“Door de coronacrisis heb ik bij mezelf iets ontdekt: ik sta positiever in het leven dan ik vermoedde. Mijn cartoons zijn nu minder bijtend. We leven in cynische tijden vol bagger op sociale media. Tekeningen moeten daar geen schepje bovenop doen”, aldus cartoonist Marec.
“Het was mijn kinderdroom om cartoonist te worden”, bekent Bruggeling Marc De Cloedt (65), alias Marec. “Mijn twintig jaar oudere neef Guido tekende voor het Brugsch Handelsblad. Het doel in mijn prille leven was om Guido op te volgen. Bijgevolg trok ik naar de Academie. Ik herinner mij nog de laatste les, vlak voor ik afstudeerde. Leraar en dichter Paul Vanderschaeghen zei: er staat een economische crisis voor de deur, er zal veel werkloosheid zijn. Als je de kans krijgt op een job, grijp die met beide handen.”
Die Keure
“Bijgevolg begon ik op mijn achttiende, in volle oliecrisis, in de Brugse drukkerij Die Keure te werken. Ik deed het niet graag, mijn dromen lagen elders. Maar ik werd snel papa van drie kinderen en waagde daarom aanvankelijk de stap naar een zelfstandig bestaan als tekenaar niet. Twaalf jaar lang heb ik bij Die Keure mijn broek versleten. Ondertussen mocht ik tekeningen publiceren in het stripblad Wordt Vervolgd en maakte ik cartoons voor de Brugse Uitkrant, waarin ik op satirische wijze de exploten van het Brugse stadsbestuur becommentarieerde, tot woede van vooral cultuurschepen Hugo Stevens.”
“Ik was een enorme fan van het Franse tijdschrift Charlie Hebdo, dat zijn gelijke niet heeft in ons land. De Uitkrant betekende een springplank voor mij, want ik kon nadien wekelijks op de regionale pagina’s van Het Nieuwsblad een cartoon kwijt. Om den brode maakte ik op vraag van Paul Maréchal van de Brugse uitgeverij Colombine tekeningen voor zijn cadeauartikelen. Hij werkte samen met een Franse fabrikant, het was gek om in de souvenirwinkeltjes aan de Azurenkust geschenkartikelen met mijn tekeningen te zien hangen.”
“Mijn tekening over Jurassic Park en Schindler’s List – twee films die Steven Spielberg in een jaar tijd uitbracht – in het tijdschrift Markant zorgde ervoor dat Karel Anthierens mij in Het Volk binnenloodste. Deze vrijzinnige hoofdredacteur hield het slechts een jaar vol in dit katholieke blad, maar ik mocht na de fusie met Het Nieuwsblad vanaf 1999 dagelijks een cartoon leveren. Dat doe ik nog altijd, nu zelfs twee. Hoewel ik zelf absoluut niet sportief ben, ik leef eerder ongezond, maak ik elke dag ook een cartoon over de sportactualiteit. Wat mij opvalt, is dat er in de sport erg radicale mensen zijn met even weinig gevoel voor humor als islamitische fundamentalisten.”
“Zelf heb ik voor het eerst ervaren dat ik een gevaarlijke job heb, toen er op honderd meter van The Cartoonist in de Brusselse Marollen een aanslag gepleegd werd op het Joods Museum. De latere terreuraanslagen op Charlie Hebdo in Parijs en in de Brusselse metro zorgden voor een gespannen sfeer en gevoelens van onveiligheid. Een Brusselse galeriehouder wou mijn erotische tekeningen niet meer exposeren, omdat hij vreesde voor de veiligheid van zijn personeel.”
“Op zulke momenten zie je overal spoken en word je op den duur bang van je eigen schaduw. Mijn vrouw Martine en mijn dochter Marloes, die mijn cartoongalerie aan de Zavel runden, werden verbaal bedreigd. Ik was elke avond blij dat ze veilig thuis in Brugge geraakt waren. Omdat Brussel na de aanslagen een belegerde stad was en er nauwelijks nog klanten kwamen, hebben we The Cartoonist opgedoekt en heb ik enkele jaren samen met mijn vriend Pieter Aspe een boekenwinkel in de Sint-Jakobsstraat uitgebaat. Dat is nu De Loge van Marec.”
“Met de coronapandemie beleven we nu al bijna twee jaar een andere vorm van terreur, met een onzichtbare vijand. Dat is ook te merken in Het kompas van Marec, mijn jaaroverzicht dat uit is bij Pelckmans. Eind vorig jaar dacht ik dat we van Covid-19 verlost waren. Na honderden tekeningen over corona was ik het wat beu, ik dacht dat op den duur mijn inspiratie zou opdrogen. Maar we zitten met een vierde golf, er komen steeds nieuwe insteken.”
“Door corona heb ik ontdekt dat ik positief in het leven sta. Eerlijk gezegd, dat wist ik voordien van mezelf niet. Ik ben positief maar ben wel negatief getest! We leven in harde tijden. Het heeft geen zin om een cynische tekening te maken, die nog scherper is dan de bagger op de sociale media. Uiteraard blijven mijn cartoons een kritische kanttekening, maar vroeger dacht ik dat een goede cartoon bijtend moest zijn. Een tekening kan ook rust brengen, al is het slechts voor enkele seconden. De tijd die je krijgt om bekeken te worden in een krant is beperkt. In maximaal vijf seconden krijg je de kans om de lezer te overtuigen.”
“Er zijn mij nog andere dingen bijgebleven in 2021. Ik ben wel enkele dankbare figuren kwijt: Trump en Merkel. Gelukkig was er nog het Vlaams parlementslid Sihame El Kaouakibi, die subsidiefraude pleegde. Zij bewees dat anderskleurige vrouwen even slecht kunnen zijn als witte mannen. Wat een verademing!”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
