Schrijver Giuseppe Minervini (29) staat met eerste worp ‘Krank’ op Boektopia

Negenentwintig is ie, Giuseppe Minervini. Roeselarenaar met Italiaanse roots die net voor de coronapandemie Leuven ontvluchtte en in Kortrijk neerstreek. Veelzijdig als een duvelstoejager: filosoof, muzikant, regisseur, redacteur én ook schrijver. Met ‘Krank’ presenteerde hij in augustus zijn eerste boek. Op zondag 29 oktober gaat hij op Boektopia in de Kortrijkse Xpo in gesprek met zijn lezers.

‘Onze zoon werkte tien jaar aan een roman, die je nu in alle boekhandels kunt kopen’. Er schemert wat trots, ja zelfs een vleugje opluchting door in een bericht op het Facebook-profiel van Al Garda, een Italiaans restaurant in Roeselare. Het zijn de woorden van Giuseppe Minervinis ouders, aan wie de jonge Italiaanse auteur-filosoof zijn voorliefde voor ossobuco te danken heeft. Wie even naar beneden scrolt, ziet nog twee andere, niet minder toonaangevende, recensies. ‘Een krankzinnige roman van een veelbelovend schrijver’, vindt De Standaard. ‘Een van de allerbeste boeken van het moment’, denkt Humo.

De schrijver denkt er het zijne over. “Heel gevaarlijk (lacht). Ik durfde voorheen niet na te denken over mijn verwachtingen. Het is ook bevreemdend hoor. Mijn kind is het huis uit en meteen volwassen.”

Minervini kreeg zijn liefde voor de literatuur niet met de paplepel binnen. “Lezen. Écht lezen, heb ik opgepikt van een leerkracht Nederlands, die me onder meer Beckett voorgeschoteld heeft. Ik ben nogal eenzaam opgegroeid, zonder broers of zussen, en in een gat als Roeselare. Als kind heb ik onderhuids altijd een soort ongeduld zonder doel gekend. Schrijven en lezen vormden daar een onvolkomen antwoord op.”

Pas als universiteitsstudent in Leuven kon Minervini zich volledig onderdompelen in literatuur en filosofie. Zijn tijd aan de Biermans-Lapotre-universiteit in Parijs gaf de definitieve duw in de rug. “Ik besefte dat ik volop wilde schrijven. Dat er geen alternatief was. Dat ik me moest overgeven aan die andere wereld. Het plan was om dat 1 jaar vol te houden… Maar ik ben nog altijd bezig. (lacht)”

Paniek

Minervini studeerde in 2017 af, maar bleef in Leuven wonen. In 2018 werkt hij zijn eerste manuscript af, al zorgde dat allerminst voor euforie. (monter) “Dat trok nergens op. Ik ondervond toen ook dat ik aan een paniekstoornis leed. Ik verkrampte in de buitenwereld en worstelde met dat leven achter een scherm. Angst voor de angst, kan je je dat inbeelden? Wist je trouwens dat er geen negatief zit in ‘angst’?”

“Ik heb nooit antidepressiva genomen, maar heb wel een tijd therapie gevolgd. Ik leerde er zelfdiscipline, een soort lenigheid waardoor ik de paniek kon kanaliseren. Of het schrijven me heeft geholpen? (denkt na) Misschien. Deels. Schrijven betekende voor mij altijd een bron van vreugde. Ik besefte ook dat ik de spontane gedachten die ik had, niet mocht afwijzen.”

Ix

Minervini’s eerste boek, ‘Krank’, is deel van een trilogie. Het hoofdpersonage Ix, een pseudoniem, hij wil zijn naam niet volledig prijsgeven, bevindt zich in een dodencel wanneer hij in een document aan zijn rechter zijn vrijspraak bepleit. “Krank is een maatschappijkritisch document. Het wil de feodaliteit van de grote bedrijven onderuithalen”, zegt Minervini. “Het hoofdpersonage is een wees. Zijn ouders zijn omgekomen in een auto-ongeluk. Ix leeft hierdoor in een dystopie, in een claustrofobische wereld. Ix wil in zijn document het ontoegankelijke toegankelijk maken. Hij wil dingen zegen die je in een rechterlijke context eigenlijk niet kunt zeggen. Dat maakt het wat Kafkaiaans. Hij worstelt met zijn brief. Weet niet echt welk punt hij er exact mee wil maken. Het komt zelfs zover dat hij zich afvraagt of hij wel nog steeds naar de vrijspraak verlangt.”

In Krank is er geen godsfiguur, noch zijn er grote autobiografische elementen. “Al ontsnap je daar als schrijver niet aan. De verwijzingen naar het eigen leven zijn er. Niet-intentioneel welteverstaan. Maar ze zijn er zeker. Roeselare komt erin voor, net als het café De Dingen in Kortrijk. Hoe dan ook eist het boek wel een tijdsinvestering van de lezer. Ik hoop op empathie, dat begint waar het inlevingsvermogen eindigt.”

Kortrijk met een ‘ei’

In 2019 verhuisde de schrijver samen met zijn vriendin naar het goedkopere Kortrijk. Hier holde zijn eenzaamheid uit. “Kortrijk is een dorp. De psychische ruimte is hier groter. Drie jaar lang heb ik de riedel ‘Wat gaan we vanavond doen?’ gehaat. Nu leef ik zonder baxter, meer geborgen.”

Minervin kan in Kortrijk zijn artistiek ei kwijt. In 2019 richtte hij samen met Arne Demets (29) Tegenadem op, ‘Waarschijnlijk een productiehuis’. (Gniffelend) “Als we maar niet hoeven te benoemen waar we mee bezig zijn, is het goed, nietwaar? Identificatie is deel van het proces. Het mógen snuffelen is sowieso belangrijk. Muziek, bijvoorbeeld, is een pak zintuiglijker dan filosofie of schrijven. Nadenken is er minder noodzakelijk. Met Tegenadem staan we trouwens op Wonder Creativity Festival (tot 5 november, red.) in Kortrijk. In de kelder van Atelier Nooitgedacht bemoeien we ons met het publiek, dat hier orde in de muzikale chaos zoekt.”

Hoewel Minervini op artistiek vlak andere paden bewandeld, laat hij het schrijven niet los. “Er zitten vier novelles aan te komen. ‘Mini-Minervini’s’, noemt mijn uitgever ze (lacht). Hoewel, eentje wordt stilaan een roman. ‘Ebernist’, heet het. Ik beschrijf er mijn band met mijn Italiaanse familie in. Mijn opa, een houtbewerker, timmerde bij leven doodskisten in elkaar. Maar toen hij eindelijk met pensioen kon, kreeg hij parkinson en stierf hij. Heel tragisch. Nu, in Italië bestaat de gewoonte om na tien jaar de beenderen van een overledene in het bijzijn van zijn familie op te graven. De afgespoelde resten worden dan in een blauwe zak bewaard. Einde van het ritueel, zo denk je dan, maar niet zo met mijn opa. Ik herinner me nog helder hoe de begrafenisondernemer de holle schedel van mijn grootvader bekeek, omdraaide en riep: ‘Er zit nog honderd euro in!’ Mijn familie moest er smakelijk om lachen, maar ik was in shock. (lacht) Die absurditeit, en hoe culturen kunnen verschillen, vormt de brandstof van mijn volgende boek.” (JS)