Misschien dat straks de zonneschepen landen

Schrijfster Ann De Craemer heeft een passie voor wandelen en fotografie. Elke week maakt ze in Tielt een beeld waarover ze haar gedachten deelt.

Aan het begin van een vers jaar kijken we in een figuurlijke spiegel – of in een plas, zoals op mijn foto bovenaan deze pagina. We vragen ons af wat er goed was aan het voorbije jaar; wat er minder goed was, en wat we anders willen doen.

Als ik voor mezelf spreek, was 2018 een annus horribilis. Ik was depressief. Er stortte zich een zwaard van Damocles op mijn hoofd dat daar al lang boven moet gezweefd hebben, maar waarschijnlijk weigerde ik de symptomen van mijn ziekte te herkennen. Op een augustusdag in 2017 boorde het zwaard zich naar binnen en meteen vloog er in het gapende gat van mijn hoofd een ekster die daar meer dan een jaar lang mijn positieve gedachten weg vrat. Niets van wat ik altijd graag had gedaan, betekende nog iets. Fietsen. Boeken lezen. Shoppen. Wandelen. Ik kon alleen maar binnen zitten. De ekster zong zijn onophoudelijke scherpe deuntje. Soms ging ik op de harde grond liggen om mezelf ervan te vergewissen dat ik ook nog fysieke en niet alleen geestelijke pijn kon voelen.

Maar wat 2018 me heeft geleerd, is dat je altijd naar jezelf moet luisteren

Het was mijn pen die mij redde. Zozeer zat ik opgesloten in de zwarte kelder van mijn geest dat ik dacht dat ik nooit nog zou kunnen schrijven. Maar op een ochtend schraapte ik mijn moed bijeen en sleepte ik me letterlijk naar mijn computer. De zomervakantie was voorbij, ik moest mijn eerste column voor De Morgen schrijven en ik dacht dat ik de krant zou moeten bellen om te zeggen dat ik ziek was. Het kostte me dubbel zo lang als anders om mijn stuk te schrijven, maar het werd de eerste keer in maanden dat de ekster een paar uur had gezwegen.

Signalen

De ziekte duurde lang en ik voel de naweeën vandaag nog steeds. Maar wat 2018 me heeft geleerd, is dat je altijd naar jezelf moet luisteren. Ik had te lang de signalen genegeerd dat ik een ziek hoofd had en dus sloeg de depressie dubbel zo hard toe. Daarom: luister naar uzelf. Praat vaak genoeg met uzelf. Onttrek uzelf vaak genoeg aan de ratrace die het moderne leven is, en kijk in een echte spiegel, en vraag u af: wil ik wel het leven dat ik nu leid? Als het antwoord ‘nee’ is, wens ik u de moed om de boel om te gooien. Om te doen waar u werkelijk zin in heeft. Je leeft maar één keer. Vertel uzelf dat elke dag: ik leef maar één keer op deze wonderlijke aardbol. Eén keer en dan daarna nooit meer.

Vertel uzelf dat elke dag: ik leef maar één keer op deze wonderlijke aardbol

Daarom: vertrek nooit met tegenzin naar uw werk. Kus nooit een geliefde met open ogen. Eet nooit iets op tegen uw zin. Blaas het teveel aan hooi dat op uw vork ligt er gewoon vanaf. Aanvaard dat het leven soms lastig is. Wil niet elke dag gelukkig zijn. Bovenal: heb lief met elke vezel van uw wezen. Ik eindig met verzen uit een gedicht van Johan Daisne dat ik mijn geliefden met nieuwjaar stuurde: ‘Misschien dat straks de zonneschepen landen, / misschien dat eensklaps dit ziek hoofd geneest, / misschien dat morgen weder deze handen / een hart ontvangen en een lieve leest.’ Ik weet: een ziek hoofd kan genezen. Ik weet: zonneschepen bestaan. En ik weet: kale takken krijgen weer bladeren. Een gelukkig 2019 aan allen.