Heidi 25 jaar in sportcafé De Treffer dat uitstekend rapport krijgt: “Tussen de mensen zijn, dat is mijn leven”

Heidi Vanderbeken (50) en haar levenspartner Henk Vanrobays (62) lopen met de grote glimlach rond nu blijkt dat zowel zwembad De Treffer als het bijhorende sportcafé uitstekend scoren in een nationaal onderzoek. “Ik geniet elke dag van wat ik doe”, zegt Heidi die inmiddels 25 jaar het populaire gezicht is van de horecazaak in het sportcentrum.

Weinigen zullen verbaasd zijn van het prima rapport dat het sportcafé kan voorleggen. De Treffer wordt nu al vaak het best draaiende café van Waregem genoemd. Dat succes is zoniet volledig dan toch grotendeels toe te schrijven aan Heidi Vanderbeken. Op 1 april 1997 ging ze bijna in haar eentje van start in de toenmalige cafetaria. Je kon er iets drinken, meer niet. Vandaag leidt ze een bloeiende horecazaak waar je ook lekker kan eten. Noem het gerust een klein bedrijf waar achttien vaste medewerkers en nog eens zoveel flexi-jobbers en jobstudenten aan de slag zijn. Faut le faire.

Heidi, De Treffer staat al jaren voor succes, nu bekroond met een prima score in een nationaal onderzoek. Wat doet dat met een mens?

“Dat doet uiteraard veel plezier. Al durf ik ook te zeggen dat ik dit succes niet gestolen heb en ik hier al jaren keihard voor werk. Ik blijf er ook alles voor doen zodat dit een topzaak blijft. Al is dit niet alleen mijn verdienste, ik wil heel graag het hele team betrekken in het succes. Een deel van hen werkt hier bijna even lang als ik en die vormen met zijn allen samen mijn rechterhand. Ik weet dat ik op hen kan rekenen als ik er zelf niet ben en dat stelt me gerust. Ik wil hierbij ook mijn levenspartner Henk vermelden. Hij is enorm belangrijk voor mij en inmiddels ook al acht jaar voor de volle honderd procent aanwezig in de zaak. Hij ontfermt zich in hoofdzaak over de technische kant ervan.”

Het lijkt soms of je hier continu rond loopt. Gun je jezelf wel voldoende vrije tijd?

“Dat probeer ik te doen al is het niet gemakkelijk, moet ik toegeven. Mijn dokter zegt me ook wel eens dat ik mezelf wat meer rust moet gunnen. In de weekends werken we altijd, maar Henk en ik proberen er wel op toe te zien dat de maandag een vaste snipperdag is. Verder gaan we maandelijks voor een midweekvakantie naar Alicante in Spanje. Ik heb daar echt nood aan omdat ik me daar dan ten volle kan ontspannen. Ik durf daar wel eens een hele dag aan het water te liggen, maar we gaan er ook vaak fietsen of wandelen. Tegen het weekend zijn mijn batterijen dan altijd weer opgeladen. Dat is ook nodig want op zaterdag en zondag moet ik er staan. Dat zijn onze drukste dagen.”

Velen zien je hier als een echte moederfiguur, de vrouw die altijd het overzicht behoudt. Is er ook iets wat je niet kan hebben?

“(Denkt na) Ja als iemand onze horecazaak een kantine noemt. Daar kan ik echt pisnijdig van worden. Ik herinner me een beurs van enkele jaren geleden waar we naartoe gingen. Op zeker ogenblik riep een verkoper ons toe dat hij een uitstekend product had voor onze kantine (lacht). Nu kan ik daar om lachen maar toen was ik zo kwaad dat ik me omgedraaid heb en opgestapt ben.”

Je kijkt hier uit op het zwembad. Ga je zelf ook wel eens baantjes trekken?

“Ik beken. Dat doe ik niet meer. De laatste keer dat het gebeurd is, was in 2000. Dat ik dat zo precies kan zeggen, komt omdat kort nadien hier de grote verbouwingen van start zijn gegaan. Tot dan was ik geregeld in het water terug te vinden, nu niet meer. Ik vrees ook dat er van zwemmen niet veel in huis zou komen, omdat mensen me voortdurend zouden aanklampen voor een babbeltje. Als ik zwem is het nu in Spanje.”

Een horecazaak openhouden, was dat een kinderdroom?

“Neen, maar de liefde voor de horeca is er toch snel gekomen. Mijn ouders hielden van lekker eten, een passie die ik snel gedeeld heb en die ik ook vrijwel meteen aan restaurants koppelde. Het werd allemaal wat concreter toen ik 14 werd en in het schooljaar over de middag kwam meehelpen in restaurant Het Boothuis aan de stadionvijvers. Ik herinner me dat het drukke dagen waren maar ik deed het ontzettend graag. Toen ik 18 was, ben ik beroepshalve aan de slag gegaan in Het Boothuis. Daar heb ik de stiel geleerd vooraleer ik hier dan in De Treffer aanbeland ben. Ik heb daar nog geen seconde spijt van gehad. Tussen de mensen zijn, dat is mijn leven.”

Ga je zelf wel eens iets drinken bij de concullega’s van Waregem?

“Neen, dat doe ik niet meer. Ik geef hier zoveel van mezelf in De Treffer dat ik al mijn rust nadien toch wel nodig heb en ik het me niet kan veroorloven om nog eens elders op café te gaan. Je mag ook niet vergeten dat wij tot middernacht of iets later open zijn en er tegen dan zo goed als niets meer open is in de week in Waregem. Uit eten gaan, doen we wel graag. En neen, de namen van mijn favoriete zaken hier ga ik niet zeggen.” (lacht)