Illustratrice Veerle Vanassche (40), afkomstig uit Vosseslag, probeert haar emoties en gevoelens te vatten in beelden. Tekenen doet ze al sinds haar kindertijd: “Het is een tweede natuur.”
Op een gevel in Kortemark prijkt sinds een drietal weken een opvallende muurschildering. De lokale 11.11.11-afdeling wil met het kunstwerk – het silhouet van een vrouw met gebalde vuist die in een megafoon roept – aandacht vragen voor mensenrechten en democratie. Veerle Vanassche zette mee haar schouders onder het Mural4Change-project.
Schoolschriftjes vol
“Met eigen werk kom ik niet zo vaak naar buiten, omdat het zo persoonlijk is”, vertelt Veerle Vanassche. “Ik probeer emoties en gevoelens te vatten in een beeld, vaak ingegeven door zaken die ik hoorde of zag, een beeld of foto in een magazine bijvoorbeeld. Maar het kan ook een liedje zijn.” Die zintuiglijke ervaring roept fantasieën op die Veerle omzet in tekeningen. “Het is een drang die ik niet kan bedwingen. Tekenen is een tweede natuur.”
Als kind kribbelde ze in haar schoolschriftjes. “Ik ontwierp ook zelf de kaartjes voor mijn plechtige communie. Toen ik later als student wat bijverdiende in de horeca, nam ik de gewoonte aan om op de kalmere momenten tekeningen te maken op de achterkant van het notitieboekje waarin ik de bestellingen opnam.” Die gewoonte is gebleven: nu nog tekent Veerle haast uitsluitend met zwarte balpen op karton. “Zo’n zwarte bic is veelzijdiger dan je denkt. Je kan er ruw of juist heel fijn mee tekenen. Het doet soms een beetje denken aan etsen”, aldus Veerle. “En het grote voordeel is dat je het makkelijk meeneemt. Ik heb mijn tekenmateriaal altijd op zak.”
Ooit een kinderboek
Met haar werk schept ze een eigen wereld, vol mythische vormen en figuren. Twee jaar geleden kwam ze er voor het eerst mee naar buiten, met een tentoonstelling in de bib. Van 28 januari tot 28 maart zal haar werk daar opnieuw te zien zijn. “Ondanks mijn terughoudendheid, was ik twee jaar geleden wel blij met de respons. Ik heb toen enorm veel reacties gekregen op mijn werk. Mijn tekeningen zeggen heel veel over mezelf, en daarom heb ik soms een duwtje nodig om ermee naar buiten te komen. Ik verkoop mezelf niet graag”, aldus Veerle.
Ze vult haar beelden af en toe ook aan met poëzie. “Maar ‘poëzie’, dat vind ik een beetje een moeilijk woord. Het heeft zoiets beladens. Mijn grote droom is om ooit een kinderboek te tekenen. Ik koester dus wel de ambitie om als illustrator aan de bak te komen, maar wil de lat voor mezelf hoog genoeg leggen.”
Uren bezig
Haar man Bruno geeft les aan de kunstacademie van De Haan. “We hebben elkaar leren kennen tijdens onze opleiding plastische opvoeding. We hadden allebei beeldende kunsten gedaan, ik grafische vormgeving en Bruno vrije grafiek. Creativiteit is in ons gezin iets heel vanzelfsprekends. Onze kinderen hebben allebei muzikale aanleg”, vertelt Veerle.
Voor Veerle is tekenen een noodzaak. “Creativiteit is iets wat je moeilijk kunt tegenhouden. Eenmaal ik in de flow zit, ben ik soms uren aan een stuk bezig. Op die manier wordt het haast een vorm van meditatie: ik ben dan helemaal op mezelf teruggeplooid. Door corona heb ik er nu wat meer tijd voor. Maar de drang is er altijd”, aldus Veerle. Van 28 januari tot 28 maart is haar werk te zien in bibliotheek Canticleer in de Grotestraat. Je kan Veerle ook volgen op Instagram: vanasschev.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier