Malinga Deseyn (47) heeft haar eerste boek uit. Haar verzamelde gedichten gaf ze in eigen beheer uit. En ondertussen is ze opnieuw aan het schrijven geslagen. In haar boek gaat het over haar gevoelens, ook over haar meisjestweeling die ze in 2007 verloor.
In Sint-Eloois-Winkel is er niemand die Malinga niet kent. De 47-jarige Winkelse werd geboren in Zuid-India, maar werd in 1980 geadopteerd door Cyriel Deseyn en Marie-Thérèse Vandenbussche en groeide er op in de Gullegemsestraat. “Ik herinner me niets meer van mijn eerste levensjaren”, is Malinga eerlijk. “Toen ik hier aankwam, spraken we uiteraard geen Nederlands. Dat is pas gaandeweg gekomen door hier naar de lagere school te gaan.”
Malinga was niet het eerste adoptiekindje ten huize Deseyn-Vandenbusssche. “Mijn zus Bernadette was me voorgegaan. Zij was al tien jaar toen ze hier arriveerde. We waren in België zussen, maar zijn geen bloedverwanten. We verbleven wel in dezelfde instelling voor we naar Winkel kwamen.”
Gepest om huidskleur
Over haar Winkelse ouders niks dan lof, al was het tijdens de jeugd ook niet altijd makkelijk. “Ik werd inderdaad gepest, veelal om mijn huidskleur. Maar ik heb me ook nooit laten doen, ik verweerde mij. Al besef je later dat het niet altijd zin heeft om ook fysiek in de bres te springen. Ik zie dat nu ook bij mijn kinderen. Akkoord, het zijn niet altijd doetjes. Dat hoeft ook niet en als ze iets misdaan hebben, zal ik hen daar wel op wijzen. Maar waarom moet men pesten? En altijd die huidskleur daarbij halen?”, stampt Malinga een open deur in.
Malinga ging ook nog op zoek naar haar roots. “Ja, ik ben hier gelukkig. Ja, ik heb hier alles wat ik moet hebben. Maar net als de meeste adoptiekinderen wil je toch weten waar je vandaan komt. Ik ben in 1998 naar India teruggekeerd, samen met Henk Germonprez heb ik die reis gemaakt.”
Witte bloem
Malinga bezocht onder meer de instelling in deelstaat Tamil Nadu, waar ze verbleef. “Mijn dossier hier in België had niet veel klaarheid gebracht, ook in India kon of wilde men mij niet veel vertellen. Officieel is mijn moeder overleden, maar ik heb daar mijn twijfels over. En mocht het zo zijn, dan zal ik daar wel broers en zussen hebben. Maar ook die kwam ik niet op het spoor. Ik kwam er wel te weten dat mijn naam ‘witte bloem’ betekent.”
Ondertussen stichtte Malinga hier ook een gezin. Zij en Eddy Dejonckheere zijn de ouders van de tweeling Yarno en Yenco (15) en Kjernzo (12).
“Drie zonen, maar daar hadden ook twee meisjes bij kunnen zijn. In 2007, het jaar na de geboorte van de jongenstweeling, was ik in verwachting van twee meisjes. Toen ik op het punt stond te bevallen, zijn we een van de twee al verloren. Ik ben toen nog met de ambulance van Izegem naar Leuven gebracht. Ik herinner me nog alles glashelder. Ik weigerde ook een epidurale en maakte alles zeer bewust mee. Ook ons tweede dochtertje heeft het daar niet gehaald. Ze kregen de namen Shakira en Shadira.”
Vroege vogel
Sinds 2015 is Malinga op Facebook aan het schrijven geslagen. “Ik ben een vroege vogel. En als ik wakker ben om 4 uur, dan begin ik al iets te schrijven. Dat gaat om gevoelens en gedachten, uit mijn hart en uit mijn ziel. Altijd doodeerlijk. Zo ben ik, ik vertel alles rechtuit en ik weet dat ik daarmee soms wel eens tegen iemand zijn schenen schop. Heel wat van die gedichten gaan over de twee meisjes die ik verloren ben. Ik denk nog dagelijks aan hen.”
Al sinds februari 1998 werkt Malinga in het klooster van Heilige Vincentius a Paula in Oostnieuwkerke. “Samen met een collega doen we daar het huishouden. Koken, de was en de plas. Alles wat ze ons vragen.”
Kloosterzusters lijken het leven van Malinga wel te blijven bepalen. “Het is door de zusters dat ik hier terecht ben gekomen, ik heb ook gestudeerd bij de Zuster van Liefde in Kortemark en nu werk ik opnieuw tussen de zusters. Maar er is heel wat verschil tussen hoor, de ene zijn strenger dan de andere”, knipoogt Malinga.
Vroeger trok Malinga per scooter naar Oostnieuwkerke. “Nu neem ik de Belbus. ‘s Morgens zit ik daar meestal alleen op, het is ook altijd vroeg. Maar ondertussen ken ik al die chauffeurs met wie ik graag een babbel sla.”
In eigen beheer
Zes jaar lang pende Malinga gedichten. “Het is eigenlijk dankzij Guido Tanghe dat ik destijds durfde te beginnen schrijven. En plots was er het idee om dat te bundelen in een boek. Ik schreef wat uitgevers aan, maar die hadden geen interesse”.
“Daarom dat ik het boek in eigen beheer heb uitgegeven. Het is gedrukt bij Deleprinting in Roeselare, gerund door Winkelnaars. 416 gedichten nemen er telkens één pagina in. Er staat ook telkens een foto bij.”
Op 16 februari 2021 verloor Malinga haar ma Marie-Thérèse. “Ik ga nu elke avond bij mijn vader thuis. Hij wordt er straks 87 en heeft wel wat hulp nodig. Mijn zus Bernadette – die vier jaar ouder was dan ikzelf – is overleden. Op 5 december zal het straks acht jaar zijn. We hebben uiteraard nog contact met haar vier kinderen. Ook voor onze ouders was dat erg zwaar natuurlijk.”
De boekvoorstelling had vorige zaterdag in ‘t Arbeidershuis moeten plaatsvinden, maar dat was door corona dicht. De Velodroom deed dienst als nieuwe locatie. “Er kwam behoorlijk wat volk op af. En zelfs mijn Eddy is komen kijken”, glimlacht Malinga die ondertussen al zes gedichten ver is voor haar nieuw boek. “Dat zal wel nog een tijdje duren.”
Het boek kopen (20 euro) kan door een bericht te sturen naar Malinga via Facebook, of door haar te contacteren viamalinga661@hotmail.com of het nummer 0476 22 36 30
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
