Circusfamilie Ronaldo strijkt neer op theater aan zee: “We doen het voor de liefde en de erkenning”

Levenskunstenaar en circusartiest Danny Ronaldo (54) is dit jaar één van de twee ‘golfbrekers’ bij Theater aan Zee: zijn ideeën bepaalden mee de inhoud van deze editie. Danny speelt ook mee in een voorstelling, opent het kinderpark WonderWaai met een pizzabak en verblijft met zijn familie op het festival in drie woonwagens. Het publiek zal op bezoek kunnen komen bij Danny, zijn moeder Maria (82) en zoon Angelo (16) om het verhaal van drie circusgeneraties te horen. Danny en moeder Maria vertellen het deze week al op de Mercator.

“Klein, hé. Nog kleiner dan een woonwagen”, zegt Maria Ronaldo als ze de kajuit van de commandant van de Mercator betreedt. “En toch heeft het een beetje hetzelfde gevoel als een woonwagen”, vindt Danny. “Een boot heeft dezelfde mystiek. Een schip vaart weg en weer terug, net als een circus. Als buitenstaander kan je je dat niet goed inbeelden. En Oostende heeft dezelfde mystiek: een oude havenstad aan zee … Ik ben helemaal geen zeekind, wij zijn afkomstig uit het Mechelse. Maar ik hou wel van de zee. Zeker voor mensen van het binnenland blijft de zee een van de grootste mysteries op aarde.”

Waren jullie vaak in Oostende?

Maria: “We traden hier nog op in het Kursaal, Danny was nog een kind. Onze affiches van Clown Patatje hingen hier toen maar twee dagen, want ze werden allemaal gestolen.”

Danny: “Mijn vader Johnny, die in 2020 overleed, wou als kind altijd kapitein worden. Ik ben de zesde generatie van onze circusfamilie. Het begon in 1842 met Adolf-Peter Van den Berghe, een Gentenaar die op zijn vijftiende van huis wegliep om mee te kunnen gaan met een Duits circus dat toen in Gent stond. Mijn vaders moeder stamde van hem af. Zijn zoon en kleinzoon bouwden niet echt een circus uit, maar eerder een reizend spektakeltheater. Na de Tweede Wereldoorlog zag het er even naar uit dat het gedaan ging zijn. Ze verloren toen al onze tenten en woonwagens. Het is op dat moment dat vader droomde van een leven als matroos … en wie weet, later als kapitein.”

Maar het werd toch circus. Zit dat zo diep in het bloed?

Danny: “Mijn vader was cowboy-zanger. Hij hield van Elvis, country en rock-‘n-roll, maar niet van de Beatles. Bij de doorbraak van de Beatles zette hij weer de cowboyhoed op en startte westernshows met lasso’s en zwepen. En daaruit is Circus Ronaldo ontstaan. Mijn broer en ik evolueerden naar circustheater en trokken daar in 1996 voor de eerste keer internationale aandacht mee, toen we per boot naar IJsland reisden om daar op te treden.”

Stapte de zevende generatie intussen ook de circuswereld in?

Danny: “Van mijn vier kinderen hebben er al twee van circus hun beroep gemaakt, de derde volgt een circusopleiding en mijn enige dochter is nog maar tien, maar het zit er ook in. Er is een magie, hé. Toch zijn er ook veel kinderen die in een circus geboren worden en al snel zeggen: Dit is niets voor mij. Een zoon van mijn broer heeft er geen zin in en dat is oké natuurlijk.”

Maria: “Wij hebben onze kinderen of kleinkinderen nooit gedwongen. Het heeft geen zin om met een stok achter hen aan te zitten. Maar het doet wel deugd dat het circus verder gaat. Mijn schoondochter zei nog zo: Mijn kinderen worden geen circuskinderen, ze gaan studeren. Maar dat mocht niet baten. Van kleins af gingen ze liever met oma mee, naar het circus. Zelf kom ik niet uit een circusfamilie, maar ik kon me niet vinden in mijn leven van toen. Ik leerde Johnny kennen en ben in het circus gestapt.”

Waarom doen jullie het?

Danny: “Je moet regelmatig opnieuw de keuze maken, en weten waar je het voor doet. Anders hou je het niet vol. Want het is een heel complex leven. Maar ik doe het echt voor de liefde en erkenning. Iedereen gelooft in liefde, maar het is niet zo simpel om liefde te herkennen in iets. En het is daar dat de circuswereld zich heel goed toe leent. Bij ons vinden mensen iets van zichzelf terug, iets wat ze verloren of gemist hebben. Voor mij is het circus, veel meer dan een wereld van tonen, een wereld van herkennen.”

Maria: “Je voelt soms zo de liefde van het publiek. Het is prettig als je de mensen in de handen hebt. Een bezoeker zei me ooit: ‘Jullie hebben iets in mij losgemaakt. Ik ga de hele nacht met mijn vrouw vrijen’. Plezant vind ik dat.”

Danny: “Elk leven heeft zijn charme, maar veel mensen ervaren een enorme druk, angst zelfs. De klimaatopwarming, de dreiging van een Derde Wereldoorlog … En daar tegenover staat het circus, waar elk zijn taak heeft en iedereen direct zijn nut vindt. Het is een mini-maatschappij waar we voor iedereen een job hebben. Alles wordt er direct zinvol. Onze maatschappij legt van bij de geboorte de lat hoog. Maar ik hou niet zo van circussen waar iedereen hetzelfde niveau moet hebben. Niet iedereen staat continu in zijn of haar volste kracht. De een is jong en nog aan het leren, de ander al wat ouder, en anderen staan midden hun bruisende kracht. Dat geheel is het leven. En dat vind ik veel herkenbaarder.”

Op TAZ komen jullie met drie woonwagens naar het Leopoldpark. Wat gaan jullie er doen?

Danny: “Mijn broer en ik hebben al 21 jaar een voorstelling waar we spelen met pizza’s. Een jongen van 16 uit Lier is al jaren gek van die voorstelling. Hij en ik gaan bij de opening van het kinderpark Wonderwaai iets doen met pizza’s en zo de aanzet geven tot het feest. Ik zal ook iets vertellen bij de opening van TAZ in zijn geheel en speel de Dood in de familievoorstelling Doe de groeten aan de ganzen. En we komen hier inderdaad tien dagen wonen: mijn mama, mijn zoon Angelo en ikzelf. Mensen zullen in onze woonwagens op bezoek kunnen komen om ons verhaal te horen. Zo brengen we het thema ‘generaties’ tot leven, want mijn verhaal zal anders zijn dan dat van mijn mama of mijn zoon. Het is iets dat we nog nooit gedaan hebben. Ik kijk er wel naar uit.”

Maria: “Bij elk verhaal zullen we nog eens de helft erbij verzinnen. Maar ik hoop toch ook op nog wat tijd om aan zee te gaan wandelen.” (lacht)