen ongelooflijk.”

“Aan ons tiende seizoen wordt hier en daar gerefereerd als het pechseizoen. Ik begrijp dat wel natuurlijk: er waren meer dan genoeg tegenslagen. Maar persoonlijk focus ik toch net iets meer op wat het heeft teweeggebracht. Veel belangrijker dan die tegenslagen is namelijk hoe iedereen – makers, kandidaten en kijkers – erop heeft gereageerd.”

“Het was ontzettend sneu om Nele te verliezen door haar spierblessure en later een toekomstige finaliste als Anke door haar ongelukkige sprong. In de eerste plaats voor henzelf: twee schitterende kandidates en fijne mensen, die eigenlijk geen rood scherm hadden verdiend. Maar ook voor andere kandidaten en kijkers, want het is natuurlijk niet naar de geest van het spel. Uiteraard hadden we dat zelf ook liever anders gezien.”

“We moesten al vroeg afscheid nemen van Philippe, jullie eerste Mol. Hoe heb je dat ervaren?”

“Het afscheid van Philippe stond in geen enkel scenario, maar ook daar overheerst bij mij maar één woord: trots. Op Philippe, die de moed had een ongelooflijk lastige beslissing te nemen. Op de groep, die hem meteen omringde met liefde en begrip en zo heel mooi het verschil tussen het spel en het leven in de verf zette. En op de kijkers, die de hele reeks lang, en zeker vorige week in Paleis 12, ook alleen maar warmte toonden. Zo hoort het, en het is – opnieuw – veel minder evident dan het lijkt.”

“Ik wil hier luid en duidelijk herhalen dat Philippe een prima keuze was als mol en dat er vooraf geen énkele reden was om aan te nemen dat het zo zou lopen. Anders hadden we hem uiteraard niet belast met die zware opdracht. Maar kijk: soms loopt het zoals het loopt en je kan niet àlles voorspellen. Shit happens en zeker in een spel is dat echt niet erg. Het enige wat je wél kan doen, is op de correcte manier reageren en dat is door jullie allemaal gebeurd. Weet dat Philippe dat ook ongelooflijk geapprecieerd heeft.”

“En toen werd een nieuwe mol gekozen!”

“En dan kwam Uma inderdaad door het beeld gehuppeld. Het is te zeggen: zo danste ze al door de hele reeks. Een guitige, goedlachse, superslimme dame, maar vooral een fantastische reisgezel. We hebben de molgesprekjes afgewacht alvorens haar te kiezen, maar ik weet nog goed dat die keuze door iedereen in onze kleine redactie met veel enthousiasme werd ondersteund. Een heel gek moment, na enkele slapeloze nachten waarin al onze aandacht op Philippe was gericht, beslisten we in een klein stoffig kamertje, elkaar in de ogen kijkend, dat het Uma zou worden.”

“Een keuze die we ons op geen enkel moment hebben beklaagd. Ze werd telkens pas de avond voordien ingelicht over de opdracht van de dag erop. Een briefing die normaal gezien voor de reis gebeurt en heel uitgebreid. Maar Uma had telkens maar enkele minuutjes om de opdracht uitgelegd te krijgen, de mogelijke sabotages en alle details die erbij hoorden. Om dan vervolgens nog snel als kandidate voor de camera te gaan zitten en haar verdenkingen te spuien. En dat alles in enkele minuten. Ik kan jullie zeggen: weinigen doen het haar na. Een prachtprestatie van een prachtmol.”

“Gilles, jullie livefinale was werkelijk adembenemend. Wat vond jij ervan?”

“We eindigden zondagavond in Paleis 12, met een jubileumfinale die net als het hele seizoen anders dan anders was. Maar eentje die ons achterliet met een heel warm gevoel. Het is een heel andere reeks geworden dan die we voor ogen hadden, maar eentje waar we heel trots op zijn. Onze harten en zielen zitten erin, onze volledige overtuiging. Wat overblijft is enkel dankbaarheid voor het publiek, voor jullie en voor iedereen die heeft gekeken. En voor 11 intussen niet zo onbekende Vlamingen meer, met wie ik morgen ogenblikkelijk opnieuw op reis zou vertrekken.”

“Heb je nog enkele weetjes voor onze lezers?”

1. “Een van onze hoogtepunten was het moment waarop Jens in de reeks verscheen, onwetend in zijn witte taxi. Je moet weten dat de hele crew enkele meters verder stond, achter een muurtje, te luisteren naar wat tussen Jens en de andere kandidaten werd gezegd. Waarbij we geregeld in een deuk lagen, weliswaar zo stil mogelijk. Een surreëel moment, maar we waren zo blij dat onze uitgebreide stunt om Jens daar te krijgen gelukt was! De details hoor je zondagavond …”

2. “In aflevering 2 zochten de kandidaten naar een schat – en streden ze tegen een piraat – op een prachtig strand. Dat strand was, weliswaar aan de andere kant, bomvol zonnekloppers, bij wie helaas ook Belgen waren. Dus ben ik die hele dag moeten wegblijven, omdat de kans op herkenning te groot was. Een primeur: de allereerste opdracht waar ik niks van heb meegemaakt. Ik heb dan maar wat zitten voorbereiden voor de dagen erop. Op een zonnig terrasje met wat wijn. Hey, iemand moet het doen.”

3. “Voor de dorstigen: je kan urine wel degelijk zuiveren en drinkbaar maken, maar dat vergt nogal wat techniek en tijd – en die hadden we niet. Dus werd het water met wat azijn, maar er was nog een extra ingrediënt: een snuifje kaaspoeder. Ik geef het maar mee.”

4. “Door het afscheid van Philippe is er wel wat geschoven geweest met opdrachten. Zo stond de paintballopdracht met de koffertjes oorspronkelijk gepland op het einde van die aflevering. In aflevering 5 zijn dan weer enkele dingen gesneuveld, waaronder een opdracht in het thema van Agatha Christie. Maar omdat haar werk zo toepasselijk is op De Mol wilde ik haar toch even vermelden tijdens het bezoekersetentje in aflevering 5.”

“Bedankt voor je tijd, Gilles. Zondag kijken we allemaal uit naar de allerlaatste aflevering, een laatste keer genieten van dit jubileumseizoen. Hopelijk tot heel binnenkort!”

Hasta la vista, mollenvrienden,

Tot ‘Ollemolle Mol’!

Marc Denys