Haar naam doet bij het brede publiek geen belletje rinkelen, maar in de financiële wereld is Lieve Mostrey (63) een absolute klepper. De geboren en getogen Brugse is sinds 2017 ceo van Euroclear en mag zich nu ook Manager van het Jaar noemen. De vrouw van 1 biljard (!) was ze al, want met haar bedrijf leidt ze wereldwijd financiële transacties in goeie banen. Goed voor een totaalbedrag dus van 1 biljard euro op jaarbasis. “Er rust veel verantwoordelijkheid op mijn schouders”, bekent ze. “Maar ik heb geleerd om een solide team te bouwen. Je bent maar zo sterk als de mensen rond je.”
Vijftien verdiepingen hoog in een statige toren langs de Koning Albert II-laan, hartje Noordwijk in Brussel. Het kantoor van Lieve Mostrey trakteert ons op een adembenemend uitzicht over de hoofdstedelijke skyline, terwijl de nieuwbakken Manager van het Jaar – verkozen door zakenblad Trends – ons met een stevige handdruk begroet.
“Bij mooi weer zie je de bollen van het Atomium in de zon blinken”, vertelt ze met glinsterende ogen en een stevige West-Vlaamse tongval. “Wanneer ik de vele cijfertjes even wil vergeten, hoef ik enkel uit het raam te turen.”
Lieve groeide samen met haar twee broers op in een warm nest in Sint-Michiels bij Brugge. Zowel mama als papa stonden als leerkracht voor de klas, maar Lieve besloot een ander carrièrepad uit te stippelen.
Aan de KU Leuven studeerde ze af als burgerlijk ingenieur, waarna ze aan de Vrije Universiteit Brussel nog een postgraduaat economie op zak stak… Om daarna een imposante loopbaan in de financiële sector uit te bouwen.
Sinds 2017 staat ze als ceo aan het hoofd van Euroclear. Een job die heel veel van haar vergt, zegt ze, maar ook veel energie bezorgt. “Zien dat onze winkel draait, schenkt me héél veel voldoening.”
Euroclear is een begrip in financiële milieus, maar kan u in mensentaal uitleggen wat jullie doen?
“Dat is geen makkelijke opdracht. (lacht) Je kan ons beschouwen als de notaris en boekhouder van de internationale financiële markten. Wij werken samen met meer dan 2.000 financiële instellingen in meer dan 90 landen, leiden effectentransacties mee in goeie banen en bewaren die effecten ook. Elk jaar verwerken wij voor 1 biljard euro aan transacties. Om het een beetje tastbaar te maken: dat is een 1 met vijftien nulletjes. Iedere maand verwerken we het globale bruto nationaal product van onze planeet. Al blijft onze dienst nog altijd iets wat je nooit met je handen kan vastnemen.”
Hoe belandt een burgerlijk ingenieur aan het hoofd van een dergelijke wereldspeler?
“Ik heb altijd al een fascinatie voor techniek gehad. Maar toen ik in 1983 afstudeerde, ging onze economie door zwaar weer. Daarom besloot ik om ook in de financiële wereld te solliciteren. Met succes, want mijn eerste job vond ik op het toenmalige IT-departement van de Generale Bank. Een van mijn allereerste opdrachten daar was om een digitale link te leggen tussen mijn werkgever en Euroclear. In 2010 kreeg ik de kans om bij Euroclear als chief technology officier aan de slag te gaan. Ergens stond het in de sterren geschreven dat ik hier ooit zou belanden.” (glimlacht)
“Ik ben een apetrotse West-Vlaming. Ik zal ook nooit verbergen dat ik van de mooiste provincie van het land afkomstig ben”
Ik kan me voorstellen dat u destijds in een overwegend mannelijke wereld terechtkwam.
“Klopt. In 1978, toen ik aan de KU Leuven mijn opleiding startte, was slechts zeven procent van alle studenten burgerlijk ingenieur een vrouw. Ik was de uitzondering die de regel bevestigde. Maar bij de Generale Bank werden begin jaren tachtig al senior posities door dames bekleed. Dat motiveerde me om mijn droom na te streven.”
De droom om ooit aan het hoofd van een financiële wereldspeler te staan?
“Dat was niet meteen het masterplan, al besef ik dat ik enkele glazen plafonds heb doorbroken. Ik heb wel een paar obstakels moeten overwinnen, hoewel die nooit uitgesproken waren.”
Verklaar u nader.
“Neem nu unconscious bias, onbewuste vooroordelen. Ik heb nooit expliciet iemand horen zeggen dat een vrouw iets niet kan, maar die stille ondertoon was er wel. Vrouwen worden voor bepaalde functies over het hoofd gezien omdat hun rol in de maatschappij anders bekeken wordt dan bij mannen. Maar zo lopen we als samenleving manifest veel vrouwelijk talent mis. Een man pakt ook veel sneller – en liever – uit met wat hij kan en heeft bereikt. Hij zal de medaille op het eigen hemd spelden, vrouwen zullen zoiets eerder delen met een volledig team. We dragen als vrouw ook veel meer petjes dan mannen. We zijn echtgenote, moeten als mama een gezin runnen én willen dan ook nog eens een carrière nastreven.”
Hoe ging u daarmee om?
“Ik heb altijd de bewuste keuze gemaakt om me vaak te laten helpen. Hulp in het huishouden, een goeie kinderoppas voor mijn zoon en dochter…. Dat lijken op het eerste zicht uitgaven, maar eigenlijk zijn het mooie investeringen in jezelf. Ze zorgen ervoor dat je verder kan springen én dat je omgeving het goed heeft. Ik steek niet weg dat ik me daar soms wat schuldig over heb gevoeld, maar dat heeft elke werkende mama al ervaren. Welke job ze ook uitoefent… Ik heb ook altijd eerst ja gezegd en begon pas daarna te denken hoe ik het zou aanpakken.”
U hebt het in elk geval tot de top geschopt. Spelen uw West-Vlaamse roots daar ook een rol in?
“Ik denk het wel. Het cliché van dé West-Vlaming gaat in elk geval wel deels bij mij op. Ik werk graag veel en hard en heb nooit de neiging om op te geven. Ik heb ook een no-nonsense houding. De dingen benoemen zoals ze zijn, niet rond de pot draaien en problemen aanpakken. Een tegenslag is ook een slag, daar herken ik me wel in. Ook een teleurstelling kan je veel bijbrengen, vind ik.”
“Wij dragen als vrouw veel meer petjes dan mannen. We zijn echtgenote, moeten als mama een gezin runnen én willen dan ook nog eens een carrière nastreven”
Welke moeilijke momenten blijven u bij?
“Ik kan geen specifieke zaken aanhalen, maar ik heb doorheen mijn carrière toch wel een paar muurtjes moeten slopen. Zwaar weer kan je veel leren. Je wordt er sterker van en je hebt opnieuw wat extra ervaring op zak. Je leert ook je eigen sterktes en zwaktes kennen.”
In 2017 kreeg u de vraag om ceo te worden. Hebt u meteen toegehapt?
“Die keer heb ik de vraag toch wat laten bezinken, moet ik toegeven. Eerst met het thuisfront aan de keukentafel wat overleggen, de pro’s en contra’s afwegen… Maar ik heb een bijzonder groot plichtsgevoel. De vorige ceo was plots vertrokken en het bedrijf ging intern op zoek naar een opvolger, om de continuïteit te verzekeren. Uiteindelijk bleek het een van de beste beslissingen uit mijn professionele loopbaan te zijn, samen met mijn overstap naar Euroclear in 2010.”
Euroclear heeft wereldwijd meer dan 5.000 mensen op de payroll staan. Hoe verpletterend is de verantwoordelijkheid?
“De eerste weken als ceo waren best eenzaam. Ik heb moeten wennen aan het feit dat de eindbeslissing bij mij lag. De jaren voordien was ik de facto de nummer twee van het bedrijf, nu hield de ketting bij mij op. The buck stops with you. Ik was het gewoon om advies te geven en mensen daarmee aan het werk te zien gaan, nu moest ik die rol op mij nemen. Al ben ik daar erg snel in gegroeid. Ik heb ook geleerd om een solide team te bouwen. Je bent maar zo sterk als de mensen rond je.”
Met de titel van Manager van het Jaar als kers op de taart. Wat betekent deze erkenning voor u?
“Eerlijk? Ik ben er dolgelukkig mee. De dagen in aanloop naar de uitreiking voelde ik best wel wat zenuwen, maar die verdwenen de dag zelf als sneeuw voor de zon. Wat komt, dat komt, dacht ik. Ik beschouw de titel als een erkenning voor mijn eigen carrière, maar ook voor het werk dat ons team elke dag opnieuw verzet. Ik was preus lik fjirtig, om het op zijn West-Vlaams te zeggen. Ook voor Euroclear zelf is het leuk om even in de kijker te staan. Wij zijn geen street brand à la Coca-Cola of Belfius, terwijl we wel wereldwijd actief zijn. We hebben die bekendheid businesswise ook niet nodig, maar voor onze mensen is het fijn om op die manier een collectief schouderklopje te krijgen en Euroclear in de pers te zien opduiken.”
Met een beetje goeie wil kan u deze titel ook als een lifetime achievement award beschouwen, want op 3 mei neemt u afscheid als ceo.
“Een bewuste keuze. Ik zal dan zeven en een half jaar aan het roer staan, wat best lang is voor een ceo. Mijn opvolger is trouwens én iemand van bij ons én een dame: Valérie Urbain, onze huidige chief business officer. Ik laat Euroclear in bekwame handen achter.”
“Ik wil zeker een voorbeeldfunctie opnemen, al betreur ik het dat dit anno 2024 nog nodig is. We denken nog veel te veel in hokjes. Ik kan elke ambitieuze en ondernemende vrouw de raad geven om haar dromen waar te maken”
Hoe moeilijk was het om die beslissing te nemen?
“Ik ben niet over één nacht ijs gegaan. Ik zie dit afscheid als een kans om mezelf opnieuw uit te vinden. Van een pensioen is absoluut nog geen sprake, want ik wil zeker nog enkele bestuursmandaten opnemen. Al wil ik wel wat meer ruimte hebben voor de aangename kant van het leven: tijd doorbrengen met mijn drie kleinkinderen Chloë, Alix (allebei 2,5) en onze pasgeboren Remi, bijvoorbeeld. Ik wil ook wat meer op Golf Ter Hille in Koksijde te zien zijn, daar hebben we een tweede verblijf. Weet je wat de grootste aanpassing zal worden? Een agenda die niet meer propvol staat én die ik ook zelf zal moeten invullen. Maar ook daar zal ik snel aan wennen.” (lacht)
U bent pas de vierde vrouwelijke Manager van het Jaar sinds 2003. Dicht u zichzelf een voorbeeldfunctie toe?
“Die wil ik zeker opnemen, al betreur ik het tegelijk dat dit anno 2024 nog nodig is. Op dat vlak denken we veel te veel in hokjes. Ik kan elke ambitieuze en ondernemende vrouw, op welk vlak dan ook, alleen maar de raad geven om haar dromen na te jagen en waar te maken. Laat je horen, laat je zien. Al heb ik op dat vlak mijn fysiek wel wat mee. Ik ben 1,79 meter groot. Mensen hébben me gezien.” (grinnikt)
Veel topceo’s verzeilen vroeg of laat in de politiek. Is die afslag in dit verkiezingsjaar een optie?
(kordaat) “Neen. Dat is absoluut niks voor mij. Die wereld laat me Siberisch koud. Ik denk dat ik ook net iets te veel recht voor de raap ben. Ik zou er nooit kunnen aarden. Geef mij maar het bedrijfsleven, daar is het net iets minder log.”
“Hoe ik de knop omdraai? Met een partijtje golf. Dat balletje wegslaan en er dan wandelend naar op zoek gaan. Meer heb ik niet nodig om mijn hoofd leeg te maken”
Hoe draait u na een drukke dag de knop om?
“Als jonge mama was dat erg makkelijk. Thuis zaten twee kleine kinderen op me te wachten en die hadden compleet andere noden dan wat ik op de werkvloer aantrof. Nu kan een golfpartijtje me volledig zen maken. Dat balletje wegslaan en er dan wandelend naar op zoek gaan, meer heb ik niet nodig om mijn hoofd leeg te maken.”
U woont in het Gentse, maar uw roots liggen in Brugge. Hoe groot is uw West-Vlaams gevoel?
(kijkt ons doordringend aan) “Gróót! In Brugge kom ik helaas niet zo vaak meer, aangezien mijn beide ouders gestorven zijn en mijn broers in het buitenland wonen. Maar ik heb nog altijd een hechte band met enkele schoolvrienden van Sint-Leo Hemelsdaele. De Brugse Groep noemen we onszelf. We spreken een paar keer per jaar af en trekken zelfs samen op vakantie. Dan ben ik niet Lieve de ceo, maar Lieve de schoolvriendin. Heerlijk is dat. Maar om op je vraag te antwoorden: ik ben een apetrotse West-Vlaming. Ik zal ook nooit verbergen dat ik van de mooiste provincie van het land afkomstig ben. Dat hoor je ook wel aan mijn licht accent. En als ik in bedrijfskringen een collega-West-Vlaming ontmoet, schakel ik over op mijn moedertaal. We zijn van goeie grond afkomstig, daar moeten we preus op zijn.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
