Geestige gewoonte

Vraag me niet waarom, maar de kinderen en ik, wij openen graag de brievenbus. Niet dat daar vaak grote schatten in zitten – wij doen niet aan webwinkelen – maar toch, het is bij ons thuis een dingetje. Een ingeburgerd gebruik. Een geestige gewoonte.

Even stoppen aan de voordeur, de houten klep openwrikken en kijken wat de post schaft. Genieten van de kleine dingen, zo kan je het misschien ook noemen.

Soms doen we het om ter eerst. Soms drie keer per dag. Soms vergeten we het een weekje… Maar nu doen we het het liefst. Want naast reclame, rekeningen, kranten en boekjes, behoren er dezer dagen ook kerstkaartjes tot de buit. Handgeschreven bewijzen dat we het nog kunnen, in de pen kruipen.

Een ongeschreven wet wil dat de kinderen elk om beurt een enveloppe mogen openen. De jongste scheurt ze met groot geweld, de oudste gaat iets voorzichtiger te werk. Dat laatste kunnen de meeste kaartjes wel meer appreciëren, maar soit.

Er zijn meer dan genoeg meningen geweest dit jaar

Meestal is de geadresseerde het gezin, maar deze week zat er ook een kerstkaartje voor mij in de bus. Voor mij alleen. En toch werd die brief wild opengescheurd – het was dan ook zíjn beurt.

Het kaartje was zowaar van iemand van jullie. Van een lezer die onze geliefde bus wist te vinden. Naast de nieuwjaarswensen in schoonschrift, stond er ook een woord van dank. Voor ‘de leuke stukjes’, hier op pagina 2.

En dat doet me wel plezier, eerlijk gezegd… Want mijn moeder wist laatst dat ik precies ‘streng’ geworden was, op pagina 2. Zo wat kwaad ook, soms. Of ik hier vroeger niet meer over de gewone dingen in het leven schreef?

Het zou zo maar eens kunnen, dat ik na 138 weken meer opinies schrijf dan columns, maar voor dit jaar vind ik dat er meer dan genoeg meningen zijn geweest. De wereld kan wel even zonder.

Daarom sluit ik 2023 ‘gewoon’ af met oprechte wensen: dikke merci, beste lezers. Zonder jullie geen krant en al zeker geen pagina 2. Fijne feesten en het allerbeste voor 2024. Tot volgend jaar!