Hoe dichterbij de Brexit komt, hoe kleiner de kans lijkt dat de Britten effectief de Europese Unie verlaten. Ze raken er zo te zien niet uit, toch niet voor 1 november. Wanneer dan wel? Niemand durft het nog voorspellen. Het wordt eindeloos verhaal van ‘ultieme dagen van waarheid’ en van ondoorzichtig politiek gemanoeuvreer. We vinden dat de Britten er een soep van maken en niet eens beseffen hoe ze daarmee vooral zichzelf in de voet schieten. Dat zou ons niet gebeuren, denken we.
Tot we ineens Alexander De Croo en ontslagnemend Eurocommissaris Marianne Thyssen in het tv-nieuws zien en horen hoe zij op tafel kloppen: we maken Europees andermaal geen goede indruk met de begroting van ons land, integendeel, we gaan erop achteruit. Natuurlijk hoeven we als burgers niet meteen wakker te liggen van het rekenwerk van onze regering. Het jongleren met dat soort cijfers ligt ons niet. Maar waar we ons wel zorgen over maken is dat niemand ervan wakker lijkt te liggen. Ook niet de politici die zo nodig om onze stem kwamen en die o zo dringend de huishouding van dit land op punt zouden zetten. Dat was mei van dit jaar. We zijn een half jaar verder én er gebeurt… niets. Er is in de verste verte nog geen sprake van een begin van een regeringsvorming op federaal vlak. De boekhouding van de nv België kleurt intussen diep rood, zo diep dat het andermaal pijn zal doen om de cijfers weer op peil te krijgen. Maar van al die heren en dames die wij o zo nodig naar het parlement moesten sturen, van al die gasten lijkt zich daarover niemand druk te maken.
We kunnen spotten met de Britten en hun Brexitsaga, maar hoe vlot het bij ons?
Een gemiddeld gezin betaalt pakweg zeker zo’n 25.000 euro aan belastingen om dit land te laten functioneren. Maar de mensen die daarvoor moeten zorgen, lijken er alleen maar in te slagen dat geld op te maken zonder het land te laten functioneren. Het kan een strategie zijn u weet wel, laat België verrotten en Vlaanderen verrijzen maar op deze manier is dat allesbehalve transparant en de vraag is of daar zelfs wel een meerderheid voor te vinden is.
Overigens, als we zien hoe door-en-door Vlaamse instituten achterop dreigen te hinken of, erger nog, in verval dreigen te raken we denken aan De Lijn dan gaat het niet louter om een Belgische verrottingsstrategie, maar veeleer om onverschilligheid en oppervlakkigheid.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier