Laura Schuyesmans (27) leeft met een deadline. De jonge West-Vlaamse lijdt aan een chronische ziekte waardoor ze wellicht maar tien jaar meer te gaan heeft. Laura werkt bij Oxfam, engageert zich als covoorzitster voor Jong Groen en maakt tweewekelijks een openhartige column voor deze krant. Ze wisselt af met Jan Devriese, de stukjesschrijver die leeft tussen deadlines.
Het is een onverwacht intense ervaring: meter worden. Op het moment dat ik dat kleintje in mijn armen hield, werd ik overvallen door een golf aan emoties. Dat ik zelf geen kinderen wil en kan krijgen, deed alvast niet af aan die krachtige emoties van het moment. Zo’n baby’tje voelt zo fragiel, bijna alsof het breekbaar is, maar tegelijkertijd roept het een instinct op dat zegt: “Ik wil jou beschermen, wat er ook gebeurt.” Het is een eer om gevraagd te worden als meter – een bevestiging van vertrouwen en liefde – maar het brengt ook een enorme verantwoordelijkheid met zich mee.
“Perfectie is geen vereiste – liefde wel, en die is er in overvloed”
En die verantwoordelijkheid voelde vorige week overweldigend. Je wilt alles goed doen en al helemaal geen fouten maken. Het idee dat jouw rol, hoe klein of groot ook, mee bepaalt hoe dat kindje opgroeit, drukt zwaar. Goedbedoelde adviezen van familieleden die al mama of meter zijn, verlichten de druk alvast niet. “Laat haar zo slapen,” “Heb je dat nekje echt wel goed vast?”, “Zit ze recht genoeg?”, “Heeft ze niet te koud?” Voor mij was het alvast overweldigend, zeker wanneer dat kleintje blijft huilen. Wat doe je dan als je voelt dat niets helpt tegen die vervelende krampjes? In plaats van geruststelling, sluipt er twijfel binnen. Doe ik het fout? Ben ik wel goed genoeg in deze rol?
Je hoort het al, ik ben nog maar pas meter geworden en toch overlaad ik mezelf met uren vol piekergedachten. Nochtans is die onzekerheid ook iets moois. Het laat zien hoezeer je geeft om dat kleine leven, hoe serieus je je rol neemt. Perfectie is geen vereiste – liefde wel, en die is er in overvloed. Het is een leerproces, want elk baby’tje is anders. In dit leerproces, waarbij niet alleen de baby groeit, groei jij ook als meter of peter, grote broer of zus of ouder. Daarom wil ik oproepen tot mildheid voor (jonge) ouders/meters/peters/broers/zussen… die voor het eerst een baby’tje zien opgroeien. De druk om alles perfect te doen is hoog, maar geef hen de tijd om te leren. Samen vinden ze wel hun ritme, hun evenwicht. Geef hen vertrouwen, geen oordeel.
Hoe was dat voor jou? Of je nu ouder, meter, peter, voogd of begeleider bent: hoe ervoer jij dat prille begin, dat moment waarop een nieuw leven in jouw handen lag? Wat ging er door je heen?
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier