Als een assisenhof samengeroepen wordt, dan is het in negen van de tien gevallen om een moorddossier te beslechten. Al te vaak wordt in de assisenzaal echter nóg een moord gepleegd: een karaktermoord. Heel soms op het slachtoffer, meestal op de mens in het beschuldigdenbankje. In het geval van Sararat Khaengraeng (36), de masseuse die in januari 2014 terecht stond voor de moord op haar man Marc Clauwaert (47), werd die karaktermoord met uiterste precisie uitgevoerd. Een ‘psychopate pur sang’ met ‘donkere Aziatische spleetoogjes’, werd ze genoemd. Waarna nog een derde moord volgde: twaalf uur na het arrest verhing Khaengraeng zich in haar cel.
Het leven van Phoehomoo Chanthana – zoals ze op 18 maart 1977 ter wereld komt in een provinciestadje in het oosten van Thailand – verliep op zijn zachtst gezegd niet over rozen. Samenhokkend met haar vader, moeder, broer, zus én grootouders onder één dak in een schamel huisje krijgt ze van moeder Thin meer slagen dan eten. Vader Bunsong werkt door de week in Singapore maar als hij thuis is, gedraagt de man zich als een tiran.
Later verklaart Chanthana daarover dat ze haar zusje meermaals tegen hem moest beschermen met een mes. Een voorbode voor de rest van haar leven, zo zal blijken. Eenmaal ze op 21-jarige leeftijd haar diploma Informatica op zak heeft, kan Chanthana niet snel genoeg thuis weg zijn. Ze trouwt in 1998 met Sakda Khaengraeng, neemt zijn familienaam over en verandert haar eigen voornaam. Het huwelijksgeluk is van korte duur: twee jaar later sterft de man aan leverkanker.
Sararat Khaengraeng gaat in Bangkok werken, start er een relatie met de zoon van haar baas en later met de baas zelf. Als ze ook van hem meer slagen dan liefde krijgt, besluit de jonge vrouw het liefdesgeluk in het Westen te komen zoeken.
Gokschulden
Via een vriendin leert ze in december 2002 ene Patrick kennen, een schilder uit Niel. Twee maanden later staat het koppel al in het stadhuis. Patrick denkt dat zijn vrouw overdag in een fruitbedrijf gaat werken, maar in werkelijkheid stapt Sararat de duistere wereld van de Thaise massagesalons in ons land binnen. Er is nog meer dat Patrick niet weet. Sararat integreert zich nogal vlotjes in de Westerse samenleving, getuige haar voorliefde voor Marco Borsato – op zich weinig mis mee – maar ook voor halveliterblikken Jupiler en gokken aan de kaarttafel in het casino.
Nadat hij haar gokschulden heeft afbetaald, stelt Patrick zijn vrouw voor de keuze: de massagetafel of hun huwelijk. Het gevolg: bye bye Patrick. Enter Stefaan, een brave IT’er. Gevolgd door Rudy, Marc, Filip, Jean, Tarak, Ibrahim en Claudiu. Steevast klanten van de massagesalons waar Sararat – of ‘Honeybee’ zoals ze zichzelf op gespecialiseerde websites aanprijst – aan de slag is. Het stramien is telkens hetzelfde: de klanten worden verliefd, willen haar uit die wereld helpen, betalen haar schulden en worden daarna ingewisseld voor de volgende. Vrijwel altijd gaat dit gepaard met hevige ruzies, af en toe ook met een messteek.
Lees verder onder de foto.
Hoe het eraan toegaat in die massagesalons? ‘Gerant’ Johnny van een Oostends filiaal schetst dat later op het proces. “50 euro voor een halfuur, 80 euro voor een uur. Dat is enkel voor een gewone massage. De extra’s regelen de meisjes zelf en alleen dat geld mogen ze houden. De rest is voor de dienst administratie. Wat dat is? Ah, dat ben ik. Het geld komt in een grote pot en op het eind van de dag haal ik die leeg”, vertelt de man zonder blikken of blozen.
(Un)happy ending
Wat die extra’s dan precies inhouden, wil voorzitter Willem De Pauw van hem weten. “Ah, de fameuze happy ending bedoelt u?”, repliceert Johnny. “Dat is dus de mannen laten klaarkomen. Op welke manier, dat kiezen ze zelf en alles heeft zijn prijs. Voor de meisjes is daar weinig happy aan”, moet hij toegeven. In één van de salons waar Sararat aan de slag is – ze werkte achtereenvolgens in Deinze, Mechelen, Boom, Sint-Job en Oostende – worden de dames verplicht om zonder condoom hun klanten te bedienen. Sararat raakt zwanger. Haar partner Filip moet er niet van weten, waarop Sararat van een dak springt en zo de baby verliest. Neen, happy is dat leven allerminst.
Eind april 2010 leert Sararat in Deinze Marc Clauwaert (47) kennen, een gescheiden vader van vier kinderen. Haar dertiende en laatste verovering op Belgische bodem. En opnieuw is het grote liefde, althans van Clauwaerts kant. De man, die net als Sararat met een nogal kwade dronk kampt, verkoopt zijn huis en investeert het geld in een lap grond in Thailand, een Mercedes voor zijn nieuwe vlam en zuivert – opnieuw – haar schulden aan. Na een reis door Thailand nemen ze hun intrek in een eenvoudig huisje in – what’s in a name – de Vredestraat in Oostende. Vredig is het er allerminst. Meermaals horen de buren hoe het koppel hevige ruzie heeft, meestal nadat er flink wat alcohol gevloeid is.
Nu het geld van Marc zo goed als op is – er wordt in het casino soms tot 750 euro per avond doorgejaagd – staat het besluit van Sararat vast: tijd om Marc in te wisselen. Twee dagen na zijn verjaardag, op 18 augustus 2010, trekt het koppel opnieuw naar het casino. Flink beschonken loopt Sararat daar weg, neemt een taxi naar huis en laadt haar kleerkast in haar Mercedes. Wanneer Marc even later thuis arriveert, komt het tot een slaande ruzie.
Lees verder onder de foto.
Wat er zich precies heeft afgespeeld, is tot vandaag een raadsel. “Marc sloeg op mijn hoofd, ik wou met een schaar een elektriciteitssnoer doorknippen en zelfmoord plegen. Om te tonen dat ik hem graag zag, dat ik mijn leven voor hem zou geven. Ik sloot mijn ogen en zwaaide wild met de schaar in het rond. Pas toen ik een kreet hoorde, deed ik mijn ogen weer open. Er zat bloed op Marc zijn borst. Ik ben weggereden, maar bleef in de buurt tot ik de ambulance zag arriveren”, verklaarde Sararat daar zelf over.
De versie van Marc Clauwaert zullen we niet meer horen, de man overleed ter plaatse aan de gevolgen van één steek recht door het hart. Of toch. Op het proces, in januari 2014, werd het telefoontje dat hij pleegde naar de 101 afgespeeld. “Ze heeft me gestoken… Mijn vriendin… Met een mes…”, hoort de zaal de stervende man prevelen. Geen schaar dus, maar een mes. Het blijkt niet de enige leugen te zijn die Sararat de speurders, de onderzoeksrechter en de psychiaters op de mouw speldt. Die laatsten zijn overigens vernietigend voor haar. “Een pyschopate pur sang. Ze liegt zelfs over zaken waarvan ze weet dat de toehoorder meteen kan achterhalen dat het niet klopt. Een gevaar voor de maatschappij”, besluiten Hans Hellebuyck en Paul Lodewyck. Een onbetrouwbaar sujet, met donkere Aziatische spleetoogjes, concluderen de kranten.
Schaar of mes?
Voor de verdediging van Sararat Khaengrang – advocaten Filip Mourisse en Kris Vincke – is het welletjes. “Men vond het financieel niet verantwoord om speurders naar Thailand te sturen om haar achtergrond na te gaan. Hoe kan je dan een correct beeld vormen van haar leven? En de Hare-test (die door psychiaters gebruikt wordt om de mate van psychopathie te bepalen, red.), die is met de natte vinger ingevuld. Als ik alle cijfers optel, kom ik aan 28, terwijl je minstens 30 nodig hebt om van iemand een psychopaat te kunnen maken”, pleitte Kris Vincke.
De ervaren assisenpleiter had zelfs zijn eigen keukenlade leeggehaald en zwaaide tijdens zijn pleidooi met een schaar. “Die discussie over het moordwapen. Zij (wijst naar Sararat, red.) zegt schaar, Marc zegt mes. Maar kijk eens goed: een schaar, dat zijn toch twee messen die aan elkaar hangen? Een schaar is even scherp en heeft ook een punt”, pleitte hij.
Ondanks het creatieve pleidooi verloren Vincke en Mourisse het pleit. Na een beraad van amper twee uren werd Sararat Khaengrang schuldig verklaard aan doodslag. In zijn pleidooi over de straf verwees Kris Vincke naar het trieste prostitutiemilieu waarin Sararat vertoefde. “Ze kreeg er relaties die puur op seks gebaseerd waren. Gedoemd om te mislukken. Wat denk je dat het niveau was van de conversatie aan de keukentafel? Do you put shit of mouse on your stuutje?”, verwees hij naar de serie Eigen Kweek. Dat stemde jury en hof dan toch wat milder. In plaats van de door openbaar aanklager Lode Vandaele gevorderde maximumstraf van 30 jaar, klopten hof en jury af op 23 jaar.
Verhangen
Een straf met perspectief, zoals dat dan heet. Vier jaar later, in 2018, had Sararat Khaengraeng een eerste keer een aanvraag kunnen indienen om voorwaardelijk vrijgelaten te worden. Ze zou dan 41 geweest zijn. Zou, want zover kwam het niet.
Amper twaalf uren nadat ze haar straf te horen had gekregen, bleek dat Sararat Khaengraeng zich in haar cel had verhangen. De cipiers wisten nochtans dat ze suïcidaal was, elke 15 minuten werd ze daarom gecontroleerd. En toch. De jonge vrouw liet een afscheidsbrief achter, die later aan haar familie in Thailand werd bezorgd. “Dit zijn mijn laatste woorden. Die wil ik tegen iedereen zeggen, voor ik deze wereld verlaat. Ik ken de waarheid. Ik wilde Marc nooit doden of pijn doen. Ik had gehoopt op een rechtvaardige straf, maar nu weet ik dat ik die niet kan hebben.”
Onze gerechtsjournalist reconstrueert deze zomer vijf moorddossiers met één of meerdere femme(s) fatale(s) in de hoofdrol.
Wie met vragen zit over zelfdoding, kan terecht op de Zelfmoordlijn: op het gratis nummer 1813 of op zelfmoordlijn 1813.be. Nood aan een gesprek? Dan kan je terecht bij Tele-Onthaal op het nummer 106 of via www.tele-onthaal.be.
Femmes Fatales
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
