Journaliste Talitha Dehaene (28) zag het licht in Ieper, maar trok als tiener tien jaar naar Amsterdam. Na nog twee jaar Antwerpen, is ze helemaal terug thuis. Elke week onderzoekt ze hier de clichés over de West-Vlaming.
Hoe sociaal de West-Vlaming ook is, hoe graag hij ook gezien wordt op tv vanwege de natuurlijke humor van zijn dialect, hoe hard hij ook garant staat voor ambiance op feestjes: van nature is hij een zwijgzame ‘binnenfretter’. Neen, wij inwoners van de kustprovincie staan niet bepaald bekend om onze emotionele intelligentie.
Voor buitenstaanders schijnt onze omgang met elkaar ook allesbehalve fijngevoelig te lijken. De ruwe klanken van ons dialect komen al snel hard over, alsof we de hele tijd elkaars neus afsnauwen. Bovendien zijn we meestal zo hard aan het werk dat we liever geen tijd verspillen en direct zeggen waar het op staat. We zijn doeners, geen praters. Korte, zakelijke interacties gaan ons dan ook beter af dan lange gesprekken over onze gevoelens. Wie dat toch eens probeert te doen, krijgt – zeker van de oudere generatie – nog vaak te horen dat je maar gewoon wat harder moet werken. Dan vergeet je al die besognes wel.
Op een podium je diepste zielenroerselen uitspreken: dát is stoer zijn
Dus ja, we komen best wel hard over, op buitenstaanders maar even goed op elkaar. Zo ervaar ik de meeste provinciegenoten zelf ook: liever stoer doen dan een zwakkeling lijken. West-Vlamingen laten nu eenmaal niet graag hun emoties zien, want helaas wordt dat nog steeds vaak als ‘zwak’ beschouwd. Gelukkig is het tij langzaam aan het keren. Er zijn campagnes zoals ‘Oe ist?’ die steeds meer mensen doen beseffen dat het belangrijk is om met elkaar te praten over wat er écht in ons omgaat. En ‘gevoelig zijn’ is niet langer een scheldwoord.
Kijk maar naar mensen als Wannes Cappelle, Wim Opbrouck en Flip Kowlier met zijn Ertebrekers. Goed, ze zijn misschien niet allemaal even verstaanbaar, maar zelfs in de verste uithoeken van Vlaanderen kent men deze mannen als poëtische zielen met kwetsbare teksten. Ze laten zien dat gevoelig zijn niet synoniem staat met zwakte, maar juist met dapperheid. Want durf het maar eens: op een podium staan en je diepste zielenroerselen zo schaamteloos uitspreken. Dát is pas stoer zijn, zeg ik u.
Het oordeel: waar, maar onder die schijnbaar ruwe bolster schuilt meestal een vertederend zachte pit. (Hij durft het alleen niet goed te zeggen.)
Clichécheck
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier