Op de hoek van de Doorniksewijk en de Wagenmakersstraat is in de gevel van een studentenkot een uithangbord verwerkt. ‘Burning Love’ staat erop vermeld.
Een mooi eerbetoon is dat, want waar zich nu dat onderkomen voor de onderwijzers en dokters van morgen bevindt, stond vroeger een volkscafé met dezelfde naam waar ene Ghislain op het ritme van liedjes uit een ouderwetse jukebox zijn cliënteel van gerstenat en kortendrank voorzag.
Een van die habitués was een schrijver die eind jaren tachtig in één adem werd genoemd met jonge goden als Brusselmans en Lanoye. Alvorens hij zijn carrière smoorde met een kussen dat van hedonisme was doordrenkt, gold Luc Boudens als een bloem in de woestenij die de Kortrijkse letteren toen waren. Aan de Leieboorden schreef hij twee kleinoden: de kortverhalenbundel Vrijdag Visdag en Het zijn lange dagen, een roman over het liederlijke leven van een barman die de herenliefde is toegedaan.
De hartstocht voor het woord laait hoog op in onze stad. Doe er uw voordeel mee, tijdens deze ellenlange dagen
Kortrijk heeft lang op zijn opvolger gewacht. Het is echter met enige opwinding dat ik u lezers, en ook de heer Boudens, huidig inwoner van Antwerpen en bezitter van een wulpse snor, ervan op de hoogte breng dat het gedaan is met de literaire schraalte. Jong grut uit de stad knokte zich op de voorgrond nadat het Memento Woordfestival, dat afgelopen weekend zou plaatsvinden, jammer genoeg werd afgelast. De ruwe diamant Vere Verheecke, bijvoorbeeld, die op haar blog rake brieven richtte aan onder anderen Anne Frank en Frida Kahlo. Thomas Jacques vatte in een video de tijdsgeest samen in een apocalyptisch verhaal. Vorig jaar al liet dichteres Siel Verhanneman haar eerste roman op de wereld los, en Valerie Tack, de dame naast wie ik elke morgen wakker mag worden, schreef een eigenzinnig debuut. Om maar te zeggen: de hartstocht voor het woord laait hoog op in onze stad. Doe er uw voordeel mee, tijdens deze ellenlange dagen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier