Bekende kustvisser Luc Bogaert laat roer over aan dochter Dini: “Maar het vissen laat ik aan de mannen”

Luc Bogaert, samen met zijn dochter Dini, aan boord van het schip dat naar haar werd vernoemd. © JRO
Jeffrey Roos
Jeffrey Roos Medewerker KW

Luc Bogaert (61) houdt ermee op. De Oostendse reder van de O.62 Dini, genoemd naar zijn dochter en opvolger, gaat op pensioen. Bogaert was meer dan 40 jaar kustvisser en trad in de voetsporen van zijn vader en grootvader. “Ik heb hard gewerkt in mijn leven en laat het nu over aan de jongere generatie. Mijn dochter – de zesde generatie ondertussen neemt de zaak over.”

Toen Luc Bogaert – veruit een van de bekendste kustvissers op zijn 12de een studiekeuze moest maken, stond het in de sterren geschreven. Hij zou visser worden, de vijfde generatie binnen de familie Bogaert. Twee jaar later koos hij het zeegat, amper 14 jaar. De visserij was zijn toekomst.

“Tijdens de weekdagen ging ik uiteraard naar school, maar op vrijdagavond, na school, ging ik mee in zee met de kustvissers”, blikt Luc terug. “Ook tijdens de vakantieperiodes was het elke dag hard werken aan boord. Toen was dat nog zo. Het is tegenwoordig moeilijker geworden om nog goede scheepsjongens te vinden. Ze willen allemaal snel veel geld verdienen, maar dat werken zit er niet meer in en dat is jammer. De visserij is nochtans een prachtige stiel, maar het is hard labeur aan boord van het schip. Zomer, winter, warm of koud: je moet er staan en dat schrikt heel veel jonge gasten af.”

Eerste schip

Luc was pas 21 jaar, toen hij in 1982 zijn eerste schip kocht: de O.599 Zeevogel. “We waren toen zeker nog met twintig kustvissers in Oostende. Tegenwoordig zijn we nog met vijf. In Zeebrugge waren ze nog met dertig en in Nieuwpoort waren ze met tien. Ook daar is het ondertussen pakken minder. En het mooiste was dat we allemaal ons brood verdienden. Het is nu nog steeds rendabel, maar we moeten vechten. Het gaat niet meer zo gemakkelijk als vroeger. De dieselprijzen bereiken recordhoogtes, maar omdat we dicht bij onze haven kunnen blijven, valt dat voor ons nog mee.”

In 1985 kocht Luc een nieuw schip: de O.62 Seabird, de Engelse naam van zijn voorganger. Zeven jaar later werd het schip grondig verbouwd en er werd ook een nieuwe naam gekozen. Dochter Dini was ondertussen zeven jaar en het vernieuwde schip werd naar haar genoemd. “Van 1982 tot 1997 hebben we goed geboerd, daar wil ik eerlijk in zijn”, vervolgt Luc. “Onze kust was in die periode nog beschermd. De Nederlanders bleven toen vooral in eigen wateren vissen en we hadden een rijke kust. We vingen hier kabeljauw en platen (pladijs, red.) aan de lopende band.”

Garnaalkoning

“Nu is het anders en mogen we onbeperkt vissen op garnalen, maar amper tien procent van onze totaalvangst mag vis zijn. Als je dus 100 kilo garnalen vangt, dan mag je nog 10 kilo vis aan land brengen. We hebben nachten gehad dat we nauwelijks 40 kilo garnaal vingen en we dus maar 4 kilo vis mochten meebrengen. Dat is bitter weinig en dat bepaalt ook voor een deel de prijzen die je voor vis betaalt”, zegt de man die meermaals bekroond werd tot Garnaalkoning in Oostende.

“Ik heb mijn hele leven keihard gewerkt: dag en nacht, week en weekends. Nu is het genoeg geweest”, zegt Luc. “Eigenlijk ben ik al iets langer op pensioen, maar het is nu officiëler. Mijn dochter draait ondertussen al 14 jaar mee binnen het bedrijf en is klaar om mij volledig op te volgen. Daar ben ik blij om. Het zou me pijn doen mocht ik het schip moeten verkopen. Ik heb een hele goede schipper aan boord. Danny vaart al bijna 20 jaar met ons mee en zorgt voor de O.62 alsof het zijn eigen schip is. Dat schip, dat is mijn vrouwtje. Die heeft me nog nooit bedrogen.”

Dini (29) deelt voortaan de lakens uit binnen het bedrijf, maar ze rekent nog altijd op haar vader. “Een vrouw alleen kan dat niet”, zegt ze. “Ik ken niets van het schip en daarvoor zal ik mijn vader nog dikwijls nodig hebben. Maar als hij me blijft steunen, zie ik het zeker zitten. Het is altijd een beetje vaders tactiek geweest om mij het gezicht van de Dini te maken aan de Vistrap. En dat is ook gelukt. Papa is dan wel met pensioen, hij zal hier niet weg te slaan zijn (lacht). Zelf in zee gaan? Neen, dat is niets voor mij. Laat mij maar gewoon vis verkopen. Dat vissen laat ik met plezier over aan de mannen.”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier