.tiff-talent Sybren Vanoverberghe (23), vlak voor zijn eerste internationale expo

Op zijn 22ste startte hij samen met Thomas Vandenberghe en Eva Teetaert zijn eigen galerie op een boogscheut van het Gravensteen in Gent. Hij bracht zijn derde fotografieboek uit en staat nu op het punt om naar China te reizen. Tussendoor werd hij door.tiff, het magazine en internationale platform van het Fotomuseum in Antwerpen, bestempeld als een van de tien opkomende fotografietalenten in ons land. Het gaat hard voor Sybren Vanoverberghe. Keihard zelfs. En dat mag wel zo blijven. “Ik hou ervan om hard te werken. Misschien is dat wel iets typisch West-Vlaams?”

Sybren Vanoverberghe groeide op in het rustige Sint-Baafs-Vijve, vlak bij Waregem. Fotograferen deed hij wel. Af en toe. Vooral zijn maten op hun skateboard. Maar echt serieus werd dat toen nooit. “Tot ik Switn (Thomas Sweertvaegher, red.) leerde kennen en ik me alsmaar meer in de fotografie verdiepte. In het begin bleef dat ook puur bij skatefoto’s. Ik vond dat gewoon de max om te doen. Door Laurent Derycke, met wie ik ook het skatemagazine Bolts maakte, ben ik dan in contact gekomen met de KASK (Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Gent, red.). Het skaten is daar toen eigenlijk vrij snel uit mijn beelden verdwenen. Mijn interesse verschoof meteen naar iets anders.”

Ruïnes in Iran

Zijn eigen recente werk kort omschrijven is geen sinecure. “Ik ben vooral bezig met cyclisch tijdverloop en hoe bepaalde plekken verdwijnen of elders terechtkomen. Ik voel me daarbij vaak wel aangetrokken door geschiedkundige plaatsen of locaties die een zekere mythe in zich dragen. Eigenlijk kan je mijn fotografische werk zien als een eigen, subjectieve encyclopedie. Maar dan vooral met beelden.”

Zo trok Sybren naar het park Casa de Campo in Madrid, combineerde hij beelden van Athene met foto’s uit het Duitse concentratiekamp Dachau en foto’s uit Londen, en reisde hij voor het indrukwekkende Conference of the Birds naar de ruïnes van een dorpje in Iran. “Ik weet vooraf waar ik naartoe wil. Ik heb dus altijd wel enige voorkennis, maar op het moment dat je daar zelf bent, kan er nog zoveel veranderen.”

Ik vind de sporen die de mens nalaat sowieso veel interessanter dan de mens zelf

Wie door zijn recente werk bladert, ziet het meteen: mensen komen zelden tot nooit in beeld. Bewust, zo blijkt. “Ik vind de sporen die de mens nalaat sowieso veel interessanter dan de mens zelf. Je kan ook veel makkelijker een zekere sfeer scheppen. In die zin scheid ik me ook wel af van de klassieke documentairefotografie. Ik sta misschien nog net op de grens, denk ik. Al zullen veel mensen zeggen dat mijn werk conceptueel is.”

Internationale springplank

.tiff, het internationale platform voor jong fotografietalent van het Antwerpse Fotomuseum, schoof Sybren onlangs naar voren als een van de tien opkomende namen in de Belgische fotografiewereld. Bijzonder is dat oud-laureaten, kunstcritici, curatoren en galeriehouders je daarvoor moeten nomineren. “Het is geen wedstrijd, wel een uithangbord, een springplank op internationaal niveau. Je leert er vooral over jezelf, je eigen werk én komt in contact met heel wat interessante mensen. Dat op zich is al waardevol.”

“Ik hoop dat mijn werk de komende maanden en jaren kan circuleren, over de landsgrenzen heen. In november heb ik bijvoorbeeld mijn eerste expo in China, samen met BredaPhoto. Hoogstwaarschijnlijk ga ik mijn werk nadien doneren aan een collectie daar. Wat er voor mij heel tof zou zijn, is een galerie in het buitenland vinden die mij vertegenwoordigt. Misschien is dat volgend jaar, misschien over tien jaar. Dat kan je niet voorspellen.”

Afstand nemen

Het gaat vooruit, en het mag best vooruit blijven gaan. Die drive heeft hij al langer, voelt hij. “Misschien al van bij het skaten, ja. Fotografie mag dan wel een heel andere plek in mijn leven hebben ingenomen dan toen, ik zie mezelf zeker niet terugkeren naar de skatefotografie. Toch voel ik nog altijd die drang om een zekere snelheid te maken. Dat is iets dat blijft. Dat hard werken heb ik van thuis uit meegekregen. Misschien is dat wel iets typisch West-Vlaams? Als ik dertig, veertig jaar bezig ben, hoop ik naar mijn eigen werk te kunnen kijken vanop een zekere afstand. Het zou mooi zijn om op mijn 80ste terug te kunnen kijken en te denken ‘nu begin ik te snappen wat ik doe’. Ik hoop dat ik ooit op dat punt kom. Ooit.” (glimlacht)

Sybren Vanoverberghe (23) woont en werkt in Gent. Samen met fotograaf Thomas Vandenberghe runt hij N/O Gallery aan de Burgstraat, vlak bij het Gravensteen. Hij studeerde vorig jaar af als master in de beeldende kunsten fotografie aan de KASK in Gent. Zijn boeken worden uitgegeven door Art Paper Editions, in België wordt hij vertegenwoordigd door de Antwerpse galerie Stieglitz19. Dit jaar werd hij door FOMU geselecteerd voor.tiff als een van de talenten in de Belgische fotografiescene.