Als tegenwicht voor de eenzame feestdagen die we tegemoet gaan, boksten auteur en podcastmaker Wim Chielens en radiopresentator Margot Derycke het hoorspel ‘De Lonelyfoon’ ineen. “Bij het schrijven lieten we ons inspireren door de ‘Telefoon-Ster’ van Sociaal Huis Poperinge. Tijdens de lockdown bellen ze eenzame mensen op voor een babbeltje.”
Wim Chielens (60) uit Reningelst is directeur van Kunstacademie Poperinge en geeft er sinds dit schooljaar ook het vak ‘Podcasts maken’. In het hoorspel ‘De Lonelyfoon’ speelt hij de rol van Erik, een gepensioneerde leraar Frans, die het moeilijk heeft met het zwarte gat na zijn pensioen. Wims oud-collega Margot Derycke (33) uit Ieper is presentatrice bij VRT Radio 2 West-Vlaanderen en speelt in de podcast de rol van Magali, vrijwilliger bij De Lonelyfoon die wekelijks eenzame mensen opbelt. “Aanvankelijk waren Margot en ik van plan om half december het toneelstuk ‘Eelt op mijn ziel’ te brengen”, legt Wim Chielens uit. “Toen begin november duidelijk werd dat spelen voor een publiek er dit jaar niet meer inzat, stelde ik Margot voor om een fictief hoorspel te maken.”
“Vertedering, troost en wat meligheid… zoals het hoort bij een echte kerstfilm”
Het idee om hierbij rond telefoontjes van vrijwilligers aan eenzame mensen te werken, sloeg meteen aan bij haar. “Jammer genoeg is dit een erg herkenbaar thema voor velen, zeker nu steeds meer mensen bedolven raken onder een lawine van eenzaamheid door de coronamaatregelen”, pikt Margot in. “Daarnaast was ik gewoon erg blij dat ik ondanks het uitstel van ons kerststuk alsnog mijn acteerhonger kwijt kon. Vanaf de herfstvakantie stuurde Wim me wekelijks de telefoongesprekken tussen Erik en Magali door. Die gesprekken lijken op het eerste gezicht luchtig. Zo volgt de luisteraar de Amerikaanse verkiezingen en beleeft hij Sint-Maarten en kerstavond mee. Toch zit er veel achter: troost, vertedering en een beetje meligheid, zoals het hoort bij een echte kerstfilm”, lacht Margot.
Beroepsmatig hebben zowel Margot als Wim ( ook hij was 35 jaar lang radiomaker bij Radio 2, red.) de kneepjes van het radiovak in de vingers. Ook acteren is beiden niet vreemd. “Wim en ik waren nog maar pas beginnen repeteren voor ‘Eelt op mijn ziel’. Dat is in het begin altijd een beetje zoeken, al hadden we meteen een klik. Toch werkte het voor mij bevreemdend om plots te moeten terugvallen op enkel mijn stem. Waar je bij klassiek toneel ook op je lichaam en mimiek kan rekenen, verlies je hier bij het minste foutje geloofwaardigheid.”
Vrees Poppenkasteffect
De grootste uitdaging bij het maken van het hoorspel was volgens Wim de opname. “Zo vlot als het schrijven ging, zo moeizaam gingen de opnames en montage. Doordat Margot zo hongerig was om te spelen, verhoogde dat mijn drive om te schrijven. We namen het stuk op via videocall, vanop afstand dus. Op zich past dit gegeven best bij het inhoudelijke concept van telefoongesprekjes. Wat ik absoluut wilde vermijden, was het gevreesde ‘poppenkasteffect’. Bij de eerste luisterbeurt was ik zelf niet tevreden over mijn intonatie. Daarom sprak ik mijn deel achteraf integraal opnieuw in. Ook Margot evalueerde zin per zin en hernam hier en daar een scène. De montage bezorgde me meer dan één slapeloze nacht”, lacht Wim.
De podcast ‘De Lonelyfoon’ duurt 50 minuten en kan je hier beluisteren. Ook te beluisteren via verschillende podcastplatforms en Spotify.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
