Robain Vanmaele brengt eerste poëziebundel uit: “Soms zijn de gedichten ernstig maar meestal ludiek”

Toen de bridgeclub van Robain Vanmaele (74) niet meer kon samenkomen tijdens corona, stuurde hij de groep elke week een gedicht door. Nu heeft hij die gedichten samengebracht in zijn eerste poëziebundel ‘R(M)ijmelarij, R(M)ijmelarij, R(M)ijmelarij van Robain’.

Robain Vanmaele (74) is getrouwd met Rita Bouckaert, en samen heeft het koppel twee kinderen en vier kleinkinderen. Robain woont nu in Diksmuide, maar hij groeide op in Staden, waar hij leider bij de Chiro was en waar ook zijn schoonfamilie woonde.

“Ik was altijd heel geïnteresseerd in taal en had altijd al een groot gevoel voor ritme en taal. Tijdens feestjes was ik de gelegenheidsdichter van dienst. Meestal zette ik mijn eigen gedichten in rijmvorm op de toon van een lied van Willem Vermandere”, vertelt Robain. “Ik ben al jaren bridger, maar door corona mochten we niet meer samenkomen. In het begin stuurde ik naar alle bridgers van de club iedere dag een gedicht met het idee dat de lockdown maar enkele weken zou duren. Toen bleek dat die langer duurde dan verwacht, stuurde ik nog maar wekelijks een gedicht. Zo heb ik een 100-tal gedichten verzameld in die periode, soms ernstig maar meestal ludiek.”

“Ik had altijd al een groot gevoel voor ritme en taal”

Het werd een ferme bundel en vrienden maanden Robain aan om er meteen een boek van te maken. “Dat leek me een goed idee, met mijn leeftijd in mijn achterhoofd dacht ik dat het misschien leuk zou zijn voor de kinderen en kleinkinderen. Dus zocht en vond ik een uitgever”, legt Robain uit.

Humor

“Ik beschouw Toon Hermans en Willem Vermandere als mijn geestelijke vaders. Ik vind het zo jammer dat de humor, zoals die van Toon Hermans, niet meer bestaat, want humor staat tegenwoordig gelijk met spot. In mijn gedichten is er ook wel ironie te vinden, maar wat je er nooit in zal vinden zijn kwetsende woorden. Ik blijf respectvol voor iedereen. In een gedicht moet ritme zitten, het moet vloeien. Op het einde van het boek wordt teruggekeken op 100 jaar oorlog.” (ACK)