Anke Buckinx en Stephanie Coorevits: “Wij zijn outsiders, dat bindt ons”

Net als vorige week confronteren we een columnist van Het Belang van Limburg met eentje van De Krant van West-Vlaanderen. Vandaag zijn dat niemand minder dan Anke Buckinx (40) en Stephanie Coorevits (35), twee sterke persoonlijkheden met een even uitgesproken mening als liefde voor hun gouw. In vijf ‘W-vragen’ proberen ze de titel van Mooiste Provincie binnen te rijven.

Anke Buckinx, u welbekend als ochtendstem van radiozender Joe, schrijft columns in Sjiek, het magazine van Het Belang van Limburg. Daarin geeft ze graag een inkijk in haar privéleven, maar even vaak zet ze een maatschappijkritische bril op, als een dikke streep grondverf onder een laklaagje gespeeld je-m’en-foutisme.

Stephanie Coorevits – psycholoog, auteur van lifestyleboeken en televisiemaakster – legt dan weer iedere vrijdag haar ziel bloot in de West-Vlaamse tegenhanger van Sjiek, KW Weekend. Zij vertelt honderduit over de grote en kleine geneugtes die haar leven larderen. In haar typische licht-sarcastische stijl schuwt ze ook geen (zelf)kritiek. Deze twee dames met een visie noemen zich trotse ambassadeurs van hun provincie. Geen beter duo dus, om de tweede en laatste veldslag in de strijd tussen Limburg en West-Vlaanderen te beslechten.

We ontmoeten Anke en Stephanie in Vilvoorde. Op neutraal terrein, mooi in het midden tussen Hasselt – waar Anke woont – en Kortrijk, Stephanies heimat. Zo moet niemand naar “die andere uithoek van het land” karren. “Jammer toch, dat onze provincies zo ver uit elkaar liggen”, zucht Stephanie. “Want ik vind Limburg supertof. Weet je, West-Vlamingen en Limburgers lijken – hoezeer ze intrinsiek ook verschillen – tóch erg op elkaar. Wij accorderen goed; veel beter dan met, pakweg, Antwerpenaren. Misschien omdat we letterlijk outsiders zijn. Wij zijn underdogvolk, hé. Dat bindt ons, net zoals het onweerlegbare feit dat we in de mooiste provincies van het land wonen.”

“Alleen jammer dat wij geen zee hebben”, pikt Anke in. “Dan zou Limburg, alles bij elkaar opgeteld, met gemak ‘s lands mooiste streek zijn.”

De toon is gezet; tijd voor de ‘W-vragen’.

Wie?

Welke provinciegenoot verdient volgens jou een standbeeld, en waarom?

Stephanie: “Voor West-Vlaanderen zou ik twee personen willen nomineren: televisiemaker Wim Lybaert en zanger Wannes Cappelle. Wim, omdat hij in de eerste plaats een superleuke mens is, maar vooral ook voor wat hij gerealiseerd heeft met ‘De Columbus’ (de Eén-reeks waarin Wim met bekende gasten eropuit trekt in een mobilhome, op zoek naar het Goede Leven, red.). Wim is een West-Vlaming in hart en nieren, hij ademt de provincie in alles wat hij zegt en doet. En dan heeft hij ook nog eens het unieke talent om mensen te kunnen raken op een ongelooflijk ontwapenende manier. Ook Wannes Cappelle is hors catégorie. Hij heeft het West-Vlaams als taal uit de verdomhoek gehaald en opnieuw op de kaart gezet. De poëzie die Wannes met Het Zesde Metaal brengt, is fenomenaal.”

Anke: “Ik ben niet zo’n fan van standbeelden. Meestal portretteren ze historische figuren, die wellicht hun plaats in de geschiedenis wel verdiend hebben, maar van wie de meeste passanten totaal niet weten wie ze waren of wat ze vertegenwoordigen. Dus zoek ik het – net als Stephanie – in de hedendaagse muziek. Van mij mag men drie Limburgse dance-iconen in brons gieten: Regi Penxten, Pat Krimson en Maurice Engelen. Die laatste is dan wel in het Antwerpse Herselt opgegroeid, maar uiteindelijk in onze provincie neergestreken. En je weet: eens Limburger, altijd Limburger. (lacht) Die drie gaan al generaties mee en ze hebben de Belgische dancescene toch wel een serieuze smoel gegeven, vind ik. En het zal ook meteen een unicum zijn om de twee eeuwige aartsrivalen, Patje en Regi, samengesmolten te zien.” (lacht)

Wat?

Wat kan er beter in je eigen provincie en hoe zou je dat aanpakken?

Anke: “Ik gruw van de toenemende leegstand in de Limburgse stadscentra. In Hasselt is het probleem zeer groot, en in Genk gaat het ook die kant uit. Zó lelijk, al die lege, verloederde etalages van panden die te koop of te huur staan. Veel handelszaken hebben de binnenstad verlaten om zich in de hippe buurt aan de kanaalkom te vestigen. Het nieuwe Quartier Bleu is dan ook prachtig. Maar tegelijkertijd bloedt het centrum leeg. Hasselt, dat ooit zo bruiste, wordt met de maand desolater. Dan denk ik: “Dóe daar ‘ns iets aan, beste stadsbestuur!” Het duurt bijvoorbeeld jaren eer eigenaars moeten beginnen te dokken; er zouden veel sneller fikse belastingen geheven moeten worden op leegstand. Dan zouden de vaak belachelijk hoge huurprijzen zéér snel zakken, denk ik. Of stel die panden op één of andere manier open voor jonge creatievelingen, dan breng je nieuw leven in de stad.”

Stephanie: “Kortrijk kampt met hetzelfde probleem. Het is een ziekte van deze tijd, vrees ik. Maar meer nog erger ik mij aan de toenemende verrechtsing. Vooral in mijn eigen provincie is die trend duidelijk zichtbaar. Mensen die voor partijen als Vlaams Belang stemmen, hielden dat vroeger voor zich. Zeker West-Vlamingen, die van nature zeer gesloten zijn, spraken daar niet over. Uit zelfbescherming, of misschien zelfs uit schaamte. Maar nu zie je het openlijke racisme hand over hand toenemen, en dat vind ik schokkend. Alleen: hoe pak je zoiets aan? De vraag stellen is in dit geval veel makkelijker dan ze beantwoorden, helaas.”

Waar?

Als je één stad of plek in je provincie, elders dan waar je nu woont, zou moeten kiezen om je te settelen, welke zou dat dan zijn, en om welke reden?

Stephanie:(resoluut) “De kust, sowieso. De zee is fantastisch. Ik verkies de rustige plekjes, zoals Sint-Idesbald en Oostduinkerke: héérlijk gewoon. Op het strand struinen en je voetsporen weggevaagd zien worden door de golven: dat beeld doet me stilstaan bij mijn eigen vergankelijkheid.”

Anke: “Dat is zó mooi… Ik zou ook voor de zee kiezen als die tot in Limburg zou reiken. Helaas! (lacht) Nee, ik wil in Hasselt blijven. Ik ben daar thuis en ik ga er nooit meer weg. Maar als ik moét kiezen, dan zou ik naar de groene rand verhuizen. Een groot, vrijstaand huis met karakter in Sint-Lambrechts-Herk, Stevoort of Kiewit: dat zie ik wel zitten. Daar, op de buiten, is het rustig wonen en toch ben je in een wip in het centrum van Hasselt. Da’s win-win.”

Waarom?

Waarom is jouw eigen provincie de mooiste, leukste, interessantste… om te wonen?

Anke: “Omdat Limburgers enorm hartelijke mensen zijn. Wij doen alles met de glimlach.”

Stephanie: “Da’s waar: jullie zijn echte positivo’s.”

Anke: “Ja, hé? Waar zie je nog borden naast de autosnelweg waarmee bezoekers welkom worden geheten? Een vriendin van mij is onlangs verhuisd. Naar een andere provincie, die ik niet bij naam zal noemen – en nee, het is níet West-Vlaanderen. Zij heeft het soms best moeilijk, want ‘hier slepen de mensen hun bakkes over de grond’, klaagt ze. (lacht) Dat is in Limburg ondenkbaar. Ik woon naast een bushalte, en als ik mijn hoofd nog maar uit het deurgat steek, word ik al begroet. De samenhorigheid is groot: het fameuze Limburggevoel, weet je wel? Daar kan geen énkele provincie aan tippen. Je ziet, ik ben enorm chauvinistisch.”

Stephanie: “Ik ook. Ik hou van mijn roots. West-Vlamingen zijn geen zagers. Die nuchtere bescheidenheid typeert ons. Mij ook, en daar ben ik trots op. Ik zou niet zijn wie ik nu ben als ik niet in West-Vlaanderen geboren was. Wij zijn een ras apart en dat maakt onze provincie uniek.”

Welke?

Welke score op tien geven jullie, na het horen van elkaars antwoorden, de provincie van jullie opponent, en waarom?

Stephanie: “Ik ben een grote fan van Limburg, dus ik geef zeker 9/10. Eén van mijn liefste vrienden woont in Zonhoven, maar ik kom er te weinig. Misschien waag ik vanaf nu toch wat vaker de oversteek, ook al duurt die úren.” (lacht)

Anke: “Oh, West-Vlaanderen krijgt van mij ook een 9/10, hoor. Toffe mensen, schitterende steden. Brugge, bijvoorbeeld: er bestaan niet genoeg superlatieven om die stad te beschrijven. En de zee, hé. Natúúrlijk, de zee…”

Wie heeft de beste wijn?

We onderwerpen twee uitmuntende streekwijnen, een Limburgse en een West-Vlaamse, aan de oordeelkundigheid van Ankes en Stephanies smaakpapillen. Welke van deze topwijnen mag zich kronen tot dé godendrank der gouwen?

Anke drinkt… Pinot Entre-Deux-Monts, Heuvelland, 2019

“Mooi parfum maar iets te zoet”

Anke is geen wijndrinker. “Sterker nog: ik lust het gewoon niet”, zegt ze. “Het zou dan ook niet eerlijk zijn om deze wijn zelf te beoordelen, dus laat ik de eer aan Joe-collega Jan Bosman. Hij houdt wél van wijn, maar verkiest rood boven wit. Deze pinot vindt hij een uitnodigend parfum hebben, maar de smaak kan hem minder bekoren. Iets te zoet en een beetje vlak. Maar dat is een subjectief oordeel, zegt hij, want het staat volgens hem buiten kijf dat dit geen doordeweekse wijn is. Daarom geeft hij toch nog een 7/10.”

Stephanie drinkt… Chardonnay Heerenlaak, Maaseik, 2017

“Vol, fris en fruitig: ik ben fan!”

Stephanie is een foodie pur sang. In 2013 nam ze deel aan ‘De Beste Hobbykok van Vlaanderen’; ze miste toen op een haar na de gouden medaille. Ook goede wijnen zijn voor Stephanie incontournable, dus is het voor haar allesbehalve een opgave om onze Chardonnay Heerenlaak van Wijndomein Aldeneyck aan de lippen te zetten. “Dit is een échte chardonnay met volle, romige toetsen. Heel lekker; ik ben dan ook een fan van chardonnay. Deze wijn past perfect bij een stukje vis, maar doordat er ook wel wat frisse en fruitige toetsen inzitten, kan hij zeker ook gedronken worden op een zonnig terrasje als aperitief. Voor mij zeker 8/10 waard.”