Kapot klooster

Schrijfster Ann De Craemer heeft een passie voor wandelen en fotografie. Elke week maakt ze in Tielt een beeld waarover ze haar gedachten deelt.

Vorig jaar, ongeveer rond deze tijd, kreeg ik een mail van een vriend die ik jaren niet meer had gehoord. We waren elkaar, zoals dat soms gaat, uit het oog verloren. Om een lang verhaal kort te maken: vandaag zijn we weer de beste kameraden. Net als ik heeft hij een passie voor fotografie en hij introduceerde me in de ‘urbexfotografie’. ‘Urbex’ is een samentrekking van de Engelse woorden ‘urban’ en ‘exploring’ en betekent dat je op pad gaat om verlaten gebouwen op de gevoelige plaat vast te leggen. Een ‘explorer’ wordt ook wel vertaald als een ontdekkingsreiziger en zo voel ik me ook sinds ik een ‘urbexer’ ben. Ik ontdek plekken waar mensen soms jarenlang geen voet hebben gezet. Het geeft me telkens weer een adrenalineshot vanjewelste.

Voor het eerst betrad ik een leegstaand gebouw waar de zielen van de mensen die er hadden gewoond nog rondzweefden en de sporen van hun levens nog op elke vierkante meter zichtbaar waren. Het was magisch

Het begon allemaal in onze eigen stad Tielt. Toen ik te horen kreeg dat het co-housingproject aan het slotklooster in onze stad niet zou doorgaan en ik de logische conclusie trok dat het gebouw waarschijnlijk spoedig zou gesloopt worden, wilde ik er absoluut naartoe. Een kameraad die betrokken was bij het project gaf me de sleutels van het slotklooster. Voor het eerst betrad ik een leegstaand gebouw waar de zielen van de mensen die er hadden gewoond nog rondzweefden en de sporen van hun levens nog op elke vierkante meter zichtbaar waren. Het was magisch.

‘Spoedig gesloopt’ bleek echter relatief. Een jaar later staat het slotklooster er nog altijd en toen ik vorige week ging wandelen, zag ik dat de poort naar de tuin wagenwijd openstond. Ik was nieuwsgierig en trok naar binnen. Mijn hart sloeg een paar tellen over toen ik vaststelde welke vernielingen er sinds mijn eerste bezoek aan het klooster zijn aangebracht. Bijna geen enkele ruit is intact gebleven. Deuren waaien piepend in de wind. Ik ging naar binnen, waar de shock nog groter werd: kapotgeslagen kruisbeelden, trapleuningen aan spaanders geslagen en gordijnen van de muur gerukt in de kloostergang naast de tuin die ik een jaar voordien nog zo mooi in beeld had kunnen brengen.

Oproep

Wat bezielt mensen – ik vermoed vooral jongeren – om een stuk van ons verleden zo achteloos te vernietigen? Is het verveling? Geeft het een kick? Ik ben alleen zeker dat de ravage nog groter zal worden en zou daarom Dumobil, dat het klooster kocht, dit willen vragen: barricadeer de poort en timmer alle ramen en deuren dicht. De slotzusters verdienen het niet dat een gebouw dat ze decennialang met zoveel zorg onderhielden tot puin wordt herleid.