Een jonge moeder uit Knokke-Heist vraagt in beroep een straf met uitstel onder strenge voorwaarden. Ze vergiftigde haar zoontje met antipsychotica. In eerste aanleg kreeg ze vier jaar effectief. “Nu wil ze elke voorwaarde aanvaarden, ook een contactverbod.”
Op 12 maart 2018 bracht Eline D. (25) uit Knokke-Heist haar zes maanden oude zoontje in allerijl naar het ziekenhuis. Het kind was plots ziek geworden en omdat het onderweg bewusteloos raakte, verwittigde D. vanuit de wagen de MUG. Het leven van het kind hing even aan een zijden draadje en werd zelfs vanuit Knokke naar het UZ van Gent overgebracht. Uiteindelijk kwam het er weer door. Het jongetje verbleef wel een maand in het ziekenhuis. Op 20 maart bracht de spoedarts van het UZ het parket op de hoogte van een verontrustende situatie. Op de spoeddienst dachten de artsen in eerste instantie aan het shakenbabysyndroom, maar een bloedonderzoek wees uit dat het kind Haldol kreeg toegediend, een middel dat gebruikt wordt om psychoses bij volwassenen te behandelen en Timolol, een geneesmiddel dat vaak in oogdruppels gebruikt wordt.
De beide ouders werden opgepakt, maar enkel de toen 22-jarige Eline D. werd aangehouden. De jonge moeder wees aanvankelijk met een beschuldigende vinger naar de papa, met wie ze op dat moment al niet langer samen was na een relatie van twee jaar. Het zou nog tot 15 september 2018 duren vooraleer D. bekende dat ze haar kind medicatie had toegediend. De Haldol had ze meegenomen op haar toenmalig werk als zorgkundige in een woon-zorgcentrum. Eline D. zat een vijftal maanden in voorhechtenis op verdenking van poging tot gifmoord, maar de vrouw bleef al die tijd ontkennen dat ze haar kind dood wou. Later oordeelde de raadkamer dat daar inderdaad onvoldoende bewijzen voor zijn. Volgens de gerechtspsychiater lijdt D. aan het syndroom van Münchhausen by proxy en maakte ze haar kind bewust ziek om aandacht te krijgen van haar ex-partner.
Volgens haar advocaat ging ze ten onder aan de druk. “Ze was depressief en heeft ook een laag IQ. Ze kon de financiële druk niet aan. Maar ook de breuk met haar ex-partner kon ze geen plaats geven. Ze ervoer ook druk van familie. Het was een kwetsbaar vogeltje met surreële angsten.” In eerste aanleg kreeg ze nog vier jaar effectief. Meester Van Maele drong toen aan op een voorwaardelijke straf. Maar een contactverbod met haar zoontje zag ze toen niet zitten. In beroep ziet ze nu ook daar vanaf. “Het strijdtoneel is voorbij. Ze buigt deemoedig het hoofd en heeft het contactverbod aanvaard.” Hij vraagt daarom opnieuw een straf met uitstel onder voorwaarden, maar nu gaat ze wel akkoord met een contactverbod. “Ze heeft al haar straf ondergaan waaronder vijf maanden gevangenis, maar ook de commentaar in de kranten en op sociale media.”
Het openbaar ministerie blijft echter bij vier jaar effectief. Vooral het hardnekkig ontkennen en de aanvankelijke beschuldigende vinger naar de vader van het kind, zitten procureur-generaal Peter De Smet dwars. “Zes maanden ontkennen, dat is twee derde van een zwangerschap!” Hij wijst er ook op dat het kindje ter nauwer nood aan de dood is ontsnapt. “Tot twee maal toe heb je hem die medicijnen toegediend. Een vierde van een flesje Haldol heb je rechtstreeks in zijn mondje gegoten! Je hebt zelfs meer gegeven dan de dosis die aan een volwassene wordt gegeven! Voor het zelfde geld was het kindermoord en zat je ook op de rode zeteltjes, maar dan in die van het hof van assisen! Wat moet dat kindje later niet denken over deze feiten, gepleegd door de mens die het dichtst bij hem staat: zijn moeder! Ik vind dat de eerste rechter nog heel veel medelijden heeft gehad door u slechts vier jaar te geven.”
Eline D. kon met behulp van een vooraf geschreven nota enkel huilend uitbrengen dat ze spijt had. “Ik had veel angsten. Ga ik dat wel alleen kunnen? Ik zat ook met mijn hoofd nog bij mijn ex en stond onder druk.” Uitspraak op 26 mei. (OSM)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier