“Waw, wat een eer! Mijn werk mag de confrontatie aangaan met de Vlaamse Primitieven in het Groeningemuseum”, zegt de hedendaagse kunstenaar Stefaan De Croock (39) alias Strook. Voor het eerst exposeert hij in een museum in zijn hometown! en krijgt hij een monografie.
Op 30 oktober opent de tentoonstelling It’s only a matter of time van Strook op drie Brugse museumlocaties: Groeninge, de Onze-Lieve-Vrouwekerk en het Sint-Janshospitaal. De expo kadert in de festivalreeks ‘Mind the Artist’, waarin Musea Brugge Belgische artiesten een podium geeft. Nadat galeries in Stockholm, Miami, Bangkok, Montreal en Mexico City werk van Strook exposeerden, verdienden de collages, sculpturen, installaties en schilderijen van deze kunstenaar, die internationaal doorgebroken is, een (tijdelijke) plaats in een museum.
Op Crystal Ship
“Tekenen fascineert mij al van in mijn kindertijd”, zegt Stefaan De Croock, oud-leerling van het Brugse Sint-Leocollege en van het Gentse Sint-Lucas, waar hij grafische vormgeving studeerde. “Na mijn master heb ik een tijdje voor een reclamebureau gewerkt en tekende ik in bijberoep. Nu ben ik al tien jaar voltijds bezig met kunst. Mijn negen meter grote installatie in Oostende in 2017 op het festival The Crystal Ship kreeg veel internationale reacties en opende de deuren naar buitenlandse galeries. Aanvankelijk tekende ik in zwart-wit, nadien stapte ik over naar het schilderen. Ik raakte steeds meer gefascineerd door de mooie structuren van hout of steen. Eerst schilderde ik die na, na een tijd ben ik die zelf gaan verzagen en als medium voor mijn creaties gebruiken.”
Hout staat symbool voor de vergankelijkheid van de mens
“Mijn eerste portret heb ik gemaakt met stukken hout die ik vond op de boerderij van mijn ouders in Oedelem. Ondertussen verzamel ik nu al zeven jaar hout: uit de scheepswerf van Gdansk, waar de Poolse vakbond Solidarnosc ontstond, maar ook uit een Kortrijkse bar of een oud Brugs klooster. Elk stukje hout draagt zo een stukje geschiedenis. De patine van het hout is een metafoor voor de littekens en de trauma’s die elke mens draagt. Het verweerd hout oogt mooi maar symboliseert tegelijkertijd de vergankelijkheid. Gaandeweg zijn mijn portretten abstracter geworden, ze hebben geen neus of ogen meer, maar vertolken een universele menselijke expressie.”
“De expo voor Musea Brugge kreeg als titel It’s only a matter of time. Tijd is een constant thema in mijn werk. De titel heeft een dubbele betekenis. ’t is een kwestie van tijd of iets lukt, maar ook: op termijn verdwijnen we allemaal. Mijn eerste portretten heb ik vervaardigd na de plotse dood van mijn broer Marc in 2012. Zijn overlijden heeft mijn wereld bruusk door elkaar gegooid en heeft mij doen stilstaan bij onze vergankelijke nietigheid. Het werk in de Onze-Lieve-Vrouwekerk toont de fragiele mens op een monumentale schaal. Ik streef naar verstilling, dat geeft mijn werk iets sacraal. Daarom past het in een kerk waar je enkel Bijbelse taferelen verwacht.”
Onsterfelijk
“Ik experimenteer voor het eerst met marmer. Een groot portret, deels uit marmer, prijkt naast 16de en 17de eeuwse staatsieportretten van Brugse notabelen die wilden vereeuwigd worden en dus verlangden naar onsterfelijkheid. Maar in vergelijking met marmer, dat miljoenen jaren nodig heeft om zich te ontwikkelen, bestaat de mens nog niet zo lang en zal hij snel verdwijnen.”
“In het Sint-Janshospitaal toon ik onder meer sculpturen achter glas. Hoe verder je staat, hoe beter je ze ziet. Hoe dichter, hoe minder scherp. Dat symboliseert het verlangen naar een onmogelijke ontmoeting. De herinnering blijft, maar ze brokkelt af. Je maakt mentale constructies die niet meer exact zijn.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
